แฟนเป็นคนต่างชาติ อายุมากกว่าเรา9ปี 35ปีแล้ว เนื่องจากโควิดทำให้แพลนต่างๆที่เราจะทำในต่างประเทศ
เกี่ยวกับวีซ่าละการสอบภาษาต้องยุติไปก่อน และเราจึงตัดสินใจกลับไทยเพราะได้ตั๋วพอดี
 
ถ้ารอก็ไม่รู้ว่าไทยจะเปิดน่านฟ้าเมื่อไหร่ และวีซ่าก็จะหมดแล้วด้วย ช่วงก่อนกลับเราท้องพอดี นับรวมกับตอนนี้ก็ได้2เดือนแล้ว
แต่เรามีอาการแพ้ท้องและซึมเศร้า และอาจจะมีอาการเบื่อสามีร่วมด้วย ทำให้เราเครียดและไม่ค่อยได้คุยกับแฟนมากเหมือนเก่า
 
ประมาณว่าอารมณ์เรามันไม่อยากคุยกับใครเลย เพราะเหนื่อยกับอาการแพ้ท้องในแต่ละวันด้วย ทำให้แฟนเราไม่เข้าใจและคิดว่าเราไม่รักเขาแล้ว
ซึ่งเราก็อธิบายว่ามันอาจเป็นเพราะฮอร์โมน แต่แฟนก็สวนกลับมาว่าให้เห็นใจเขาบ้าง เขาเครียดที่เราไม่ค่อยคุยกับเขาเหมือนเก่า เขารู้สึกแย่ ซึ่งเราก็พยายามปลอบเขาและประคับประคองอารมณ์ตัวเองไม่ให้ไประเบิดใส่เขา
 
แต่ในใจก็หงุดหงิดกับการที่เขาไม่เข้าใจเรา เราถามเขาเกี่ยวกับแมวที่เรารับมาเลี้ยงกับเขาด้วยกันว่าเป็นยังไงบ้าง
เขาอิดออดไม่ยอมบอกจรสุดท้ายถึงบอกเราว่า ยกให้คนอื่นไปแล้ว เราทั้งโกรธทั้งเกลียด ที่เขาไม่ถามเราก่อน ถามเหตุผลว่าทำไมทเขาก็ตอบว่า ช่วงทะเลาะกันเขาเครียดและก็ดูแลแมวไม่ไหว ก็เลยยกให้คนอื่นไป เราเสียใจมาก ซึมกว่าเดิม
 
เวลานึกถึงแมวว่าตอนนี้เขาไปอยู่กับใคร จะเป็นยังไงก็ร้องให้ขึ้นมา ในใจคือเหมือนคนใจสลาย เพราะแมวเราเลี้ยงมาก็รัก แถมเป็นแมวที่เราไปรับมาจากมูลนิธิสัตว์ ซึ่งเขาขี้อ้อน เพราะโดนทิ้งตั่งแต่เด็ก เราเสียใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าเอาแมวไปให้คนอื่น เพียงแค่เหตุผลที่ทะเลาะกัน ทำให้เราคิดมากไปอีกว่า แบบนี้ถ้ามีลูกด้วยกันเขาจะดูแลลูกตอนเราไม่อยู่ได้ไหม ขนาดแมวที่เลี้ยงด้วยกันมา5เดือนยังยกให้คนอื่นได้ลงคอ ตอนนี้เรายื่นคำขาดว่า ให้ไปเอาแมวคืนมาให้ได้ ซึ่งเขาก็บอกว่าไม่รู้จะไปตามที่ไหนแต่จะพยายาม  แต่ในใจเราคือไม่ยอม ถ้าตามคืนได้เราก็จะเอามาเลี้ยงที่ไทยเอง และมันทำให้เราไม่กล้าฝากความรับผิดชอบอะไรที่เขาอีกแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ไม่รู้ว่าเราเห็นแก่ตัวหรือเปล่า แต่เราคิดว่าเขาควรจะเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลกว่านี้