สวัสดีค่ะ จขกท.อายุ 19 ปี เป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาตลอดไม่เคยมีแฟนเลย อยู่ในกรอบมาตลอดเพราะด้วยที่ทางบ้านยากจนพ่อแม่ทำงานก่อสร้างไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ปี 2 มหาลัยเเห่งหนึ่งเราเปรียบเหมือนเป็นความหวังของครอบครัวเราตั้งใจเรียนเพื่อหวังว่าเรียนจบจะหางานทำและสร้างเนื้อสร้างตัวซื้อบ้าน ซื้อรถให้พ่อแม่ เปรียบได้เหมือนเป็นเสาร์หลักของบ้าน แต่พอช่วงปิดเทอมล่าสุดก็มีผู้ชายคนนึงเข้ามาคุยเป็นคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันตอนเเรกเราไม่กล้าคุยเพราะเราคิดว่าไม่เหมาะสมกับใคร แต่อีกใจก็อยากลองคุยเพราะเราก็โตขึ้นเรื่อยๆยังไม่รู้จักกับความรักดีเลย เลยลองคุยมาได้สักประมาณเดือนได้เเล้ว เขาก็เหมือนจะจริงจัง อยากคบ ได้เคยลองเจอกันมาก็เเล้ว เขาก็ดูเป็นคนดีคนนึงที่ดีเลยบ้านเรียกได้ว่าฐานะดีมีกินไม่เดือดร้อนพ่อแม่เขาทำงานดีมาก แต่เรากลับไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง บ้านเป็นสังกะสี พ่อแม่ทำงานรับจ้าง เราควรทำไงดีค่ะ ควรจะบอกเขายังไงดี เราไม่กล้าบอก เรากลัวเขารับไม่ได้ เราอายที่เรามีเเค่นี้เรากลัวว่าถ้าได้คบกันเขาจะอวดใครไม่ได้ อีกอย่างเราไม่อยากให้เขามารับรู้ทีหลังเรากลัวเขาเสียความรู้สึก เราลองนึกถ้าเป็นเราก็คงสตันเเน่ เราเข้าใจว่าตอนนี้ตัวเองอายุแค่ 19 ปีเองจะคิดอะไรมากแค่คบไม่ได้จะสร้างเนื้อสร้างครอบครัวหรือคิดจะคบคนนี้ตลอดไปเพราะเราไม่รู้อนาคตของตัวเองอยู่ดีว่าจะเป็นยังไง แต่ด้วยความที่คบกันของเขาคือการที่ได้เจอพ่อแม่มาบ้านกัน เราก็กลัวเขาจะรับไม่ได้ที่บ้านเราเป็นแบบนี้ เราไม่ได้อยากให้เขามาซื้ออะไรให้เลย ไม่อยากให้เขาต้องมาเลี้ยงเรา เราเเค่อยากให้เขารับให้ได้ก็พอที่บ้านเราเป็นแบบนี้ เดี๋ยวเราเรียนจบเราจะสร้างเอง เราจะหาซื้อเอง เเต่ตอนนี้เราเเค่อายไม่กล้าบอกกลัวเขารับไม่ได้ที่เราเป็นแบบนี้ ทุกคนมี่ความคิดเห็นยังไงกับเรื่องของเรามั่งคะ เราควรทำไงดี หรือเราจะเเค่คุยไปก่อนเเล้วก็ค่อยบอกถ้ามันจริงจังได้จริงๆ หรือเราปล่อยให้เขาไปเจอคนที่ดี ที่ฐานะทางบ้านเหมาะสมกับเขาดีคะ เรารู้ว่าตอนนี้คุยกันแค่เดือนกว่าๆยังวัดอะไรไม่ได้ เราอึดอัดมาก ที่ต้องเป็นแบบนี้ หรือเราควรปล่อยเขาไปแล้วหันกลับมาเรียนหนังสือแบบเดิมเรียนจบไปเดี๋ยวก็เจอคนที่ดีเองดีไหมคะ ถ้าหากเลิกคุยเราก็เสียใจเเต่ก็ใช้เวลาไม่มากในการทำใจเพราะมันเเค่เดือนกว่าๆเองที่ได้คุยกัน 
#ช่วยเจ้าของกระทู้ด้วยเจ้าของกระทู้อยากกลับไปใช้ชีวิตปกติสุขเหมือนเดิมช่วยเเก้ปัญหานี้ทีค่ะ