ตามหัวข้อกระทู้เลย เราเป็นคนแคร์เพื่อนมาก มากจนตัวเองทุกข์ ในกลุ่มเพื่อนเราสนิทกันมาก แต่พอสนิทมันเหมือนมีเพื่อนบางคนล้ำเขตเข้ามาในชีวิตเรา งานกลุ่มเราก็ต้องแบกภาระทุกอย่าง ทำหนักสุด ทำทุกอย่างในกลุ่มเป็นทุกอย่างจริงๆ โดยที่เพื่อนในกลุ่มไม่เคยสนใจว่าเราเหนื่อย เพราะมองว่าสนิทกัน เพื่อนกัน เราก็ขอบอกว่าแค่บางคน (มันก็คือคนที่ทำให้เราคิดมาก) พอเพื่อนในกลุ่มทะเลาะกันเราก็เก็บมาเครียด เพราะเราเป็นคนกลาง จะอยู่ฝ่ายใดก็ไม่ได้ เอาง่ายๆว่าเราดูออกว่ามีเพื่อนบางคน มองเราเป็นตัวประโยชน์ พอมีงานอะไรก็เราๆๆ พอทำอะไรก็เราๆๆ แต่พอเค้าไปไหนมาไหน เค้ากลับไปกับเพื่อนคนอื่น แต่เรายอมมาตลอดเพราะงานกลุ่มก็คืองานเรา เราทำความรู้ก็ได้เรา เราเลยยอมทำมาตลอด พอเริ่มเป็นแบบนี้บ่อยๆก็เริ่มเครียด เอาไปปรึกษาแม่ แม่ก็คอยให้คำปรึกษาก็ดีขึ้น พอหลังในกลุ่มทะเลาะกันหนักมากๆ เราก็เครียดไปอีก เพราะไม่อยากให้ทะเลาะกัน ในกลุ่มเริ่มไม่มีความสุข เราก็เครียดหนักขึ้นเรื่อยๆ จนแม่อยากให้ไปจบจิตเเพทย์ เพราะแม่เราก็เป็นแบบเราเป็นไมเกรนขั้นรุนแรง ต้องกินยาอยู่ตลอด แม่บอกไม่อยากให้เราเป็น ช่วงนั้นติดสอบ บอกเลยว่าสมองคือรวนสุดๆ คิดมากสุดๆ พอปิดเทอมก็ห่างจากเพื่อน ก็ดีขึ้นมาก จนปกติ ไม่เครียดไม่คิดมากอะไรเลย จนสมัครเข้าม.4 เพื่อนในกลุ่มจะต่อสายเดิม แม่เราเลยจะให้เราย้ายไปเรียนที่อื่นเพราะไม่อยากให้อยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิม เราเลยมาเรียนสายอาชีพ แต่พีคตรงดันตามกันมาอีก แล้วก็ดันได้ห้องเดียวกัน ซึ่งจริงๆมันต้องแยกกลุ่ม แต่ก็ดันได้กลุ่มเดียวกันอีก เหมือนเวรกรรม พอถามเพื่อนก็บอกเรียนอะไรก็ได้แค่มีเราพอ เดี๋ยวไปไม่รอด คิดหนักเลยแหละ พอเปิดเรียนมา ก็เช่นเดิม ตอนเรียนอยู่กับเพื่อนอีกคน ทำอะไร ไปกินข้าว ไปซื้อของ ก็อยู่กีบเพื่อนใหม่ พอทำงานก็มาหาเราทันที มันแย่จริงๆนะ ที่เราปฏิเสธคนไม่เป็น แย่ที่กลัวถ้าพูดไปว่ารู้สึกยังไงจะต้องทะเลาะกันเปล่าๆ ถ้าเป็นไปได้อยากจะอยู่คนเดียวด้วยซ้ำ

ทำไงให้แคร์คนอื่นน้อยลงบ้าง เราเคยลองฟังธรรมะ หรือพูดให้ข้อคิด ก็ดีขึ้นนะ แต่ไม่มีเวลาจริงๆ แม่แนะนำให้เราฟังเพลงก้อนหินก้อนนั้น ซึ่งดีขึ้นมากๆๆๆ เเนะนำเลยเพลงนี้สำหรับคนที่คิดมาก เราบอกตัวเองเสมอว่าจะเลิกสนใจเพื่อนแบบนี้ แต่ก็ทำไม่เคยได้เลย อยากได้ข้อคิดดีๆ คำปรึกษาดีๆ ด่าได้แต่อย่าแรง555

#ขอเถอะ ไม่ไหวล่ะ ช่วยหนูหน่อย