เราอยากเล่าเรื่องราวของเรากับพี่คนนึง : คือเราคุยกับรุ่นพี่คนนึงที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับเรา พี่เขาเริ่มทักมาคุยกับเราแอบขับรถผ่านมาให้เห็นบ้างคือพี่เขาเรียนอยู่ในเมืองส่วนเราตอนนั้นยังเรียนอยู่โรงเรียนในหมู่บ้าน ช่วง ม.ต้น ช่วงนั้นมันก็แค่ป็อปปี้เลิฟอ่ะจะบอกว่าช่วงสองถึงสามเดือนแรกๆที่คุยกันพี่เขาก็มีบล็อกเฟตเราบ้าง 2-3 รอบแต่ก็จะมาขอโทษขอกลับมาคุยทุกครั้งในช่วงเทศกาลที่พี่เขากลับมาบ้าน พี่เขาก็บอกว่าจะไม่ทำอีกซึ่งพี่เขาก็ทำตามที่พูดจริงๆแหละ แต่พอเราจบ ม.ต้นเราไปต่อ ม.ปลายที่ต่างจังหวัดกลับมาบ้านทีก็สิ้นปีไม่ก็ปีใหม่สงกรานต์ เราเริ่มคุยกันมาเรื่อยๆบางเดือนไม่ได้คุยกันเลยอาจเพราะต่างคนต่างเรียนใช้ชีวิตของตัวเอง เราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนเราอยู่ชั้น ม.5 จะขึ้น ม.6 เราคุยกันบ่อยขึ้นเริ่มจากโทรคุยเป็นคลอเห็นหน้ากันคาสายกันบ้างช่วงนั้นเป็นช่วงที่พี่เขากำลังรอฝึกงานด้วยแหละ มันทำให้เราหวั่นไหวและมั่นใจมากขึ้นในตอนแรกที่เราคุยกันคือเรารู้ตัวเองว่าความสัมพันธ์ของเรากับพี่เขาเป็นได้แค่พี่น้องแต่หลังๆมานี้พี่เขากลับทำให้เราหวั่นไหวมากขึ้น จนสิ้นปีเคาว์ดาวเรากลับมาบ้านพี่เขาก็มาเจอเรานะเจอกันตอนที่พวกเรากินเลี้ยงกันพองานจบถึงเวลาแยกย้ายซึ่งมันก็ดึกพอสมควรพี่เขาไปส่งเราแต่พี่เขาแวะข้างทางเพื่อคุยกับเราก่อน มันเหมือนเปิดใจคุยกันต่อหน้าตรงๆว่าเราสองคนมีรู้สึกเหมือนกัน เราเลยบอกว่าเราจะมาเรียน มหาลัยในเมืองของจังหวัดบ้านเราพี่เขาก็บอกว่าฝึกงานเสร็จจะรอเจอเรานะ เราก็ตกลงเราดีใจมากที่มันเหมือนเริ่มจะดีขึ้นเรื่อยๆเลย

ในช่วงสุดท้ายของชีวิต ม.ปลายของเราจบลงเรายังไม่ได้กลับบ้านถาวร เรามาอยู่กรุงเทพในที่ทำงานของพ่อแม่ซึ่งเราก็ติดต่อกับเพื่อนสนิทที่บ้านเราปกติ จนวันนึงเพื่อนมันบอกว่าพี่ที่เราชอบเอาแฟนมาเปิดตัวที่บ้าน ทุกอย่างมันพังลงแบบ งงๆ เราทำอะไรไม่ถูกเลยเรารู้สึกว่าเราดูโง่มากหลงเชื่อคำพูดง่ายๆของเขาได้ เราไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาที่เราคุยกันมา 5 ปีมันคืออะไรเราคิดว่าพี่เขาคงคบกับแฟนมานานพอสมควรแหละพี่เขาแอบชบแฟนมา 4 ปี ซึ่งเป็นตอนเดียวกันกับที่พี่เขาเริ่มคุยกับเรา เราคิดถึงพี่เขามาก และเราไม่รู้เลยว่าเราควรรอต่อไปหรือจะตัดใจยังไงให้ลืมคนใจร้ายอย่างพี่เขาได้เรายังไม่รู้เลยว่าถ้าเจอหน้ากันจะทำตัวยังไง เรารู้สึกว่าตัวเองดูโง่และแย่มาก.