ปัญหาการแบ่งเวลาให้ที่บ้านและแฟน = แฟนต้องเเบ่งเวลาให้ที่บ้าน และเเบ่งให้เรา
ใจจริงเราอยากมีพื้นที่ระบายมากกว่า แต่ไม่อยากไปพูดกับแฟนเพราะกลัวเค้ากดดัน คนนึงก็คุณยาย คนนึงก็แฟน
ขอเล่าbackgroundนิดนึง เรากับเเฟนอายุประมาณ 30 ปี คบกันมาเกือบ 10 ปี ตลอดเวลาที่คบกันมักอยู่คนละที่
คนละจังหวัด โอกาสเจอกันก็น้อยครั้ง แต่เราโทรคุยกันเกือบทุกวัน มีมาหากันหรือไปเที่ยวช่วงหยุดยาวบ้าง แต่ก็นานๆที
เพราะแฟนต้องไปกับทริปที่บ้าน (ที่บ้านแฟนเป็นครอบครัวใหญ่ มักจะมีทริปช่วงหยุดยาวเสมอ) เวลาเรากลับมาบ้าน
แฟนก็จะมาเที่ยวหาที่บ้านไปกินข้าว ตามปกติ ค่ำหน่อยไม่เกินสามทุ่มแฟนก็จะกลับบ้าน (บ้านเกิดเราอยู่จังหวัดเดียวกัน นอนบ้านใครบ้านมัน)
ปกตินานๆทีเราจะกลับบ้าน ปัญหา คือ ช่วงนี้เรากลับมาอยู่บ้านเตรียมหางาน เลยมีเวลาเจอแฟนเยอะ
แฟนเลิกงานประมาณสี่โมงกว่า ก็จะมาหาเรา ก่อนหน้านี้แฟนต้องกลับไปกินข้าวกับที่บ้านทุกเย็น (ประมาณหกโมง)
เฉลี่ยแล้วเราจะได้เจอแฟนแค่วันละ 2 ชม. ส่วนเสาร์อาทิตย์แฟนจะกลับบ้านอีกอำเภอ(จริงๆบ้านเกิดแฟนอยู่อีกอำเภอ แต่มาเรียน+ทำงาน เลยมาอาศัยอยู่กับญาติในตัวเมืองตั้งแต่เด็ก) ก่อนกลับบ้านเช้าวันเสาร์แฟนก็จะเเวะมาหา แล้วจะกลับบ้านประมาณ 11 โมงเพื่อไปกินข้าวเที่ยงกับแม่
และจะกลับมาเย็นๆอาทิตย์ประมาณ 3-4 โมงก็มาหาเรา แล้วก็กลับไปกินข้าวเย็นกับที่บ้าน (ในตัวเมือง).....<เหตุการณ์ก่อนหน้าเป็นแบบนี้>
จนมีวันนึงเราเกิดน้อยใจและร้องไห้หนักมาก จนแฟนบอกว่าเดี๋ยวเค้าจะมากินข้าวกับเรา แล้วจะไปกินกับที่บ้าน(ในตัวเมือง)
แค่วันอาทิตย์ (ส่วนเสาร์ไหนที่ต้องกลับบ้านอีกอำเภอ เราก็ยอมรับ) แพลนนี้ดำเนินไปสักระยะ เราแฮปปี้มาก
เราได้เจอแฟนเยอะขึ้น ได้กินข้าวเย็นกัน ทำกินเองบ้าง ไปกินข้างนอกบ้างเรามีความสุขมาก แฟนก็ดูแฮปปี้ เค้าขนกระทะ
ซื้อซอส ซื้อน้ำมัน อาหารแช่เเข็งมาทำ (ปกติแฟนอยู่ที่บ้านไม่ได้ทำกับข้าวเลย แต่เป็นคนชอบทำอาหาร)
แต่ตอนนี้เริ่มมีปัญหาเพราะยายที่เลี้ยงแฟนมา เริ่มบ่นว่าแฟนไม่ไปกินข้าวด้วย จะทิ้งยายไปใช่มั๊ย ยายน้อยใจ
จริงๆยายมีหลานหลายคน แต่หลานก็เรียนอยู่ที่อื่น (ปกติเวลากินข้าวจะมีลูกยายอีกสามคน แล้วก็แฟนเราที่เป็นหลาน)
ส่วนพ่อแม่แฟนไม่มีปัญหาอะไร เพราะ ท่านอยู่ต่างอำเภอ แฟนกลับแค่เสาร์ทิตย์อยู่แล้ว อาจจะมีบ่นเรื่องที่ยายไปฟ้องบ้าง
ว่าหลานไม่มากินข้าวด้วย ท่านก็ติงๆแฟนเรามาว่าให้ไปกินข้าวกับยายบ้าง (เราก็เห็นใจแฟนต้องโดนพ่อแม่บ่น)
เราแค่คิดว่าเดี๋ยวเราอาจจะต้องไปทำงานที่อื่น เพราะงานสายเราในจังหวัดคงไม่มี เราแค่อยากใช้เวลาตรงนี้ให้มากที่สุด
ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ห่างกับแฟน แฟนเราก็ไปกินข้าวกับที่บ้านทุกวันอยู่แล้ว เราเพิ่งกลับมาบ้านไม่กี่เดือน
และเพิ่งเริ่มได้กินข้าวกับแฟนจริงๆจังๆได้แค่เดือนกว่าๆเอง ทำไมท่านถึงไม่เข้าใจเราบ้าง
ในมุมของเราก็เข้าใจท่านนะว่า คนอายุเยอะก็ขี้น้อยใจ ปกติกินข้าวด้วยทุกวัน อยู่ๆก็หายหน้าหายตาไป มีแฟนแล้วก็จะทิ้ง
(แต่เราเองก็เป็นคนขี้น้อยใจเหมือนกัน) เราก็กลัวแฟนโดนญาติๆเค้าว่าเหมือนกัน เราเองก็สงสารแฟนเพราะเป็นคนกลาง
ส่วนบ้านเราไม่ได้เป็นครอบครัวใหญ่อะไร นั่งกินแบบยกขันโตกมาง่ายๆ ใครหิวก็ยกมากิน พ่อกับแม่เราไม่ได้ว่าอะไร
ที่เรากินข้าวเย็นกับเเฟนบ่อย
ที่เราแก้ปัญหาตอนนี้ คือ อาจจะให้แฟนไปกินข้าวกับยายวันพุธเพิ่มอีกวัน จะได้ไม่ดูว่าหายไปนาน .... ในอนาคตเรากลัวว่า
ปัญหาเรื่องการแบ่งเวลา การน้อยใจระหว่างคนในครอบครัวแฟนกับเรา มันจะทำให้ทะเลาะกัน (ตอนนี้มันยังเป็นอะไรที่พอแก้ไขได้
แต่ถ้ามันใหญ่ขึ้น จนแฟนที่เป็นคนกลางต้องเลือก เราคงเเย่กันท้งคู่ เราเองก็ไม่อยากให้แฟนลำบากใจ ภาวนาว่าอย่าให้มีวันนั้น)
ส่วนคำถามว่าทำไมไม่ไปกินข้าวกับที่บ้านแฟน...เราอึดอัด ปกติแฟนเป็นคนเงียบๆ กับคนในครอบครัวก็ไม่ค่อยพูด (แต่อยู่กับเรา
เค้าพูดมาก) แฟนเคยชวนไปกินด้วย (แต่เราไม่รู้ว่าที่บ้านแฟนเคยชวนเราเอง หรือป่าว?) แต่เราก็ไม่ไปเอง เพราะ เกรง
เคยไปกินข้าวกับที่บ้านแฟน 2-3 ครั้งได้ (เป็นงานเลี้ยงฉลอง ครอบครัวแฟนใหญ่มากผิดกับบ้านเรา เราไม่ชิน) แฟนเราที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น
ยิ่งกับคนในครอบครัวแฟนเอง เหมือนคนละคนกับที่อยู่กับเรา แฟนจะเงียบๆ ไม่เล่นไม่อะไรกับเรา ถามคำตอบคำ ..... ขนาดแฟนเรา
ยังเงียบขนาดนี้ แล้วเราจะไปเหลืออะไร นิ่งเป็นหุ่นยนต์เลย เราเลยไม่ได้เข้าหาครอบครัวแฟน เพราะ ทำตัวไม่ถูก
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ใครมี ปสก. ที่เหมือนๆกัน อาบน้ำร้อนมากก่อน หรือคำแนะนำดีๆ บอกเราได้นะ (อยากมีคนเข้าใจ สักคนก็ยังดี)
ปัญหาการแบ่งเวลาให้ที่บ้านและแฟน
ใจจริงเราอยากมีพื้นที่ระบายมากกว่า แต่ไม่อยากไปพูดกับแฟนเพราะกลัวเค้ากดดัน คนนึงก็คุณยาย คนนึงก็แฟน
ขอเล่าbackgroundนิดนึง เรากับเเฟนอายุประมาณ 30 ปี คบกันมาเกือบ 10 ปี ตลอดเวลาที่คบกันมักอยู่คนละที่
คนละจังหวัด โอกาสเจอกันก็น้อยครั้ง แต่เราโทรคุยกันเกือบทุกวัน มีมาหากันหรือไปเที่ยวช่วงหยุดยาวบ้าง แต่ก็นานๆที
เพราะแฟนต้องไปกับทริปที่บ้าน (ที่บ้านแฟนเป็นครอบครัวใหญ่ มักจะมีทริปช่วงหยุดยาวเสมอ) เวลาเรากลับมาบ้าน
แฟนก็จะมาเที่ยวหาที่บ้านไปกินข้าว ตามปกติ ค่ำหน่อยไม่เกินสามทุ่มแฟนก็จะกลับบ้าน (บ้านเกิดเราอยู่จังหวัดเดียวกัน นอนบ้านใครบ้านมัน)
ปกตินานๆทีเราจะกลับบ้าน ปัญหา คือ ช่วงนี้เรากลับมาอยู่บ้านเตรียมหางาน เลยมีเวลาเจอแฟนเยอะ
แฟนเลิกงานประมาณสี่โมงกว่า ก็จะมาหาเรา ก่อนหน้านี้แฟนต้องกลับไปกินข้าวกับที่บ้านทุกเย็น (ประมาณหกโมง)
เฉลี่ยแล้วเราจะได้เจอแฟนแค่วันละ 2 ชม. ส่วนเสาร์อาทิตย์แฟนจะกลับบ้านอีกอำเภอ(จริงๆบ้านเกิดแฟนอยู่อีกอำเภอ แต่มาเรียน+ทำงาน เลยมาอาศัยอยู่กับญาติในตัวเมืองตั้งแต่เด็ก) ก่อนกลับบ้านเช้าวันเสาร์แฟนก็จะเเวะมาหา แล้วจะกลับบ้านประมาณ 11 โมงเพื่อไปกินข้าวเที่ยงกับแม่
และจะกลับมาเย็นๆอาทิตย์ประมาณ 3-4 โมงก็มาหาเรา แล้วก็กลับไปกินข้าวเย็นกับที่บ้าน (ในตัวเมือง).....<เหตุการณ์ก่อนหน้าเป็นแบบนี้>
จนมีวันนึงเราเกิดน้อยใจและร้องไห้หนักมาก จนแฟนบอกว่าเดี๋ยวเค้าจะมากินข้าวกับเรา แล้วจะไปกินกับที่บ้าน(ในตัวเมือง)
แค่วันอาทิตย์ (ส่วนเสาร์ไหนที่ต้องกลับบ้านอีกอำเภอ เราก็ยอมรับ) แพลนนี้ดำเนินไปสักระยะ เราแฮปปี้มาก
เราได้เจอแฟนเยอะขึ้น ได้กินข้าวเย็นกัน ทำกินเองบ้าง ไปกินข้างนอกบ้างเรามีความสุขมาก แฟนก็ดูแฮปปี้ เค้าขนกระทะ
ซื้อซอส ซื้อน้ำมัน อาหารแช่เเข็งมาทำ (ปกติแฟนอยู่ที่บ้านไม่ได้ทำกับข้าวเลย แต่เป็นคนชอบทำอาหาร)
แต่ตอนนี้เริ่มมีปัญหาเพราะยายที่เลี้ยงแฟนมา เริ่มบ่นว่าแฟนไม่ไปกินข้าวด้วย จะทิ้งยายไปใช่มั๊ย ยายน้อยใจ
จริงๆยายมีหลานหลายคน แต่หลานก็เรียนอยู่ที่อื่น (ปกติเวลากินข้าวจะมีลูกยายอีกสามคน แล้วก็แฟนเราที่เป็นหลาน)
ส่วนพ่อแม่แฟนไม่มีปัญหาอะไร เพราะ ท่านอยู่ต่างอำเภอ แฟนกลับแค่เสาร์ทิตย์อยู่แล้ว อาจจะมีบ่นเรื่องที่ยายไปฟ้องบ้าง
ว่าหลานไม่มากินข้าวด้วย ท่านก็ติงๆแฟนเรามาว่าให้ไปกินข้าวกับยายบ้าง (เราก็เห็นใจแฟนต้องโดนพ่อแม่บ่น)
เราแค่คิดว่าเดี๋ยวเราอาจจะต้องไปทำงานที่อื่น เพราะงานสายเราในจังหวัดคงไม่มี เราแค่อยากใช้เวลาตรงนี้ให้มากที่สุด
ตลอดระยะเวลาที่เราอยู่ห่างกับแฟน แฟนเราก็ไปกินข้าวกับที่บ้านทุกวันอยู่แล้ว เราเพิ่งกลับมาบ้านไม่กี่เดือน
และเพิ่งเริ่มได้กินข้าวกับแฟนจริงๆจังๆได้แค่เดือนกว่าๆเอง ทำไมท่านถึงไม่เข้าใจเราบ้าง
ในมุมของเราก็เข้าใจท่านนะว่า คนอายุเยอะก็ขี้น้อยใจ ปกติกินข้าวด้วยทุกวัน อยู่ๆก็หายหน้าหายตาไป มีแฟนแล้วก็จะทิ้ง
(แต่เราเองก็เป็นคนขี้น้อยใจเหมือนกัน) เราก็กลัวแฟนโดนญาติๆเค้าว่าเหมือนกัน เราเองก็สงสารแฟนเพราะเป็นคนกลาง
ส่วนบ้านเราไม่ได้เป็นครอบครัวใหญ่อะไร นั่งกินแบบยกขันโตกมาง่ายๆ ใครหิวก็ยกมากิน พ่อกับแม่เราไม่ได้ว่าอะไร
ที่เรากินข้าวเย็นกับเเฟนบ่อย
ที่เราแก้ปัญหาตอนนี้ คือ อาจจะให้แฟนไปกินข้าวกับยายวันพุธเพิ่มอีกวัน จะได้ไม่ดูว่าหายไปนาน .... ในอนาคตเรากลัวว่า
ปัญหาเรื่องการแบ่งเวลา การน้อยใจระหว่างคนในครอบครัวแฟนกับเรา มันจะทำให้ทะเลาะกัน (ตอนนี้มันยังเป็นอะไรที่พอแก้ไขได้
แต่ถ้ามันใหญ่ขึ้น จนแฟนที่เป็นคนกลางต้องเลือก เราคงเเย่กันท้งคู่ เราเองก็ไม่อยากให้แฟนลำบากใจ ภาวนาว่าอย่าให้มีวันนั้น)
ส่วนคำถามว่าทำไมไม่ไปกินข้าวกับที่บ้านแฟน...เราอึดอัด ปกติแฟนเป็นคนเงียบๆ กับคนในครอบครัวก็ไม่ค่อยพูด (แต่อยู่กับเรา
เค้าพูดมาก) แฟนเคยชวนไปกินด้วย (แต่เราไม่รู้ว่าที่บ้านแฟนเคยชวนเราเอง หรือป่าว?) แต่เราก็ไม่ไปเอง เพราะ เกรง
เคยไปกินข้าวกับที่บ้านแฟน 2-3 ครั้งได้ (เป็นงานเลี้ยงฉลอง ครอบครัวแฟนใหญ่มากผิดกับบ้านเรา เราไม่ชิน) แฟนเราที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น
ยิ่งกับคนในครอบครัวแฟนเอง เหมือนคนละคนกับที่อยู่กับเรา แฟนจะเงียบๆ ไม่เล่นไม่อะไรกับเรา ถามคำตอบคำ ..... ขนาดแฟนเรา
ยังเงียบขนาดนี้ แล้วเราจะไปเหลืออะไร นิ่งเป็นหุ่นยนต์เลย เราเลยไม่ได้เข้าหาครอบครัวแฟน เพราะ ทำตัวไม่ถูก
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบ ใครมี ปสก. ที่เหมือนๆกัน อาบน้ำร้อนมากก่อน หรือคำแนะนำดีๆ บอกเราได้นะ (อยากมีคนเข้าใจ สักคนก็ยังดี)