คือเรื่องมีอยู่ว่า ตอนผมคบกับแฟนแรกๆ ผมรู้ว่าพ่อแม่แฟนผมเขาทำงานอยู่ต่างประเทศ แล้วผมไม่คิดว่าแฟนผมจะต้องตามไปอยู่กับพ่อแม่ของเขาที่นั่น.   ในความคิดผมคิดแค่ว่า ไปเที่ยว ไปหาพ่อแม่ น้องสาว น้องชาย ของแฟนแค่นั้นเอง แต่พอผมคบกับเขาได้ประมาณเข้าปีที่สองเขาบอกกับผมว่าพ่อจะให้เขาไปอยู่ที่ประเทศนั้นกับพ่อเขา ไปเรียนต่อประเทศนั้น ตอนนั้นผมได้แต่นั่ง งง ทำตัวไม่ถูก ผมก็เลยถามว่าจะไปเมื่อไหร่ เขาบอกผมว่าเดี๋ยวทางทนายเขาที่ประเทศนั้นเขาทำเรื่องเอกสาร แล้วเขาต้องขอวีซ่า ซึ่งเขาบอกว่ากว่าจะได้อีกนาน ผมก็โล่งใจ ผมทำทุกวิถีทางเพื่อ จะอยู่กับเขาใช้เวลาอยู่กับแฟนให้มีค่าที่สุดตอนนั้นแฟนผมเรียนอยู่มหาลัยปี 3 ส่วนผมทำงานแล้วจบมาได้ปีนิดๆ เรารู้จักกันตอนเรียนมหาลัยด้วยกัน ต่อเลยนะครับ คือผมทำทุกวิถีทาง ที่ผมว่านี่คือการทำดีกับเขาทุกอย่าง จากที่ทะเลาะบ่อยๆผมก็เลี่ยงทุกทางเพื่อให้มีแต่ความรู้ดีให้กัน จนวันนึงพ่อแม่ ผม บอกกับผมว่า ให้พ่อกับแม่ไปขอให้ไหมอย่างน้อยก็ผูกข้อมือกันก่อน ตอนนั้นผมดีใจนะดีใจที่พ่อแม่เข้าใจถึงความรู้สึกผม พ่อแม่ผมถึงกับบอกกับผมว่าถ้าลูกจะไปอยู่ที่นั่นกับแฟนก็ไปได้นะ ผมเลยตอบแม่ผมไปว่า (จะให้ผมทิ้งพ่อกับแม่แล้วให้ผมอยู่ไกลบ้านผมอยู่นี่ดีกว่า)  ซึ่งพอผมพูดกับแม่เรื่องนี้ ความคิดผมมันผุดคิดได้ว่า ขนาดเรายังอยากอยู่กับพ่อแม่ แฟนเราก็ต้องอยากอนู่กับครอบครัวของเขาเหมือนกัน พอมาถึงวันที่พ่อแม่ผมให้แฟนมาคุย แม่ผมถามว่าจะให้ทางพ่อแม่ผมไปคุยกับทางพ่อแม่แฟนให้ไหมอย่างน้อยผูกแขนไว้ก่อนก็ดี แต่คำที่แฟนผมตอบ ทำให้น้ำตาไหล แฟนผมตอบแม่ผมทันทีว่า เขายังไม่พร้อม ตอนนั้นผมเห็นแก่ตัวมากถึงมากที่สุด ผมถามเขาคยั้นคยอว่าทำไมถึงยังไม่พร้อมละทั้งในเมื่อผมก็มีทุกอย่างแล้ว แต่ ผมลืมคิดถึงความรู้สึกเขา ว่าหนึ่ง เขาก็ยังเรียนอยู่ สอง เขามีเปอร์เซ็นที่จะได้ไปอยู่ที่ต่างประเทศสูงมาก จนมาวันนี้ 16 มิถุนายน 63 แฟนผมได้บอกกับผมว่าถ้าสถานทูตเปิดเขาก็ไปทำเรื่องแล้วบินได้เลย แล้ว อีกอย่าง แฟนผมได้ไปลาออกจากมหาลัย เรียบร้อยแล้ว คือตอนนี้ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงตอนนี้ความรู้สึกผมรู้แค่ว่าทำทุกวันให้มันออกมาดีก็พอ ไม่ทะเลาะ มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ แค่นี้มันสร้างความทรงจำดีๆได้แล้ว ผมทำได้เพียงเท่านี้     **ขอบคุณสำหรับพื้นที่ครับ