ผมกับแฟนเพิ่งเลิกกันครับ เราคบกันมาปีกว่าครับ แต่ที่พีคกว่านั้นคือ เราไม่เคยเจอกันสักที แต่ตลอดเวลาเราก็จะโทรหากัน คอลหากัน นอนหลับคาสายพร้อมกัน มันอาจจะดูตลกนะครับ ที่คนสองคนไม่เคยเจอกันแต่ก็รักกันได้ ส่วนเครื่องสาเหตุที่เลิกกันไม่ใช่ว่าใครมีคนใหม่หรอกครับ เพราะผมกับแฟนเราซื่อสัตย์ต่อกันและกันครับ ถ้าถามว่าทำไมถึงมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะไม่มีคนอื่น ในส่วนตัวผมนั้นผมเป็นคนที่ยึดถือว่าถ้ามีแฟนเเล้วเราจะซื่อสัตย์กับเค้าเพราะผมเคยโดนแฟนเก่านอกใจมาแล้วจึงรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ส่วนตัวแฟนผมนั้นที่ผมมั่นใจเพราะ เธอเป็นคนที่เรียบร้อย เด็กเรียน เธอไม่ได้สวยมากมาย ไม่ได้น่ารักมากมาย และอีกอย่างผมก็เป็นแฟนคนแรกของเธอด้วย แล้วก็การที่เราคอลหากัน แทบจะตลอดเวลา การได้คุยกับเธอผมจึงมั่นใจว่า เธอไม่นอกใจผมแน่นอน ผมกับเธอ เราอยู่กันคนละที่ ห่างกันเกือบๆ600กว่าโลได้ เธอยังเรียนเป็นนักเรียนอยู่ ส่วนผมทำงานไป แล้วก็เรียนไปด้วยครับ นี่ก็คืออุปสรรคหนึ่งในการที่เราจะเจอกันครับ คือ วันเเละเวลาของเราไม่ตรงกัน ว่าคงไม่ตรงกันสักที ด้วยงานของผม+ผมเรียนด้วยและก็ตารางเวลาเรียนของเธอ ทำให้เราไม่ได้เจอกันสักที ผมเป็นคนไม่ค่อยหวานเท่าไหร่เป็นคนตรงๆมีอะไรก็พูดตรงๆ นิสัยผมกับเธอเหมือนจะตรงข้ามกันนะครับ เค้าจะเป็นเหมือนเด็กคนหนึ่ง ซึ่งผมก็จะเป็นคนคอยให้คำแนะนำเธอ เราเคยทะเลาะและจะเลิกกันก็หลายรอบอยู่นะครับ สาเหตุหลักก็น่าจะระยะทางแหละครับ เพราะเวลาทะเลาะกันแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกันมันเคลียร์กันยากมากเลยแต่ก็คอยประคับประคองมาจนถึงวันนี้ วันที่ผมตัดสินใจว่าผมควรจะปล่อยเธอไปรึป่าว เพราะผมสงสารเธอเวลาเธอร้องไห้ ต่อให้ผมจะโกรธเธอมากแค่ไหนแต่เวลาเธอร้องไห้ ผมโครตอยากดึงเธอมากอดไว้มากๆเลย แต่ผมทำไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจที่จะเดินออกมา มันเป็นการตัดสินใจที่เห็นแก่ตัวมาก แต่ผมไม่ต้องการให้เธอมาจมมารออยู่ที่ผม เพราะไม่รู้เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันสักทีพอจะได้เจอกันมันก็มีอุปสรรคมากั้นเราตลอด ถามว่าผมเสียใจไหม ตอบเลยว่าโครตเสียใจครับ แต่ผมเลือกอะไรได้ เธอก็คอยถามผมว่าเมื่อไหร่เราจะได้เจอกัน ผมก็ตอบเธอไม่ได้ ผมไม่อยากให้เธอรอ ผมเข้าใจว่าการรอมันทรมารแค่ไหนเพราะผมก็รอเหมือนเธอไม่ต่างกัน ตอนผมเลือกที่จะเดินออกมา อ่ออเราจบกันด้วยดีนะครับ เราคุยกันว่าถ้าเราพร้อมกันมากกว่านี้ เขาก็พร้อมที่จะให้ผมกลับไป รึถ้าเวลาผ่านไปแล้วต่างคนยังไม่มีใครเค้าก็บอกว่าพร้อมกับมารีเทิร์นได้ แต่กลับเป็นฝั่งผมเองที่เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่เป็นคนจะเดินออกมาเอง ผมยังรักเธอแต่ก็ไม่อยากให้เธอเสียใจเพราะผม เพื่อนๆรอบตัวก็บอกผมนะครับว่าทำไมไม่หาคนใกล้ๆ ความรักสำหรับผม มันไม่ใช่ใครก็ได้ ผมไม่อยากไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ แต่อีกใจก็ไม่อยากให้คนที่เรารักเป็นทุกข์ ที่ผมทำมันถูกต้องแล้วหรือป่าวครับ ตอนผมสับสนในตัวเองมากๆเลย ในหัวผมมันคิดไปหลายเรื่องมากเลยครับ เรื่องไม่อยากเสียเธอไป แต่ก็ไม่อยากเห็นเธอทุกข์ใจ แล้วถ้าเลิกกันไปแล้วเราจะกลับมาเหมือนเดิมกันได้รึป่าว ถ้าวันนั้นมาถึงแล้วผมจะเป็นแบบเดิมอยู่รึป่าว รึเธอจะเป็นแบบเดิมอยู่รึป่าว ช่วยให้คำแนะนำด้วยครับขอบคุณครับ.