เพราะไม่รู้จะระบายตรงไหน ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา จะระบายในเฟสก็ไม่สบายใจ ขอใช้พื้นที่นี้ เป็นพื้นที่ปลดปล่อยเรื่องราวในใจที่หนักหน่วงและอัดอั้นกับทุกย่างก้าวของชีวิตตอนนี้สักหน่อยนะคะ

ปัจจุบันเราทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เงินเดือน 20,000 ปลายๆ แต่ไม่เคยมีโอที วันหยุดที่เค้าหยุดยาวกัน 4 วันช่วงเข้าพรรษาเราก็ไม่มีวันหยุดนั้น

งานที่ทำ นอกจากงานเขียนโปรเจคแล้ว งานส่วนตัวของเจ้านายที่เป็นเรื่องเรียน thesis การบ้านก็ทำให้ ทำให้ทุกอย่างโดยไม่เคยขอเงินเพิ่มตอบแทนมา

สวัสดิการก็ไม่มีให้ ประกันสังคมก็ไม่มีให้ (ทั้งบริษัท มีเพื่อนร่วมงานได้คนเดียว และหักเงินเพื่อนทุกเดือนๆ ละ 750 แต่ไม่นำส่งเป็นเวลากว่า 1 ปี 6 เดือน)
ถามว่าทำไมยังทนทำงาน เพราะมันต้องทน ยังไม่เคยไป ยังต้องอดทนเพราะคุณพ่อไม่สบาย เป็นมะเร็งและสมองเสื่อม ต้องใช้เงินเยอะกับทั้งค่ารักษาและของใช้ประจำวัน 

พอช่วงโควิด บริษัทเริ่มมีปัญหาการผลิต ส่งมอบงานไม่ได้ ก็เก็บเงินลูกค้าไม่ได้ แต่สิ่งที่เค้าทำได้คือ ติดหนี้ซัพ กับขอผ่อนจ่ายค่าจ้างพนักงาน เราเป็นคนนึงที่ถูกผ่อนจ่าย

ยามวิกฤตแบบนี้ พ้นโควิดมา คนอื่นอาจดีขึ้นแต่เราไม่ได้ดีขึ้นเลย พอเงินออกไม่ตรง แต่ภาระยังมีเท่าเดิม ครอบครัวเครียดก็กลายเป็นความกดดันเราอีกว่าถ้างานมันไม่ดีทำไมไม่หาใหม่ ความสามารถก็มี

ทุกวันนี้เราทำงานพิเศษทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อหาเงินเสริม แต่มันก็ไม่ได้จะมีงานตลอด

พเราไม่เคยหวังพึ่งใครหรือสร้างหนี้สินด้วยการกู้ยืมเพราะทุกวันนี้กับความกดดันที่มีก็มากจนจะไม่ไหวแล้ว

เราเหนื่อย ทุกวันนี้กว่าจะดูแลคนป่วย กว่าจะได้ะฝพักก็เที่ยงคืน บางคืนตื่นกลางดึก เช้าก็ต้องทำงาน ถ้าเราได้งานที่เงินเดือนมากเท่าอดีตคงไม่ลำบากขนาดนี้ แต่ที่ออกมาทำที่ล่าสุดก็แค่หวังว่าจะมีเวลาดูแลครอบครัวมากขึ้น แต่ก็ผิดแผนไปหมด

ชีวิตคนเราเรื่องเงินนี่มันซื้อความสุขได้ไม่มากก็น้อย จริงๆ