สมัยเด็กๆ ชั้นประถม   ผมว่า ผมเป็นคนที่ฟังรู้เรื่อง  รู้กาลเทศะที่สุดในห้องเรียน

ไมไ่ด้หมายถึงเรียนเก่งนะ  แต่เป็นคนที่วางตัว   ไม่เป็นที่หนักใจให้ผู้ใหญ่ที่สุดแล้ว
ผู้ใหญ่ใช้ทำอะไรก็ดูเป็นงานที่สุดในห้องแล้ว   รู้กาลเทศะ

ไม่คุยในห้องเรียน  เชื่อฟังครู   วางตัวนิ่ง  มีสมาธิ   มักจะฟังรู้เรื่อง   ได้มากกว่าพวกวัยเดียวกัน
ในขณะที่เด็กคนอื่น   ชอบคุยในห้องเรียน   ซน   ต้องให้โดนดุถึงจะหาย  แปปเดียวก็กลับเป็นเหมือนเดิม
เวลาให้ทำกิจกรรมไม่ค่อยมีสมาธิ  ไม่ค่อยนิ่ง    ไม่รู้กาลเทศะซักอย่าง

เวลาไปทำธุระกับพ่อแม่    ผมจะวางตัวได้กลมกลืน  เหมือนผู้ใหญ่  ตามน้ำกับผู้ใหญ่ได้ทัน  รู้กาลเทศะ
ในขณะที่เด็กคนอื่น   มักจะแสดงออก  ไม่นิ่ง  ไร้เดียงสา ซน  ต้องให้ผู้ใหญ่ดุด่า ถึงจะหาย    แปปๆก็กลับเหมือนเดิม

แต่พอยิ่งโตขึ้น  ไอเด็กพวกนี้กลับวางตัวดีขึ้น  จนดีกว่าผมหลายคนด้วยซ้ำ     แต่ผมกลับอยู่กับที่ ไม่พัฒนาอะไร
ไอ้การวางตัวดีเกินวัย  สมัยเด็ก ที่แสนภาคภูมิใจของผม       พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่    กลายเป็นเรื่องธรรมดา สำหรับผู้ใหญ่ทั่วไป

ผมไม่พัฒนาอะไรขึ้นเลย   ในขณะที่ไอเด็กที่ผมเคยมองสมัยประภม    วางตัวซะเนียบ   ผมเทียบไม่ติดแล้วในปัจจุบัน

อยากทราบว่าผมพัฒนาการหยุดอยู่กับที่  หรือ ช้าหรือเปล่าครับ

ปล.ความเห็นส่วนตัว  เรื่องพวกนี้ผมว่าไม่น่าเกี่ยวกับการเรียนนะ   ผมเห็นพวกเรียนได้บ๊วยของห้องสมัยประถม
พอโตไปวา่งตัวดูดี    วางตัวเนียบได้ทั้งนั้น   มีสมาธิ  รู้จักกาลเทศะ