สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุ17ปีแล้ว เป็นคนค่อนข้างคิดมาก น้ำตาไหลง่ายมาก บางครั้งคิดเรื่องเศร้าๆ
แต่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงแค่นี้ก็คือน้ำตาไหล ร้องไห้เลย

เราชอบคิดเรื่องอดีตที่ผ่านมา ว่าเราต้องเจอและผ่านอะไรมาบ้าง ตอนเด็กๆชอบโดนเพื่อนผู้ชายแกล้งบ่อยๆ แกล้งแรงมากถึงขนาดที่บางครั้งเอาสายยางมารัดตัวแล้วพาเดินๆลากๆไปรอบโรงเรียน ไม่ได้โดนคนเดียว ผู้หญิงในห้องก็โดนกันเกือบทุกคน แต่คนอื่นเขาจะไปเล่าให้ผู้ปกครองฟัง ส่วนเรามีอะไรก็เงียบเก็บไว้คนเดียว
ไม่กล้าไปบอกเพราะกลัวแม่มาที่โรงเรียน เราไม่ชอบมีเรื่อง ไม่ชอบความวุ่นวาย ตอนเด็กเคยโดนพระมาจับมือ จับขา ไม่ได้เล่าให้ผู้ปกครองฟังอีกเช่นเคย ทุกอย่างไม่ว่าจะอะไร เราเงียบและเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียวตลอด 

เราชอบมานอนร้องไห้ในห้องคนเดียวบ่อยๆค่ะ จะเป็นเรื่องครอบครัว เรารู้สึกว่าเราโดนแม่ด่าบ่อยมาก ทำก็โดนด่าไม่ทำก็โดนด่างี้ ต่างจากพี่สาวเราแต่ก่อน ที่ตอนเขายังไม่ไปทำงาน ไม่เคยโดนด่าหนักเหมือนเราเลย แถมถ้าย่าด่าพี่สาวเราแม่ก็คือไปโกรธย่าด้วย บางครั้งก็อยากจะพูดกับแม่นะว่าจะให้ทำไรอีกก็ให้ทำเถอะเพราะทุกวันนี้ก็เหมือนหุ่นยนต์อยู่แล้ว ไม่เคยได้ทำในสิ่งที่อยากทำ เราเริ่มไม่รู้สึกถึงคำว่าครอบครัวแล้ว(จริงๆมีหลายอย่างกว่านี้แต่พอมาพิมพ์แบบนี้ก็อธิบายไม่ถูก)

เราเป็นคนค่อนข้างอ่อนไหวง่ายมากๆ ยิ่งช่วงนี้เราไม่อยากออกไปไหน เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ค่อยกินข้าว เวลาร้องไห้คือชอบคิดฆ่าตัวตายตลอด เวลาร้องไห้เราชอบมองหาเชือกอยู่ตลอดเลย ความคิดพวกนี้มันคืออะไรกันคะ 
ตอนนี้เราดาวน์มากๆเลยค่ะ ดิ่งมากด้วย โดดเดี่ยว ไม่มีใคร มันแย่มากเลยค่ะ ตอนนี้คือหยุดร้องไห้ไม่ได้ แค่คิดก็คือไหลเป็นทาง 
ไม่เคยที่จะพูดความรู้สึกต่างๆนานาให้ใครฟัง  ครอบครัวไม่เคยให้กำลังใจค่ะ มีแต่โดนด่า
 
มีหลายๆอย่างหลายๆความรู้สึกที่เรายังระบายออกไปไม่หมดเพราะพอมาพิมพ์เป็นคำแบบนี้แล้วมันก็คืออธิบายไปไม่ถูก พิมพ์ออกมาเป็นคำยากมาก ระบายกับใครไม่ได้ก็ขอระบายในนี้หน่อยนะคะ หวังว่าจะมีคนที่เข้าใจ และมีคนให้คำปรึกษา แนะนำ มาฮีลความรู้สึกพวกนี้ของเรา