เพื่อนผมเป็นผู้หญิงที่ย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนใหม่แล้วห้องที่เค้าอยู่มีเพื่อนจากโรงบเรียนเก่าอยู่ประมาณ 3-4 คนเค้าเป็นเด็กใหม่เค้าพยายามเข้าหาเพื่อนใหม่ในห้องเรียนแต่เพื่อนกับมองค้อนใส่เหมือนจะไม่ชอบเพื่อนผมจึงรู้สึกอึดอัดแล้วเค้าเล่าว่าเวลาอยู่โรงเรียนเก่าเค้าคิดเลยว่าโรงเรียนคือบ้านหลังที่ 2 ครูเป็นกันเองด่าเด็กแบบไม่เชิงการด่าด่าแบบทำให้ขำ แต่พอมาโรงเรียนใหม่ คนในห้องเหมือนเป็นหุ่นยนตร์ ตั้งใจเรียนเงียบ ไม่มีใครกวนเท้าอาจารย์ อาจารย์สอนหน้าเบื่อ อาจารย์เงียบตั้งใจสอน บางคนอาจจะคิดว่ามันดีแต่สำหรับเพื่อนผมมันอึดอัดมันทำให้เรียนไม่สนุก แล้วมากับยุดโควิดทำให้ต้องเรียนออนไลน์แล้วเพื่อนเล่าว่า เรียนออนไลน์เหมือนไม่ได้เรียน อาจารย์ให้เรียนใน YouTube เองแล้วก็สั่งงานแบบไม่สอน (ไม่แน่ใจว่าทุกวิชา) เวลาถามว่าไม่เข้าใจอาจารย์ก็ตอบทำไมไม่เข้าใจ เป็นถึงห้องที่เก่งรองลงมาจากห้องที่เก่งที่สุด (ผมคิดนะแล้วไงวะมันเกี่ยวกันตรงไหนวะกับการที่เก่งลองลงมามันผิดมากหรอครับที่เราไม่เข้าใจอะครูวิชา วิทยาศาสตร์ ไม่แน่ในว่า ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ หรือ วิทยาศาสตร์โลก แต่เป็นครูวิทย์) งานเยอะเกินไปและหนักเกินไปทำให้เครียด เพื่อนผมบอกว่าเค้าหลับกลางกองงานกลางหนังสือ มาหลายครั้งแล้ว แล้วนอกจากนั้นทางบ้านก็ยังทำให้เครียดอีก เพื่อนบอกว่าแม่เข้ามาในห้อง บอก "ห้องทำไมยังไม่เก็บ" เพื่อนผมก็ตอบไปว่า "หนูทำการบ้านจนหลับไป" แม่บอก "มันก็ถูกแล้วนิ เป็นนักเรียนก็ต้องเรียน" แล้วแม่ก็ออกไป
โดยไม่สนใจ การบ้านหรือหนังสือที่กำลังเปิดอยู่บนโต้ะที่ลูกตัวเองนอนอยู่ เค้าบอกว่าที่บ้านรักพี่ชายมากกว่า พี่ชายเค้าเลือกจะไม่เรียนแล้วไปเรีย กศน ความคาดหวังทั้งหมดจึงตกเป็นของเพื่อนผม แม่เค้าอีก 1 เดือนจะจบ ป.ตรี แต่เค้าดร็อปเรียนมาทำงาน ความคาดหวังที่อยากให้เรียนจบจึงตกเป็นของเพื่อนผม ตายาย เค้าผิดหวังกับแม่เค้าทุกคนในครอบครัวจึงอยากให้เพื่อนผมจบ ป.ตรี มันเลยเกิดความกดดันในครอบครัว เพื่อนผมได้รับสังคมที่โรงเรียนไม่ดีบวกกับที่บ้านกดดัน ทำให้เพื่อนผมเครียดมากจึงคิดจะดร็อปเรียน แล้วเพื่อผมก็ชอบไปทำแบบสอบถามว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว ส่วนใหญ่จะออกมาเป็นมีภาวะแต่ยังไม่ถึงกับเป็น เวลาโรงเรียนมีแบบสอบถามเกี่ยวกับการเรียนความรู้สึกเพื่อนผมก็จะติ้กพวก ปรับปรุงพอใช้ เป็นส่วนใหญ่ ตอนเค้ามาปรึกษาผมเค้าก็ร้องไห้ไปพร้อมกับพูด ผมก็ไม่ใช่นักพูด นักจิตวิทยา ผมก็พูดได้แค่ ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวมันก็ผ่านไปสู้ๆ แต่ความจริงเค้าต้องทนอยู่อีกตั้ง 3 ปีกับห้องๆนั้น กับ 1 ปีกับครูแบบนั้น เค้าตอนไปโรงเรียนยังคิดว่าอยากโดดเรียนเพื่อไปโรงเรียนเก่าไปหาครูเก่าที่เค้าคิดถึง เค้าตื่นเช้ามาก็มักจะร้องไห้เมื่อคิดว่าต้องไปโรงเรียน ผมเห็นเพื่อนผมเป็นแบบนั้น แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ (ผมคือเพื่อนจากเกมจึงให้กำลังใจแบบใกล้ชิดไม่ได้) ผมสงสารเค้ามากผมอยากให้คำปรึกษาที่ดีแต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมควรทำไงดีครับ??
เพื่อนผมตอนนี้เครียดมากควรทำไงดีครับ
โดยไม่สนใจ การบ้านหรือหนังสือที่กำลังเปิดอยู่บนโต้ะที่ลูกตัวเองนอนอยู่ เค้าบอกว่าที่บ้านรักพี่ชายมากกว่า พี่ชายเค้าเลือกจะไม่เรียนแล้วไปเรีย กศน ความคาดหวังทั้งหมดจึงตกเป็นของเพื่อนผม แม่เค้าอีก 1 เดือนจะจบ ป.ตรี แต่เค้าดร็อปเรียนมาทำงาน ความคาดหวังที่อยากให้เรียนจบจึงตกเป็นของเพื่อนผม ตายาย เค้าผิดหวังกับแม่เค้าทุกคนในครอบครัวจึงอยากให้เพื่อนผมจบ ป.ตรี มันเลยเกิดความกดดันในครอบครัว เพื่อนผมได้รับสังคมที่โรงเรียนไม่ดีบวกกับที่บ้านกดดัน ทำให้เพื่อนผมเครียดมากจึงคิดจะดร็อปเรียน แล้วเพื่อผมก็ชอบไปทำแบบสอบถามว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว ส่วนใหญ่จะออกมาเป็นมีภาวะแต่ยังไม่ถึงกับเป็น เวลาโรงเรียนมีแบบสอบถามเกี่ยวกับการเรียนความรู้สึกเพื่อนผมก็จะติ้กพวก ปรับปรุงพอใช้ เป็นส่วนใหญ่ ตอนเค้ามาปรึกษาผมเค้าก็ร้องไห้ไปพร้อมกับพูด ผมก็ไม่ใช่นักพูด นักจิตวิทยา ผมก็พูดได้แค่ ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวมันก็ผ่านไปสู้ๆ แต่ความจริงเค้าต้องทนอยู่อีกตั้ง 3 ปีกับห้องๆนั้น กับ 1 ปีกับครูแบบนั้น เค้าตอนไปโรงเรียนยังคิดว่าอยากโดดเรียนเพื่อไปโรงเรียนเก่าไปหาครูเก่าที่เค้าคิดถึง เค้าตื่นเช้ามาก็มักจะร้องไห้เมื่อคิดว่าต้องไปโรงเรียน ผมเห็นเพื่อนผมเป็นแบบนั้น แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ (ผมคือเพื่อนจากเกมจึงให้กำลังใจแบบใกล้ชิดไม่ได้) ผมสงสารเค้ามากผมอยากให้คำปรึกษาที่ดีแต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมควรทำไงดีครับ??