อยากถามเรื่องความรักกับความโง่ค่ะ
 
เรามีเเฟนคนนึงค่ะ เเล้วตอนนี้ก็เลิกไปเเล้ว ขอเล่าเกริ่นก่อนนะคะ เเฟนเราเขาเริ่มจีบเราประมาณเดือนกว่าๆ เขาเข้ามาในชีวิตเเบบเร็วมาก ขนาดเเม่เรายังบอกเลยว่าผช.คนนี้ไม่น่าไว้ใจ มันมาเร็วเกินไป เเบบจีบรุกอ่ะค่ะ เเม่บอกให้ห่างๆไว้บ้าง ทำเป็นหายตัวไปหลายๆวันให้มันตามบ้างก็ได้ เเต่เราก็ไม่ทำตามเเม่อ่ะ คืออยากเจอเขาด้วยอ่ะเเหละ เสียดายว่าถ้าเขาไม่เจอเรา เขาจะหยุดจีบเรา มันดูโง่มากไหมคะที่เราทำเเบบนั้น เเต่เราไม่เคยตามเขานะ เเต่จะทำตัวเเบบว่านั่งที่เดิมที่ประจำของเรา เขาก็จะมานั่งด้วย เวลาคุยเเชตก็ไม่คุยไปก่อน เขาทักมาก็คุย ไม่ทักก็ไม่คุย 
เดือนกว่าๆผ่านไปเขาก็เที่ยวตามเราเเล้วก็ขอเป็นเเฟน ในใจเราจริงๆก็เเบบชอบเขานิดๆอ่ะ กึ่งๆเพื่อน คือมันยังไม่สนิทมากไง เเต่เราก็ตอบตกลงเพราะเป็นเเฟนคนเเรก อยากรู้ว่าการมีเเฟนมันเป็นยังไง ถ้าเราไม่ชอบนิสัยก็เเค่บอกเลิก เป็นเเฟนกันประมาณเดือนกว่าๆ เราก็โอเคกับเขานะ ไม่ถึงกับรักเเต่ก็อยู่เเล้วสบายใจ เเต่พอหลังๆมันเริ่มห่าง เราทักไปก็บอกอยากอยู่คนเดียว คือมันจะเลิกกับเราอ่ะ มันบอกเข้ากันไม่ได้ เรานี่งงเลย อะไรวะ?
ขอบอกก่อนว่าเราไม่ได้อวยตัวเองนะ เเต่เราเป็นคนชิวๆ ไม่จู้จี้ ขี้บ่น เเฟนมันจะทำไรก็ทำ ขออย่างเดียวคืออย่าเจ้าชู้ เราไม่ใช่คนเซ้าซี้ ก่อนคบกันเขาก็บอกว่าเขาไม่ชอบคนจู้จี้ คือเรานี่ไม่จู้จี้นะ เเต่กลับบอกเลิก เหมือนมาเล่นๆอ่ะ มันเสียความรู้สึก เราเลิกมาหลายเดือนละ เเต่ยังมานั่งคิดว่าเราโง่ใช่ไหม นี่มันคือความโง่ไหมคะที่เราไปยอมคบกับมัน คือเราเป็นคนเเบบเราไม่อยากโง่กับความรักอ่ะ เเต่นี่เหมือนเราโง่ให้มันเเล้วอ่ะ เราไม่อยากรู้สึกเเบบนี้เลย

ใครมีวิธีที่ทำให้เราสบายใจบ้างคะเมื่อเกิดเหตุการณ์เเบบนี้ เราพยายามไม่โกรธไม่เกลียด เเต่พอเจอหน้าเเล้วอารมณ์มันขึ้นค่ะ ขนาดไม่ได้คุยอะไรด้วยนะ เหมือนมันหวนนึกถึงเรื่องเดิมๆที่มันทำกับเราอ่ะค่ะ