บทนำ  https://ppantip.com/topic/39789680
บทที่1 https://ppantip.com/topic/39803591
บทที่2 https://ppantip.com/topic/39812186
บทที่3 https://ppantip.com/topic/39828482
บทที่4 https://ppantip.com/topic/39843959
บทที่5 https://ppantip.com/topic/39874942
บทที่6 https://ppantip.com/topic/39892609
บทที่7 https://ppantip.com/topic/39908683
บทที่8 https://ppantip.com/topic/39939836
บทที่9 https://ppantip.com/topic/39963917
 
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

อันทาเออัสเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ยาว ขณะอ่านบันทึกการเดินทางของนักเดินเรือบนม้วนกระดาษปาปิรุส ซึ่งมีเรื่องราวต่างๆที่น่าสนใจ ทั้งวัฒนธรรม และปรัชญาทางสังคมของแต่ละดินแดน แต่ละหมู่เกาะที่นักเดินทางเหล่านั้นล่องเรือผ่าน จะมีเรื่องเล่าใหม่ๆไม่สิ้นสุด และเขาก็ชอบเรียนรู้ในเรื่องราวใหม่ๆนี้ไม่มีเบื่อเช่นกัน

กระทั่งไวน์คราเตอร์หมดเหยือก จึงวางบันทึกลง และหันไปเรียกหญิงรับใช้ที่ยืนห่างออกไป
ในคราแรก เขาจะให้นางเป็นคนเอาไปเปลี่ยนให้ใหม่ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ
“ให้หญิงบาร์บาเรียนผู้นั้น เป็นคนนำมาให้ข้า”

“เพคะ”

หลังอาหารเช้า..
ญารินนั่งกอดเข่าอยู่หน้าห้องครัวอย่างเซ็งอารมณ์ เพราะวันนี้แอคเนสออกไปซื้อของในหมู่บ้าน ซึ่งก็ไม่รู้ว่าหมู่บ้านไหน โดยที่เธอไม่สามารถตามออกไปได้ เพราะไม่มีคำสั่งจากผู้เป็นเจ้าของปราสาท 

หญิงสาวคันไม่คันมือ นึกอยากวาดรูป แต่ก็ไม่รู้จะไปหาดินสอ หาสีที่ไหน
“อย่างน้อย ใช้ถ่านเอาก็ได้วะ” 

เดินกลับเข้าครัว เลือกหาเศษไม้ที่ไหม้ไฟไม่หมด ได้มาสองสามกิ่ง จากนั้นค้นหาแผ่นกระดาษที่พอจะวาดรูปได้ ถือกลับขึ้นห้องของตน แต่ยังไม่ทันเริ่มทำอะไร หญิงรับใช้ที่เคยเห็นหน้าเห็นตากันพอสมควร ก็เปิดประตูเข้ามา
“องค์อันทาเออัสให้เจ้านำไวน์คราเตอร์ไปให้พระองค์”

“หา !” มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า แล้วยกมือชี้นิ้วมาที่ตน “เรียกฉันเหรอ”

สาวรุ่นพี่พยักหน้า “ใช่..ก็ทั้งปราสาท มีเจ้าคนเดียวไม่ใช่เรอะที่เป็นหญิงบาร์บาเรียน”

“โห พี่ ! ฉันชื่อยูรินะ..ไม่ได้เป็นพวกคนเถื่อนอะไรนั่นเสียหน่อย” เธอกระเง้ากระงอดให้อีกฝ่ายอมยิ้ม

“เร็วเข้า..ข้าจะพาเจ้าลงไปเอาไวน์”

ญารินเดินตามไปอย่างจำใจ และไม่นาน..เหยือกไวน์คราเตอร์สีทองพร้อมจอกไวน์วางบนถาดถูกส่งมาอยู่ในมือของเธอเป็นที่เรียบร้อย
“ถือดีๆนะ” เสียงเข้มกำชับ เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของผู้ถือ

“ค่า” ญารินตอบกลับ พลางทำหน้าครุ่นคิดอย่างสงสัยว่า เหตุใดเจ้าของปราสาทต้องให้เธอยกไวน์ไปให้ด้วย.. ‘หรือว่าจะถามอะไรเราเพิ่มอีกนะ’ 

“ยูริ..เจ้ามัวยืนคิดอะไร รีบตามข้ามาเร็วเข้า”

“อ่อ..ค่ะ” 
รับคำแล้วก็รีบสาวเท้าตามหลังสาวรุ่นพี่ ไปตามเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยจนสุดมุมหนึ่งของปราสาท ลัดเลี้ยวไปตามระเบียงที่ทอดตามลานโล่งเปิดรับแสงแดด และมีการจัดสวนแบบเรียบง่าย ซึ่งเธอมองว่า หากนำก้อนหิน ตอไม้ และดอกไม้มาตกแต่งด้วย คงให้ความรู้สึกสดชื่นมากกว่านี้
และเมื่อสายตามองไปเห็นร่างที่นั่งโดดเด่นเป็นสง่าอยู่เพียงลำพัง..หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันที

หญิงรับใช้หยุดเดิน และหันมาบอก
“เอาล่ะ..เจ้านำไวน์ไปให้พระองค์เถอะ”

ญารินรีบถามอย่างงุนงง
“แล้วพี่ล่ะ ไม่เข้าไปด้วยกันเรอะ”

“พระองค์ไม่ชอบความวุ่นวาย ในเมื่อมีเจ้าแล้ว ข้าก็ไม่ต้องเข้าไปอีก”

“ตะ..แต่..”

“ไม่ต้องกลัวหรอก หากลิ้นของเจ้าไม่เคลือบยาพิษ..ชีวิตของเจ้าก็ปลอดภัย”

ญารินนิ่งขึง.. ‘ นี่เป็นคำเตือนใช่ไหม..’

“รีบเข้าไปสิ”

เมื่อถูกเร่ง หญิงสาวจึงจำต้องก้าวเข้าไปหา ผู้ที่คิดว่าเป็นอันตรายมากที่สุดในชีวิต
สองมือกระชับถาดในมือแน่น เพื่อไม่ให้มันสั่น

อันทาเออัสละสายตาจากตัวอักษร หันมาออกคำสั่งเสียงราบเรียบ
“วางลง แล้วก็รินไวน์ให้ข้า”

ญารินหันไปวางสิ่งที่ถือในมือลงข้างถาดผลไม้ และรินไวน์มาถือด้วยความลังเลใจ เพราะไม่รู้ว่าต้องปฏิบัติแบบไหนตอนส่งจอกไวน์..ต้องหมอบคลาน คุกเข่าไหม ?

แต่เมื่อฝ่ามือเรียวขาวยื่นออกมารับ เธอก็ส่งให้โดยอัตโนมัติแบบไม่มีพิธีรีตอง..รอจนเขาจิบไวน์และวางจอกลงข้างตัว ก้มหน้าให้ความสนใจกับอักษรบนหน้ากระดาษ..เธอก็ยืนเก้ๆกังๆอีกครั้ง

‘เอาไวน์มาให้แล้ว..ก็หมดหน้าที่แล้วสินะ’ 

เมื่อคิดดังนั้น ก็เตรียมก้าวถอย แต่อีกฝ่ายกลับออกคำสั่ง “อยู่นี่ล่ะ” โดยที่ใบหน้าเขายังอยู่ตำแหน่งเดิม
ญารินแอบทำปากงุ้ม หันไปหันมาไม่เห็นมีเก้าอี้ใกล้ๆ จึงยอบตัวลงนั่งกับพื้น เพราะคำนวณอายุของเขาดูแล้ว น่าจะครึ่งร้อย หรือไม่ก็ทะลุร้อยไปหลายปีแล้วก็เป็นได้ ซึ่งมันคงไม่ดี หากเธอยืนค้ำหัวผู้ใหญ่เช่นนี้..และแคะเล็บเล่น อย่างไม่รู้จะทำอะไร

อันทาเออัสชำเลืองสายตามองร่างเล็กๆที่นั่งกอดเข่า สาละวนกับนิ้วมือของตัวเอง..แล้วให้แปลกใจ เพราะโดยทั่วไป บรรดาทาสหญิงที่รับใช้เขานั้นจะยืนห่างออกไปจนสุดมุมห้อง ไม่เคยมีใครกล้านั่งใกล้เขาในระยะเพียงแค่มือเอื้อมเช่นนี้เลยสักคน..และเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวทอดถอนใจอย่างเบื่อหน่าย จึงหยิบผลแอปเปิ้ลแดงส่งให้ 

(ต่อค่ะ)