น้องของเราเป็นคนนอนดึก และตื่นสาย เราจะตื่นก่อน พอพ่อเห็นเราก็ถามว่า 'ทำไมเราไม่ปลุกน้องตื่นด้วย' เราก็ตอบไปว่า 'จะปลุกทำไม เดี๋ยวน้องอยากตื่นก็ตื่นเอง มันนอนดึก ก็ต้องตื่นสายอยู่แล้ว' น้องเราก็ไม่ใช่เด็ก เรียนจบแล้ว แต่ตอนนี้เขายังไม่มีงานทำก็เลยยังตื่นสายตามนิสัยเขา

พ่อก็พูดประมาณว่า 'คนเราต้องนอนกลางคืน ตื่นตอนเช้า ไม่ใช่ว่าตอนเช้าก็ยังนอนอยู่ เราจะไม่ช่วยอะไรเลยเหรอ' น้ำเสียงของพ่อที่ชวนให้ขัดหูเริ่มมาแล้ว เราก็ตอบไปว่า 'ไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อย ทำไมต้องบอกให้เราไปปลุกน้องด้วย ถ้าพ่ออยากให้น้องตื่นก็ไปปลุกเองสิ'

พ่อก็ไม่พอใจ เริ่มพาลมาที่ตัวเราแล้ว บอกให้เราไปสมัครเรียนคอร์สพัฒนาบุคลิกภาพ (เราเป็นคนมีปัญหาเรื่องบุคลิก คือเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ไม่ชอบแต่งตัว และก็ไม่ชอบเข้าสังคม สำหรับเราไม่คิดว่าเป็นปัญหาสักเท่าไหร่ แต่บางคนจะมีปัญหากับเรา อย่างเช่นหัวหน้าในที่ทำงานเรา ประมาณนี้ พ่ออยากให้เราไปเรียนนานแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ไปสักที เพราะรู้สึกว่ามันแพง และไม่มั่นใจว่ามันจะได้ผลกับเรา ถึงพ่อจะออกค่าใช้จ่ายให้ เราก็มองว่ามันเป็นอะไรที่เสียเวลาอยู่ดี เราทำงานยุ่ง ไม่ค่อยว่าง และอยากเอาเงินไปใช้กับสิ่งที่อยากได้มากกว่า เราบุคลิกแย่ก็เพราะใจเราไม่มีความสุข  ปัญหารุมเร้า)

เราเห็นว่าพ่อเริ่มพูดจาเพี้ยน ตอนแรกว่าน้องอยู่ดีๆ ตอนนี้ลามมาว่าเรา เราก็เลยเดินหนี แล้วก็บ่นพ่อไปด้วยว่า 'เดี๋ยวก็จะเอาอย่างนั้น เดี๋ยวก็จะเอาอย่างนี้' เราได้ยินพ่อพูดตามหลังว่า 'เรานี่ พูดอะไรด้วยไม่ได้เลย ไม่รู้จักพัฒนาตัวเอง อยู่แบบเดิมๆ ทำตัวซ้ำซาก' แล้วก็อะไรต่อไม่รู้

แต่เรารู้สึกไม่พอใจเลย ไม่เข้าใจว่าพ่อจะพูดแบบนี้ทำไม พูดในสิ่งที่ฟังแล้วรู้สึกไม่ดี แล้วก็ทำให้เราอารมณ์เสีย ทำให้เราต้องเถียง เราก็ไม่อยากเถียงพ่อแม่หรอก โตแล้ว แต่โดนว่าแบบนี้ก็อดเถียงไม่ได้ ถ้าพูดอะไรที่มันฟังแล้วรู้สึกดี เราก็ไม่ต้องเถียง แล้วพ่อก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกว่า เราเป็นคนที่ใครพูดอะไรด้วยหน่อยก็ไม่ได้ แต่พ่อพูดแบบนี้ ทำเอาลูกอย่างเรารู้สึกอยากตีตั๋วเครื่องบินกลับไปทำงาน แล้วไม่ต้องกลับมาบ้านอีกเลย เราทำงานไกลบ้าน ช่วงนี้ลางานกลับมาบ้าน นานๆจะได้กลับมาหาพ่อแม่ ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาฟังคำพูดแบบนี้จากพ่อ แค่เรามีปัญหากับหัวหน้ามันก็พอแล้ว ไม่อยากมีปัญหากับคนในครอบครัวอีก เราผิดเหรอกับสิ่งที่เกิดขึ้น