จริงๆเราทุกคนก็คงมีรักแรกกันทุกคนน่ะครับแต่ว่าคนนี้ไม่ใช่รักแรกของผมแต่เป็นคนที่ผมรักมากที่สุด 
 
ผมเจอคนนี้ตอนผมอยุ่มอ.4 ตอนนี้ผมเรียนจบมหาลัยแล้ว
 
ตอนที่ผมเจอเขาครั้งแรก ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็คุยกันแบบเพื่อนทั่วไป ผมไปส่งเธอที่บ้านอยุ่บ่อยๆแต่พอนานวันเข้าผมก็หลงรักเขา แบบไม่รุ้ตัว ผมแอบรักเขาข้างเดียว นานนับปี จนผมบอกเขาไปว่าผมแอบชอบเขา 
 
 
คนที่เปลี่ยนไปกลับเป็นผมคนเดียวเขายังเห็นผมเป็นเพื่อนตลอดไม่เคยคิดเกินคำว่าเพื่อน เพราะเขามีแฟนแล้ว
 
 
จนเข้ามหลัยผมเรียนกันคนละมหาลัย แต่ผมก็ยังคุยกันบ้างอยุ่ ช่วงเข้ามหาลัยผมเริ่มที่จะตัดใจจากเขาได้ จนมาถึงเมื่อไม่กี่วันก่อน
 
ผมนัดรวมกลุ่มเพื่อนเก่าไปทำอะไรกินกันที่บ้านเพื่อนอีกคน ผมเป็นคนอาสาไปรับเขาเพื่อไปที่บ้านเพื่อนอีกคน หลังจากไม่ได้เจอกันมานาน2ปี คิดว่าคงไม่มีอะไร ผมเห็นเขาปุ้บ ที่ผ่านมา2ปีหมดเลยครับ ผมยังคงรักเขาเหมือนหลายปีที่ผ่านมา ที่ผมพยายามลืม ภาพที่เคยอยุ่ด้วยกัน ที่เคยเล่นกัน คุยกัน ไปรับไปส่งกัน มันกลับมาหมดเลยครับ
 
ยิ่งอยุ่ด้วยกันใกล้ๆก็ยิ่งมีภาพเก่าๆผุดขึ้นมาเลื่อย ยิ่งเมาก็ยิ่งคิดถึง
 
เอาจริงผมไม่ควรไปเจอเขาใช่ไหมครับแต่มันทำไม่ได้เพราะความเป็นเพื่อน ต้องมีวันเจอสักวัน 
 
สุดท้ายน่ะครับผมก็ยังคงรักเขา รักมาขึ้นทุกวัน แต่เป็นรักที่แค่ได้เจอก็มีความสุข
 
สำหรับบางคนที่อ่านมาถึงนี้อาจจะดูไร้สาระขอโทษด้วยน่ะครับ 
สำหรับผม คนที่รักเขาเราเจ็บตอนอยุ่ด้วยกันก็ต้องเก็บความรู้สึกต่อไปแกล้งทำเป็นไม่รักแต่ว่าลึกๆก็ยังคงรักเขา
 
ถ้าพิมพ์ผิดคำไหนขอโทษด้วยน่ะครับ ตอนพิมพ์มือสั่นน้ำตาไหลครับ