เพื่อนๆที่เรียนมหาลัย ทุกคนส่วนใหญ่น่าจะเคยเจออาการ homesicknกันทุกคน หรืออาการคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่ เราก็เป็น1คนที่เจอ ตอนนี้เราอยู่ปี4แล้ว กำลังจะเปิดเทอมอาทิตย์หน้า  ตอนนี้เรากลับมาอยู่หอได้3วัน เราคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่น้องที่บ้านมากๆ  เมื่อช่วงปี3 ซัมเมอร์ที่ผ่านมาเราไม่ได้ฝึกงานเพราะโควิด จึงทำให้ต้องยกเลิกการฝึกงาน ปิดเทอมเราจึงอยู่บ้านตลอด (3เดือนกว่า)  อยู่กับที่บ้านไปเที่ยว ไปหาไรกินตลอด เรียกว่าอบอุ่นเลยค่ะ  ต้องบอกก่อนว่าโดยส่วนตัวเราแล้วเรามีนิสัยติดบ้านมาก ไปเที่ยวที่ไหนก็ไปกับครอบครัวเป็นส่วนใหญ่ แต่ปิดเทอมอาจาร์ยก็จะให้งานมาทำแทนการฝึกงาน แล้วการที่เรารีบกลับมาอยู่หอก่อนเปิดเทอมเพราะเราคิดว่าจะมาเตรียมตัวทำงานต่อเพราะเปิดเทอมต้องนำเสนองาน แต่ไปๆมาๆ กับกลายเป็นว่างานของเราต้องนำเสนอถัดไปเดือนหน้า ซึ่งงานก็ดำเนินไปได้เกิน90%แล้ว   เพราะปิดเทอมเราทำงานตลอด+มีที่ปรึกษา แล้วเปิดเทอมคือต้องเรียนแบบออนไลน์เพราะต้องสร้างระยะห่างกัน(โควิด) ในใจเราก็เริ่มคิดแล้วว่า ไม่น่ารีบกลับมาเลย เรียนออนไลน์จริงๆเรียนที่บ้านก็ได้ อินเตอร์เน็ตก็แรงกว่า อยู่ที่นี้เราใช้เน็ตหอ ซึ่งต้องแชร์กับคนอื่น แต่ในใจก็คิดอีกแบบว่าแต่ถ้าวันดีคืนดีอาจาร์ยอยากสอนในห้องล่ะ แถมมีวิชาบางตัวอาจต้องเข้าทำแลป ก็คิดว่ากลับมาอยู่หอดีกว่า  เราเรียนตจว.ค่ะ อยู่ห่างจากบ้านประมาณ 70 กม.ค่ะ  กลับบ้านทุกอาทิตย์ได้ แต่ก็อย่างที่รู้กันว่ามหาลัยงานมันเยอะ ถ้าไม่ใช่วันหยุดยาวเราก็คงไม่ได้กลับ บวกกับภาควิชาที่เราเรียนไม่ค่อยจะเหมือนภาคอื่นเขา วันไหนหยุดอาจาร์ยชอบนัดมาเรียน เรียนชดบ้าง เรียนเพิ่มบ้าง 😭  บางทีเราก็อยากกลับบ้านบ้าง อยู่หอคนเดียวมันหดหู่ค่ะ เคว้งมาก เพื่อนๆส่วนมากก็เลือกอยู่บ้านกันเพราะเรียนออนไลน์   เขียนมายาวมากเเล้วยังไงก็ขอบคุณนะค่ะที่อ่านจนมาถึงตรงนี้ เราแค่อยากมาระบายอยากเล่าความรู้สึกเพราะเราพูดกับใครไม่ได้ ไม่กล้าโทรกับที่บ้าน เดี่ยวจะร้องไห้ไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วง 🥺 ตอนนี้เราทำได้แค่ปลอบตัวเองค่ะ เพราะปีสุดท้ายแล้ว  สู้ค่ะ!!