เรากำลังขึ้นม4ค่ะเรากลัวการที่จะต้องเจอสังคมใหม่ๆขอเกริ่นก่อนนะคะตั้งแต่ประถมถึงมัธยมต้นเราโดนบูลลี่เพราะความผิดปกติในภาพลักษณ์ของเราไม่มีใครยอมรับในนิสัยเราและสิ่งที่เราเป็นมันฝังไปในจิตใจของเราไปแล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าตอนนี้รับประทานยามานานพอสมควรแล้วเราอยากปรับตัวเองให้ดีขึ้นให้เข้ากับเพื่อนใหม่ได้แต่เหตุการโดนบูลลี่มันฝังใจเรามากค่ะเราโดนทั้งโดนโยนรองเท้าออกนอกหน้าต่างทำงานกลุ่มก็โดนเพื่อนในกลุ่มพูดข่มเราให้ต่ำงานกลุ่มเราก็ทำคนเดียวคุณครูก็วิจารณ์ในสิ่งที่หนูเป็น
เหนื่อยกับชีวิตมากค่ะแต่กลับกันรร.ใหม่คุณครูและเพื่อนน่ารักชวนคุยเราทักเราเราก็ตอบเล็กน้อยด้วนความตื่นตระหนกของเราเรากดดันจนหายใจผิดจังหวะเราเลยรีบลุกออกมาจอไปเข้าห้องน้ำเรามือจีบไม่สามารถคลายออกได้เหงื่อแตกเราเลยไปห้องน้ำไม่อยากให้เพื่อนๆเห็นหนูแค่อยากมีเพื่อนไท่ขอให้เขาเข้าใจในสิ่งที่เราเป็นแต่อยากจะขอให้เขายอมรับในสิ่งที่เราเป็นเพื่อนใหม่ดีมากๆค่ะเราอยากสนิทกับพวกเขาแต่เรากลัวตลอดภาพการโดนบูลลี่ทั้งชีวิตมันสะเทือนใจเรา ;-;เคาไม่เคยลืมเลยเราจำได้ทุกเหตุการณ์ในทุกๆวันเคนเกือบคิดสั้นนะคะแต่พอมาเจอสังคมเพื่อนใหม่ครูใหม่มันทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเราอยากอยู่บนโลกนี้ต่อไปช่วยหน่อยนะคะวิธีทำให้หายจากการกลัวสังคม หนูอยากมีเพื่อนจริงไปค่ะ
  
อยากฝากเตือนเล็กน้อยนะคะ ว่าบางทีกำลังใจของเราเนี่ยเพียงแค่คำว่าสู้ๆก็ดีมากพอแล้วอยากจะบอกไว้ว่าแค่คำนั้นมันกลับทำให้เราอยากมีชีวิตต่อใครข้างตัวที่เป็นแบบเราฝากทุกคนในกระทู้เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะคะ คำพูดของเพื่อนใหม่ในวันนี้เป็นคำพูดที่เราไม่เคยได้รับจากไหน