เริ่มต้นยังไงดีกับความรู้สึกตอนนี้ คือตอนนี้เราแต่งงาน มีลูกกับสามี 2 คน นิสัยสามีเรานะค่ะ คือเขาค่อนข้างขี้เกียจ อะไรนิด อะไรหน่อยก็ใช้ จนไม่คิดจะลุกทำเอง และยิ่งตอนนี้เค้าปวดหลังเนื่องจากออกกำลังกาย สามารถเดินได้แต่ก็จะเดินงอ ๆ ตัว ยิ่งไม่ทำอะไรเลย บอกแต่ว่าเจ็บ แต่ความรู้สึกเรานะค่ะ เรามองว่าเค้าขี้เกียจ เขาก็พยายามบอกเราว่าเค้าเจ็บ แต่เราก็บอกเค้าไปว่าเธอขี้เกียจจนเป็นนิสัย จะให้เรามองว่าเจ็บเลยมันก็ไม่ได้ เราพยายามเปลี่ยนความคิดแต่ก็เปลี่ยนไม่ได้ ที่นี้เป็นไงละหน้าที่ทุกอย่างตกอยู่ที่เรา อ่อ..เราให้แม่สามีมาช่วยเลี้ยงลูก สามีเรานี่หนักเลยมีแม่ทำให้ทุกอย่าง จนบ้างครั้งเราแอบมองนะ เวลาย่าเลี้ยงหลานอยู่ พอสามีเราจะเอาโน้น นี่ นั้น แม่สามีก็จะวางลูกเราแล้วลุกไปทำให้เลย เวลาเราพูดเราบอกอะไรเค้าจะให้ท้ายลูกเค้า ก็อย่างว่า เค้าแม่ลูกกัน มันก็ธรรมดา เราพูดเราบอกอะไรแฟนเรา แฟนเราไม่ทำเลยนะค่ะ อย่างแรกให้ตื่นตอนเช้าเรียกเป็น 10 รอบ เสื้อผ้า กางเกงใส่แล้วไม่เคยลงตะกร้า ที่นอนไม่เคยเก็บ กินไม่เคยล้าง ไม่เคยยกเก็บ  ทุกอย่างต้องย้ำคิด ย้ำทำเสมอ เค้าชอบว่าเราจู้จี้ แต่เราดิไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกนี้จิง ๆ แรก ๆ เราพยายามปรับนะ แต่เหมือนเราปรับตัวคนเดียว อ่อ..เรามีนิสัยเสียอย่างหนึ่งคือเราเป็นคนพูดตรง ชอบคือชอบ ไม่ชอบคือไม่ชอบ หลาย ๆ เรื่องเราพยายามมองผ่านแต่ก็ผ่านได้ไม่กี่ครั้ง จนตอนนี้เรากลายเป็นคนขี้หงุดหงิดไปเลย บางครั้งทะเลาะกันเพราะความเหนื่อยจากงานนอกบ้าน งานในบ้าน เลี้ยงลูก ถึงขั้นทะเลาะกัน เค้าบอกเค้าจะปรับปรุงตัว แต่ก็ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง จนตอนนี้เราทั้งเหนื่อย ทั้งท้อ บางทีไม่อยากกลับบ้านเลย อยากไปไหนเงียบ ๆ อึดอัดไปหมด มันคงมีหลายๆ เรื่องในชีวิตครอบครัวที่เราต้องยอมรับ แต่ตอนนี้ความรู้สึกเรากับแฟน เรามีแต่ความเหนื่อย สามีเราเค้าไม่ได้มีคนอื่นนะ ตัวเราเองก็ไม่ได้มีคนอื่น ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เราจะลบยังไงเพื่อให้ครอบครัวไปต่อ พยายามอดทนกับจิตใจตัวเองสุด ๆ อึดอัดแต่ก็ต้องเก็บไว้ เคยคุยกันหลายครั้งจนตอนนี้เลิกคุยไปละ อยากทำอะไรทำ เหนื่อยจิงๆ🥺🥺🥺