เราเป็นคนที่ไม่เคยรู้สึกผูกพันธ์กับคนในครอบครัวตัวเองเลย ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ พี่สาว น้องชาย หรือว่าญาติคนอื่นๆ เวลาไปอยู่หอที่มหาลัย ไม่มีความรู้สึกที่คิดถึงบ้านหรือครอบครัว เราเคยคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะตอนเด็ก ไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่ ส่วนมากจะอยู่กับตาหรือไม่ก็ยายก็สลับกันไปมา พอเข้ามัธยมต้น เราอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดที่เป็นบ้านของพ่อกับแม่ ตอนแรกจะอยู่กัน3คนพี่น้อง ส่วนพ่อกับแม่ก็แยกทางกัน พ่อย้ายที่ทำงานไปบริษัทในกทม. ส่วนแม่ไปเปิดร้านเสริมสวยอีกจังหวัดนึง แม่ก็จะเป็นคนส่งเรียนมาตลอด ส่วนพ่อก็ขาดการติดต่อ จนเราขึ้นมัธยมปลาย พ่อก็ติดต่อได้และเป็นคนส่งเรียนแทน แม่ก็ย้ายไปกทม.พร้อมกับพี่สาวและน้องชาย ส่วนเราก็อยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่แค่คนเดียว ตั้งแต่นั้นเราก็ไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด กินข้าวคนเดียว นานๆทีแม่ถึงจะโทรมาหา ช่วงแรกๆยอมรับว่าอยู่ไม่ได้ เปิดไฟนอนตลอด บางทีก็นอนไม่หลับ เพราะมันไม่ชินที่ก่อนนอนเคยคุยกับพี่กับน้อง ความรู้สึกนี้มันอยู่ประมาณ 2 เดือน จากนั้นเหมือนเริ่มทำใจได้ หลังจากจบมัธยมปลาย เราก็คิดว่าจะได้ย้ายไปอยู่กับครอบครัว แต่มันก็ไม่ใช่ เรากลับต้องไปเรียนที่ต่างจังหวัด เป็นเวลา 2 ปี(ปวส.) นานๆทีจะได้กลับบ้าน แม่เรามีสามีใหม่พร้อมกับลูกอีก1คน ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เรารับไม่ได้ เรารับได้และก็รักน้องมากๆ ทุกๆครั้งที่กลับมาบ้านเรามักจะมีเรื่องที่ให้ต้องทะเลาะกับแม่ตลอด ซึ่งเราก็ไม่อยากจะเถียง ก็เลยเงียบมาตลอด เป็นทุกครั้งจนเรียนจบ จากนั้นเราไปอยู่มหาลัยอีก 2 ปี(เทียบโอน) เราก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านและไม่ค่อยได้ติดต่อกับใครในครอบครัว จนมาถึงตอนนี้ เรารู้สึกว่าการกลับบ้านไม่ได้ทำให้มีความสุขเลย และไม่รู้ว่าปัญหานี้มันคืออะไร  และต้องจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไงดี