ผมเป็นนักศึกษากำลังจะขึ้นปี 4 ผมคบกับแฟนมาตั้งแต่ปี 1 เราอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา แต่ช่วงโควิดที่ผ่านมา มหาลัยปิดการเรียนการสอนทำให้เขาต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เราก็คุยกันผ่านออนไลน์มาตลอด เพื่อรอวันที่จะกลับมาฝึกงานด้วยกัน แล้ววันนึงเขาก็โทรมาหาผมก่อนที่จะเริ่มฝึกงานอาทิตย์เดียวว่าขอเลิกกับผมเพราะเขาเบื่อ เบื่อความจำเจ เบื่อสิ่งต่างๆ และไม่ได้รู้สึกรักผมแล้ว ผมก็ยินดีและเคารพในการตัดสินใจของเขา แต่ผมพึ่งมารู้ความจริงว่าเขาแอบคุยกับคนอื่นก่อนหน้าที่เขาจะบอกเลิกผม (ช่วงที่ผมไม่ว่างเพราะขายของ) ผมเสียใจมากๆ เหมือนใจผมแหลกสลายไปเลย และผมหนีไปไหนไม่ได้ ยังต้องเจอเขาที่ทำงาน มีครั้งนึงผมเห็นคนใหม่มารับ-ส่งเขาที่ทำงานด้วยครับ มันฝังลึกลงในใจผมมากเลย เขายอมรับผิดกับผมนะ แต่เขาขอเลือกเดินทางต่อ ผมก็ให้อภัยเขาทั้งหมด ผมให้อภัยโดยไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย แต่มันค่อนข้างเจ็บครับ มันกัดกินเข้าไปในใจทุกครั้งเวลาเห็นหน้าเขา และชอบเกิดคำถามว่า ผมทำอะไรผิดไปหรือ ผมถึงต้องรับบทลงโทษที่มันรุนแรงขนาดนี้ เหมือนผมตกนรกทั้งเป็น ผมอยากจะมาถามเพื่อนๆ พี่ๆ ถึงแนวทางในการปลอบโยนใจตัวเองให้ดีขึ้นมาหน่อยได้ไหมครับ