สวัสดีค่ะ
เราเป็นเด็กคนนึงที่ถูกทิ้งให้อยู่กับตาตั้งแต่คลอดได้ 3 เดือน แล้วเราก็อยู่กับตามาตลอด15ปี โดยที่ไม่รู้เลยว่าแม่ของเราเป็นใคร อยู่ไหน จนเราเรียนจบม.3 ตามาบอกเราว่า แม่จะมารับเราไปอยู่ด้วยนะ พอย้ายมาอยู่กับแม่ เราไม่คุ้นเลย มีแต่ความรู้สึกว่าแบบนี่แม่เราหรอ ตอนที่อยู่บ้านหลังเดียวกันเราแทบจะไม่คุยกับเขา ชีวิตของเราเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่ตาเราเสียจากโรคมะเร็ง(เราออกจากโรงเรียนช่วงม.5 เพราะว่าเงินไม่พอที่จะรักษาตาที่ป่วย) ผู้หญิงที่ขี้นชื่อว่า " แม่ " ไม่พูดดีกับเรา มีแต่ด่าซ้ำเติมเหยียบย่ำ เราอยากเรียนอะไร อยากทำอะไร เขาไม่ให้เราอะไรสักอย่าง เขาให้เราใช้เงินวันละ 50 บาท บางวันก็ไม่ได้ ตอนนั้นมันแย่มาก เราร้องไห้ทุกวันทุกคืนเป็นเวลา5ปีเต็มๆ มันไม่ได้แย่แค่ผู้หญิงคนนั้น ญาติๆที่บ้านอยู่ใกล้ๆกันก็แย่ เป็นสังคมที่แย่มากเราไม่เคยเจออะไรที่แย่ขนาดนั้นเลย แบบเด็ก2ขวบ3ขวบกำลังหัดพูดก็สอนให้ด่า อี    อะไรประมาณนี้ คือเรารับไม่ได้เลยแต่ต้องทนอยู่ในสภาพนั้น เพราะเราไม่มีที่ไป เหตุการณ์แรกแม่แอบไปเห็นสมุดบัญชีเงินฝากของเรา ตอนนั้นมีเงินเก็บในบัญชีเกือบๆ2หมื่น เค้าให้เราพาไปถอนเงิน แล้วบอกว่ายืม เดี๋ยวปีใหม่จะคืนให้ โอเคเราก็ให้ยืม จนหลังปีใหม่เขาก็เงียบ เราไม่เคยทวงจนถึงวันเกิดเราเดือนกุมภา เราทักไปขอเงินจำนวน2000 เขาบอกเราว่าขอเยอะไป เอาไปทำไรเยอะแยะ ไม่ให้ เราก็ให้เหตุผลเขาแล้วว่าเราอยากไปทำบุญวันเกิด อยากจัดงานวันเกิดบ้าง ซื้อของกินมานั่งกินกับยายกับเพื่อนแค่นี้ เค้าก็ด่าเรา เราเลยบอกไปว่า โอเคไม่ให้ก็ไม่เอาก็ได้  เท่านั้นแหละ ด่าเราไฟแลบ กูเลี้ยงมาโตขนาดนี้หมดกับไปเท่าไหร่ ลำบากแค่ไหน ( แต่เท่าที่จำความได้ก็ไม่เคยถูกเลี้ยงจากเขาเลยนะ555) ด่าเราจนเราหน้าชาอะ ต้องบล็อคข้อความหนี ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่นับถือเขาเป็นแม่อีกเลย เราทนอยู่ต่อได้อีกเกือบปี เริ่มรู้สึกไม่ไหวกับการมีชีวิตอยู่แล้ว เราร้องไห้และอยากตายทุกๆวัน จนเพื่อนเราคนนึงทักมาหาแล้วโอนเงินมาให้ให้เราหนีออกจากบ้านไปไหนก็ได้ เราก็หนีคืนนั้น

เราพึ่งออกจากบ้านหลังนั้นมาเมื่อช่วงเดือนธันวาคมที่ผ่านมาค่ะ มีงานทำประจำแล้ว แล้วเราก็ดันเป็นโรคซึมเศร้า(พบหมอต่อเนื่องและทานยา) 
เราคิดถึงยายก็เลยโทรกลับไปหายาย พอแม่รู้ว่าเราติดต่อไปเขาก็ทักก็ส่งข้อความมาด่า เราไม่ได้ลงทะเบียนรับเงิน5,000เขาก็ด่า ทั้งๆที่เราไม่ได้ขัดสนอะไร ยายขอเงินเราก็ส่งให้ พอแม่รู้เขาก็มาขอบ้างแต่ให้หลานมาคุยบอกจะเอาไปจ่ายค่านู่นค่านี่ เราก็โอเคโอนให้ มาขอกี่ครั้งเราก็ให้ตลอด แต่พอเวลาเราขัดสนไม่มีให้เขา เขาก็จะทวงบุญคุณเรา โทรมาด่า ส่งข้อความมาด่า พอเราให้เขาก็เงียบไป หมดก็มาขอเราใหม่ เราไม่เคยได้รับคำถามว่าเหนื่อยมั้ย ทำงานหนักมั้ย เป็นยังไง อยู่ไหวมั้ยเลย เรียกว่าเป็นเด็กขาดความอบอุ่นขาดความรักก็ว่าได้ ตอนนี้เคว้งคว้างมากๆ ใช้ชีวิตคนเดียวข้างนอก เหนื่อยหรือท้อก็ไม่รู้จะไปคุยกับใคร เพื่อนก็มีน้อย ส่วนมากก็ทำงานกันทั้งนั้น ไม่อยากไปเป็นภาระใครเพิ่ม 

เราแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทวงบุญคุณ มันคือความผิดของเราที่เกิดมาให้เค้าเลี้ยงหรอ 
บุญคุณทดแทนยังไงถึงจะหมด แล้วเราจะมีชีวิตเป็นของตัวเองได้มั้ย
ถ้าเรามีลูกเราจะไม่ทำแบบนี้กับลูกแบบนี้เด็ดขาด 

โคตรอิจฉาคนที่มีพ่อแม่เข้าใจและคอยซัพพอร์ตเลย