เลิกกับแฟนค่ะ แฟนคนนี้รักเขามาก เป็นแฟนคนแรกเลย ความทรงจำต่างๆจำแม่น เรารักเขาแบบครอบครัวค่ะ ขาดเขาไม่ได้ รักแบบคิดว่าคงไม่กล้ารักใครอีก แต่ที่ผ่านมาช่วงหลังๆก่อนเลิกเราทำใจไว้แล้ว เลยรู้สึกเสียใจร้องไห้ไปแล้วบ้าง ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้ว ไม่มีความสุขมาซักพักแล้ว เพราะเขาเย็นชากับเรามาก ทะเลาะกันบ่อย แล้วสาเหตุที่เลิกกันเป็นเพราะตัวเราค่ะ ทำให้เขาเสียความรู้สึกจนหมดรักแล้วบอกเลิกเราในที่สุด

ระยะอาการของเรา
เลิกกันวันแรก - รู้สึกไม่เชื่อ อยากให้เขากลับมา รับความจริงไม่ได้ โทรไปง้อ จุกจนร้องไห้ไม่ออก โลกทั้งใบหายไป ใจหาย ยังมึนกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ร้องไห้นะคะ แต่มันกลัวไปหมดเพราะเราอยู่กับเขาแล้วสบายใจ เสียใจมากที่เลิกกัน เสียใจที่เขาหมดรัก มีความหวังว่าเขาจะอยากกลับมา ฟุ้งซ่าน คิดว่าเรายังคบกันอยู่

หลังจากนั้นสองสามวัน เราก็ทักไปง้อเขาค่ะ ขอร้องอ้อนวอนให้เขากลับมา แล้วก็ไปหาที่บ้านเพื่อขอให้กลับมา อารมณ์เหมือนเราไปเจอครั้งสุดท้าย ไปหาพ่อแม่เขา ไปบ้านเขาครั้งสุดท้าย เพราะเราเลิกกันผ่านโทรศัพท์ ไปกอด ไปขอร้องให้กลับมา พูดง่ายๆคือเราไปขอร้อง พร้อมกับไปเจอหน้าเขาไปหาเขาที่บ้านครั้งสุดท้ายค่ะ เพราะเราคิดถึงและผูกพันธ์กับครอบครัวเขามาก ขอร้องไปสุดท้ายเขาก็ไม่กลับมาค่ะ

หลังจากที่เราไปหาเขาที่บ้านมา อารมณ์คิดถึงก็ลดลง มันเหมือนได้ปลดล็อคบางอย่าง เหมือนได้ไปลาแล้ว แต่เรายังไม่หมดความพยายาม เรายังคิดว่าเขารักเราอยู่ เราเลยทักไปขอโอกาสจากเขาอีกรอบนึง เพราะเสียเขาไปไม่ได้จริงๆ เรายอมทำทุกอย่างเลยค่ะตอนนั้น จนในที่สุดเขาก็ให้โอกาสเราค่ะ เขาบอกว่าทำให้เขารู้สึกเหมือนเดิมให้ได้ ทำให้เขารู้สึกแบบตอนก่อนคบกัน แล้วเขาจะกลับมา ตอนนั้นเราดีใจมากค่ะ เพราะเราคิดไส้ ว่าเราสามารถทำให้เขากลับมารักได้ เราเลยตอบตกลงไปค่ะ 

หลังจากวันที่เราได้โอกาส เรามีความคาดหวัง และความตั้งใจตลอด ที่จะทำให้เขากลับมารัก คิดหาทุกวิธี เราทักแชทไปบ้าง หายไปบ้าง ให้เขารู้สึกคิดถึง เราทำแบบนี้ทุกครั้งโดยมีความหวัง เพราะเรารักเขามากจริงๆ และทุกครั้งที่เราทำ เขาจะต่อต้านและไม่อยากคุยกับเราเสมอ ถาทคำตอบคำ มันทำให้เราท้อ และรู้สึกหมดหวังทุกครั้ง แต่เราก็ไม่เว้นความพยายามค่ะ ทำไปเรื่อยๆจนมันรู้สึกไม่ไหวแล้ว เราเลยถามเขาตรงๆว่ารู้สึกอะไรกับเราบ้างหรือยัง เพราะเรารู้สึกเหนื่อยมากที่ทำให้เขารัก เขาบอกว่าไม่รู้สึก ซึ่งเราทำใจทุกวันนะคะ พยายามบอกว่าทุกอย่างมันจบแล้ว จนวันที่เราพยายามวันสุดท้ายเรากลับรู้สึกพอแล้ว มันรู้สึกว่าการที่เราหยุดทำทุกอย่าง มันโอเคกว่าการพยายามต่อ เราเลยจากกันค่ะ เราปล่อยเขาไป เราไม่พยายามแล้ว มันเหมือนเราหลอกตัวเองตลอด และเรารู้สึกว่าเขาใจร้ายกับเรามาก เราเริ่มยอมรับความจริงได้แล้วว่าเขาไม่รักจริงๆ

หลังจากผ่านไป2-3วัน
ความรู้สึกของเราตอนนี้ค่ะ เรารู้สึกไม่อยากรับรู้เรื่องราวของเขา ช่วงแรกเราดูสตอรี่เขาแล้วคิดว่าเขาจะเพ้อถึงเราบ้าง สรุปเขามีความสุขมากค่ะ เราเลยตัดสินใจหักดิบ บล็อคทุกอย่างเลย เราไม่อยากรับรู้ แต่ยังรักและคิดถึง รู้สึกว่ามันไม่เสียใจที่เลิกกันแล้ว ไม่ร้องไห้แล้ว เห็นหน้าแล้วก็เฉยๆ แต่ยังคิดถึงความทรงจำต่างๆที่เกิดขึ้นอยู่ตลอด คิดถึงหน้าเขา คิดถึงบ้านเขา แต่ไม่รู้สึกเสียใจและร้องไห้เท่าตอนแรกเลย และรู้สึกว่า เราอยู่ได้มากขึ้น แต่เราไม่อยากเจอหน้าเขาค่ะ ไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเขา รู้สึกว่าต่างคนต่างอยู่ อยากรู้ค่ะว่าทำไมเรารู้สึกกับเขาแบบนี้ เราทำใจได้หรือยังคะ