ผมเคยแอบชอบเธอตั้งแต่ม.4แล้วครับ แต่เธอไม่ได้ชอบผมจนม.5 เราได้มาเริ่มคุยกันจริงๆตอนม.5 พอผมเหมือนเริ่มทำใจได้แล้วเธอก็บอกว่า เธอรู้สึกดีกับผม จริงๆเธอเป็นคนค่อนข้างหัวอ่อน ไม่เคยมีแฟน ครอบครัวค่อนข้างหวง เราคุยกันมาเรื่อยๆ จนวันที่ผมได้ไปรู้ความจริงจากเพื่อนว่าเธอไม่ได้รักผม เธอแค่ชอบที่ผมคอยใส่ใจดูแลเธอ และเธอก็ไม่ได้คิดที่จะเป็นแฟนกับผมด้วย ตอนที่รู้ก็จุกแล้วก็เจ็บมากเลยครับตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็ขอเลิกคุยกับเธอ เหมือนจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน แน่นอนครับ สำหรับผมมันยากมากๆ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างรักใครรักจริงและจะรักมาก เธอมูฟออนเร็วมาก ชอบรุ่นน้องตอนเป็นหลีดด้วยกัน แน่นอนครับว่า เธอไม่เคยรักผมอยู่แล้วก็คงมูฟออนเร็วเป็นธรรมดา จนถึงตอนนี้ เปิดเทอมมาม.6ระยะเวลาที่ปิดเทอม4เดือน ผมคิดว่าผมดีขึ้นเยอะเลยทำใจได้บ้างแล้ว ไม่คิดถึงได้บ้างแล้ว พอเปิดเทอมมา ทำไมความรู้สึกมันยังเหมือนเดิมเลยครับ รู้ทั้งรู้ว่า เรากับเค้าจบไปนานแล้ว แล้วเค้าก็ไม่เคนรักเราตั้งแต่แรก แต่ใจมันก็ตัดไม่ได้สักทีครับ จะ2ปีแล้ว
ทุกวันนี้ผมภาวนาให้รีบจบม.6ไวๆ ผมจะได้ทำใจได้ากที เพราะมันทรมานมากเลยครับ ต้องทำตัวเป็นเพื่อนปกติ ต้องทำเป็นชอบคนนู้นนี้เพื่อไม่ให้เพื่อนในห้องและเค้าสงสัย ทั้งที่ในใจมีแค่เค้าเสมอมา

เพื่อนๆมีใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ยครับ

ผมเองก็จนปัญญา แต่ยังดีที่ผมเลือกที่จะออกมา เพราะถ้าให้ผมอยู่แบบของตายผมคงไม่อยู่ เพียงแต่ผมแค่งงกับตัวเองว่า ทำไมถึงยังตัดใจไม่ได้สักที รู้ทั้งรู้ว่าเค้าไม่เคยรักเรา เค้าแค่หลอกให้เรารักเพราะเค้าชอบให้คนมาคอยเอาอกเอาใจคอยใส่ใจเค้า แต่มันก็ตัดใจไม่ได้สักมี สมเพชตัวเองมากเลยครับ..

ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกัน พึ่งรู้ซึ้งประโยคที่ว่าบางความสัมพันธ์สถานะไม่มีแต่ไม่ได้แปลว่าความรู้สึกไม่เคยเกิดขึ้น...และไม่เคยหายไปไหน