อันนี้เรื่องมันผ่านมาประมาณ2-3ปีละนะ แต่เอามาเล่าเฉยๆ คือบ้านผมอยู่ชานเมือง แล้วไม่ค่อยมีวัยรุ่น แล้วผู้หญิงคนนี้ผมก็เจอบ่อยๆเวลาไปเรียน-ไปทำงาน ตอนนั้นผมก็คิดนะว่า หน้าตาก็ใช้ได้ ทำไมไม่เห็นมีแฟนหรือมีผู้ชายอยู่ด้วยเลย นางขายขนมอยู่คนเดียว ผมเลยไปชวนคุยไปถาม จนคิดจะจีบ นางก็บอกว่า ไม่มีผู้ชายคนไหนทนนิสัยนางได้ ผมก็คิดว่าคงแค่งี้เง่าละมั้ง ไม่ก็ขี้งอน อะไรประมาณนี้ ผมก็บอกไปว่าไม่เป็นไร ผมรับได้ แล้วก็จีบอยู่สักพัก นางก็ตกลงจะคบกัน ไป-มาหากันก็ปกติ ไม่เห็นมีอะไร ผมเลยถามไปว่า ทำไมผู้ชายถึงทิ้งนาง นางก็พูดว่านางเป็นโรคจิต ผมก็คิดแค่ว่า คงเป็นผู้หญิงแบบ ง่ายๆต้องการๆ อะไรแบบนี้มั้ง ผมก็มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว เลยไม่ได้คิดอะไร คงอยู่ด้วยกันได้ 3-4เดือนผ่านไป นางก็เริ่มออกนิสัยแปลกๆ แบบ กัดปาก ถอดเล็บ จิกแขนตัวเอง บางทีก็ใช้มีด คือทำอะไรเจ็บๆกับตัวเองจนเลือดออก ผมขอไม่ยกตัวอย่างเพิ่มนะ เพราะมันเกินไป ผมก็บ่นนางบ้างอะไรบ้าง ดีขึ้นอยู่แปปเดียว ไม่นานนัก นางก็ทำกับข้าวให้กินแล้วทำหน้าแปลกๆ ผมก็ไม่ได้ถามระว่ามีอะไร เลยบอกนางว่าซื้อกับข้าวมากินเหอะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อย นางก็ไม่พอใจแล้วบอกว่า "เขาทำด้วยตัวเองไม่อร่อยหรอ" มันเป็นคำธรรมดาที่ผมขนลุกแปลกๆ หลังจากนั้นนางก็ทำอะไรแปลกๆลับหลังผมบ่อยๆ ผมเลยบอกเลิกนาง เพราผมกลัวว่าสักวันผมต้องตายเพราะนางแน่ๆ นางได้ยินผมบอกเลิก นางก็ยิ้มกว้างๆ แล้วบอกว่า"ดีแล้วล่ะ เกือบละ" ผมจำได้จนทุกวันนี้ แต่ปัจจุบันผมได้ยินว่านางไปรักษาตัวที่อื่น ผมก็หวังว่านางจะดีขึ้น