เรื่องรามเกียรติ์ฉบับไทยสมัยผมยังเป็นเด็กผมชอบนะ(ทุกวันนี้ก็ยังชอบอยู่)   แต่พอโตขึ้นมาได้มาอ่านอีกครั้ง ผมว่าฝ่ายพระเอกกับผู้ร้ายสู้กันไม่สนุกเลย คิดดูสิพวกพระเอกรู้ข้อมูลของฝ่ายยักษ์ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ แบบนี้มันจะสนุกตรงไหน สู้ๆกันไปสักพักพิเภกก็บอกจุดอ่อนยักษ์ตนนั้นตนนี้ สู้กันไปสักพักเทวดาก็มาบอกบ้างอะไรประมาณนี้ ถึงจะมีฉากให้พวกพระเอกเสียทีบ้างแต่ก็รู้สึกไม่ได้ลุ้นแต่ประการใดเพราะเดี๋ยวก็มีคนบอกฝ่ายพระเอก  จริงๆวรรณคดีหรือเรื่องแนวนี้ยิ่งตัวร้ายฉลาดมากเท่าไหร่ฝ่ายพระเอกถูกกดดันมากเท่าไหร่มันยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น พูดง่ายๆพระเอกกับผู้ร้ายฝีมือใกล้เคียงกันแบบนี้ถึงสู้กันสนุก แล้วบทพระลักษณ์เองก็แปลกๆคือคนเขียนเหมือนกลัวบทพระลักษณ์จะไปทับกับพระรามและหนุมานพอออกสู้ทีไรบาดเจ็บเป็นประจำเลย แบบบนี้ไม่จำเป็นต้องมีก็ได้ ส่วนบทพระรามเองก็ดูหูเบา เชื่ออะไรง่ายเกินไปไหมจะไม่สงสัยเลยเหรอว่านางสีดาเมียตัวเองถูกใส่ร้ายตอนท้ายเรื่อง แค่เห็นรูปภาพถึงขนาดเชื่อเลย