สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เรามีความสับสนกับตัวเองมากว่าตอนนี้เราทำถูกหรือเปล่า
คือพ่อกับแม่เราชอบทะเลาะกัน ตั้งแต่เราจำความได้เขาก็ทะเลาะกัน เสียงดัง ตวาดใส่กันตลอด
เรียกว่าสามวันดีสี่วันร้ายเลยค่ะ เราเลยคิดมาตั้งแต่เด็กๆว่ารอให้เราโตเมื่อไหร่ เราจะออกจากบ้าน
เราไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ เราอยากใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเงียบๆค่ะ
เราเริ่มออกจากบ้านตั้งแต่เรียนจบมัธยมปลาย โดยเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัดและพักที่หอพักนักศึกษา
ช่วงแรกก็กลับบ้านตอนปิดเทอม แต่ระยะหลังเราก็เข้าทำกิจกรรมมหาวิทยาลัยจนกลับบ้านน้อยลง
ไม่ใช่ว่าไม่รักไม่คิดถึงพ่อแม่นะคะ แต่เราสนุกที่จะได้อยู่กับเพื่อนๆได้ทำกิจกรรม ได้หาประสบการณ์ในชีวิตมหาวิทยาลัย

พอเรียนจบเราก็ทำงานต่างจังหวัดมาตลอด กลับบ้านปีละสามสี่ครั้งช่วงวันหยุดยาว
เวลากลับบ้านวันแรกๆพ่อกับแม่ก็ดีกัน พูดจาดีๆต่อกัน แต่พอวันหลังๆก็เริ่มมีตวาด ทะเลาะกันเหมือนเดิม
เรารู้ว่าเขาก็พยายามจะไม่ทะเลาะกันช่วงที่เราอยู่บ้าน ไม่อยากให้เราไม่สบายใจ 

แม่เราเวลาทะเลาะกับพ่อจะชอบไลน์หรือไม่ก็โทรมาเล่าให้เราฟัง บางทีเราไม่ไหวจะช่วยคุยกับพ่อให้บ้าง
ถามพ่อบ้างว่าเรื่องราวเป็นยังไง ซึ่งพ่อก็จะพูดในมุมของพ่อแบบหนังคนละม้วน เราก็ไม่รู้จะเข้าข้างใคร
เพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ นั่นก็พ่อ นี่ก็แม่ และบางทีเราก็มีเรื่องเครียดของเรา มีงาน มีหนี้ มีภาระการเงินที่ต้องรับผิดชอบ
เราซื้อรถ ซื้อสวน ปรับปรุงบ้านให้พ่อกับแม่ ส่งหลานเรียน ส่งเงินให้ใช้ และช่วยใช้หนี้นอกระบบที่แม่ไปยืมมาด้วยค่ะ
คือเท่านี้เราก็เหนื่อยและเครียดมากพอแล้ว บางทีก็อยากจะอยู่เงียบๆ ไม่อยากรับรู้ปัญหาทางบ้านอีก

ระยะหลังพอแม่ไลน์มาเล่าเรื่องมีปัญหากับพ่อ เราก็อารมณ์หลุดบอกกับแม่บ้างเหมือนกันว่าเราไม่ขอยุ่งด้วย 
เราทำหน้าที่ของเราแล้ว แม่ก็บอกว่าเขาอยากระบาย แต่เรารับฟังมามากแล้ว เราคิดว่ามันเป็นเรื่องของผัวเมีย
เราทำอะไรไม่ได้ และอยากอยู่สงบ ไม่อยากรับรู้อะไร แต่บอกแม่ไปทีไร แม่ก็น้อยใจทุกทีว่าไม่มีคนรับฟังเขา
เราเคยพูดว่าทำไมไม่หย่ากันไปเลย ในเมื่อทะเลาะกันมาตั้งแต่เราเด็กๆแล้ว พ่อแม่จะทนกันทำไม แต่เขาสองคนก็ไม่หย่าค่ะ
จนล่าสุดเราบอกว่า "พ่อกับแม่แก่กันแล้วนะ มีหลานแล้วด้วย อะไรถูกอะไรผิด ดีร้ายเป็นยังไง พ่อกับแม่รู้จักมามากกว่าเราอีก
พ่อกับแม่อยากให้หลานเห็นตากับยายเป็นยังไง ก็ให้ทำตัวแบบนั้น"
แต่กลายเป็นว่าแม่เราน้อยใจใหญ่โตเลยค่ะ หาว่าเราไปว่าเขาแก่แล้วยังทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ เขาบอกว่าเขาไลน์มาเล่าก็แค่จะระบาย
เราเหนื่อยใจมากเลยค่ะ บางทีอ่านไลน์เฉยๆ ไม่ตอบแล้ว เอาจริงๆคือเราเห็นไลน์แม่เด้งมานี่ใจแป้วทุกทีว่าต้องมีปัญหาอีกแล้ว
แทนที่จะดีใจที่ได้คุยกับพ่อแม่ มันไม่มีความรู้สึกนั้นเลยค่ะ

มีใครมีคำแนะนำอะไรมั้ยคะ หรือว่าเราทำถูกมั้ยที่ปิดกั้นไม่อยากรับฟังเรื่องราวจากแม่แล้ว 
ตอนนี้เราทำงานจนไม่กลับไปบ้านมาเป็นปีแล้วค่ะ ถึงแม้การอยู่คนเดียวมันจะเหงาบ้าง
แต่มันก็สงบและสบายใจกว่ากลับไปฟังพ่อกับแม่ทะเลาะกัน