คือเราพึ่งเรียนม.4เราต้องแยกกับเพื่อนหมดเลยเราทำใจไม่ได้ที่แยกกับเพื่อนและตลอดมาเราเคยใช้ชีวิตแบบคนเดียวตอนประถมรู้สึกเหงาว้าเหว่มากพอมัธยมเรามีเพื่อนเป็นเพื่อนที่ดีมากเพราะเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยพอม.4นี่แหละแยกกันเราเรียนศิลป์คำนวณเพื่อนเราไปทางวิทย์คณิตกับเทคนิกห้องของเรามันมีเพื่อนสมัยประถมด้วยเราไม่ชอบเพื่อนสมัยประถมเลยเราไม่ชอบมากอยู่ด้วยแล้วเราอึดอัดทั้งห้องเค้าจะมาเรียนกับกลุ่มเพื่อนแหละเราหลงมาคนเดียวเหงาเหงามากอีกเหตุผลที่ไม่อยากไปโรงเรียนคือเราไม่เคยทำอะไรคนเดียวเพราะตอนม.ต้นเราจะมีเพื่อนๆพอมาทำอะไรคนเดียวโดยไม่มีใครช่วยเหลือเรากังวลมากๆเลยเราท้อเราไม่อยากไปโรงเรียนตอนคาบแนะแนวเราก็ร้องโฮใส่ครูเพราะครูถามว่าอดีตตอนม.ต้นเป็นยังไงพอครูอ่านของเราจบครูบอกเราว่าไม่มีเพื่อนตอนนี้น่ะดีแล้วเพราะเดี๋ยวจบไปก็จะต้องแยกกันอีกเราก็อือหนูจะพยายามค่ะครูเราพูดได้แต่ปากแต่ทำไม่ได้เลยแหละตอนม.1แรกๆเราก็เคยเป็นแนวๆนี้คิดฆ่าตัวตายด้วยตอนนี้ก็เป็นอยากหนีปัญหาแต่นึกถึงคนข้างหลังแล้วไม่กล้าเอาจริงๆเราเคยคิดวิธีการฆ่าตัวตายไว้ด้วยบางทีก็อยากเป็นหมาอยากนอนอยากอยู่เหมือนหมาที่บ้าน และที่สำคัญตอนไปโรงเรียนและกลับมาบ้านเราไม่มีความอยากอาหารเลยกินข้าวก็เหมือนกินฟางอะทั้งจืดทั้งกระด้างทั้งๆที่กับข้าวมันมีรสชาติเราเหนื่อยเราท้อแต่พอคิดผลดีก็ทำให้เราโอเคดีถ้าเราเรียนจบผลประโยชน์ก็มาอยู่กับเราเอง😭 เราเป็นคนตลกนะแต่ทุกวันนี้ยิ้มน้อยมากถ้าเรายิ้มเราจะยิ้มแบบไม่มีแรงยิ้มแบบไม่จริงใจอะ เรารักเพื่อนเก่าตอนม.ต้นทุกคนเลยเราเป็นคนสนิทกับคนยากเพราะเราเข้าหาไม่ถูกเพื่อนตอนม.ต้นก็รู้จักกันตอนประถมตอนเข้าค่ายอีกทีนู่นเราเลยสนิทกันได้ ชีวิตเรากำลังจะกลับไปเหมือนตอนประถมอีกแล้ว....โชคดีตัวเรา