ที่นาต่างจังหวัดมันขายไม่ได้ทุกที่หรอกนะครับ หรือไม่ คนที่ไปขอซื้อก็กดราคาซะจนรู้สึกว่าเก็บไว้ทำนาดีกว่า

ใครก็ตามที่ได้รับมรดกเป็นที่ดิน
ถ้ารักและผูกพันกับครอบครัว
มักจะไม่ค่อยยอมขาย ต้องถึงกับเลือดเข้าตาจริงๆ หรือรัฐเวนคืน ถึงจะขายกันออกมา

ส่วนคน ตจว. จนมั้ย จนก็มี ไม่จนก็มี และส่วนใหญ่ไม่ได้ยื่นภาษี เพราะกฏหมายมีช่องว่าง ทำให้รายได้จากภาคการเกษตรของคน ตจว. ไม่ปรากฏในระบบ ดังนั้น ไม่ว่าวัดยังไง คน ตจว. ก็ยังดูจนกว่าคน กทม. (ในทางเอกสาร) อยู่ดี แต่ถ้าจะให้เทียบภาพรวม คหสต. ยังเห็นว่าคน ตจว. ยังมีรายได้น้อยกว่า คน กทม. สังเกตได้จาก
- คน กทม. กินข้าวชามละ 100++ เป็นเรื่องปกติ ในขณะที่คน ตจว. ขายข้าวชามละ 100++ ถือว่าค่อนข้างแรง
- รถเบนซ์บนท้องถนนใน กทม. มีมากกว่า ตจว.
- ธุรกรรมหน้าเคาน์เตอร์ธนาคาร คน กทม เล่นหมุนเข้าแบงค์ทีละหลายแหนบ คน ตจว. นำเงินฝากแบงค์ทีละ 1 แหนบ หาได้ค่อนข้างยาก

ส่วนที่ดูเหมือน คน กทม. เสียภาษี และรัฐนำภาษีไปเลี้ยงคน ตจว.จนเหมือนถูกเอาเปรียบ จริงๆ ลองมองกลับกันว่า ความมั่งคั่งของคนกรุงเทพ ก็เกิดจากการใช้ทรัพยากรใน ตจว. ทั้งแรงงาน ทรัพยากร ดูดเข้ามาสร้างผลผลิตที่กรุงเทพ และสุดท้ายก็จำหน่ายขายเป็นสินค้าให้คน ตจว. ดังนั้นเงินรายได้คนกรุงที่เสียภาษีย่อมมีส่วนมาจากคน ตจว. จึงเป็นเหตุว่าการเอาภาษีเลี้ยงคน ตจว. จึงเหมือนการคืนเงินที่คน ตจว. ได้จับจ่าย กลับไปหาพวกเขานั่นเอง

คุณเข้าใจถูกครับในแง่ที่ บางคนเป็นแบบนั้นจริง บางคนบอกจนแต่มีทีเป็นไร่ แต่แค่ไม่มีกระแสเงินสด และ ความรู้ที่จะไปพัฒนาที่ของตนให้ออกดอก ออกผลได้เท่านั้น

แต่กับบางคนนี่ จนจริงๆก็มีครับ พ่อ แม่ ไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้เลย ความรู้ก็น้อย ก็ไม่แปลกที่เขาบอกว่าตัวเองจน

ดังนั้น ปัญหาที่ทำให้คนเราจนจริงๆ ไม่ใช่เรื่องมีเงินหรือมีที่ดิน แต่ ปัญหาหลักคือ ไม่มีความรู้ ไม่มีปัญญา ไปหาเงิน เอาของที่มีไปทำให้มันออกดอก ออกผล เสียมากกว่า

การที่รัฐอุดหนุนพร่ำเพรื่อ บางทีก็ทำให้เขาไม่คิดพัฒนาอะไร
รอเงินจากรัฐเอาก็ได้
ถ้าไม่ได้ก็ประท้วง

เคยชินกับการร้องขอ โดยอาศัยคำว่าจน