เริ่มโตมาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ ภาระครอบครัว ภาระคนรอบข้าง ด้วยความที่เราเองเป็นคนขี้อาย ไม่มีความมั่นใจ ไม่กล้าแสดงออก โลกส่วนตัวสูง เก็บตัว สันโดษ พูดไม่เก่ง เป็นโรควิตกกังวล อ่อนแอสู้คนไม่เป็น ทำนู่นทำนี่ไม่เป็นแล้วเราจะไม่ทำเลยถ้าไม่ได้รับอนุญาตหรือโดนสั่ง เราเป็นแค่เด็กมัธยมต้นอีกไม่กี่ปีก็มัธยมปลายแล้ว เราทำอาหารไม่เป็น เราขับรถไม่เป็น เราทำนู่นนี่ไม่เป็นเลยค่ะ เวลาที่เราจะหัดทำเราก็โดนด่าตลอด ครอบครัวมองเราเป็นคนเอ๋อๆ เอ๋อในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าปัญญาอ่อน เอ๋อแบบเอ๋อ สมาธิสั้นอะไรงี้ค่ะ เอ๋อเล๋อ(ไม่รู้ว่าเข้าใจไหม) เราไม่ค่อยรู้จักชื่อผักผลไม้อะไรเลย พวกของใช้บลาๆ เวลาโดนใช้ให้หยิบอะไรงี้ ก็กลัวที่จะทำเพราะเวลาหยิบผิด เค้าก็จะมองเราแบบ "เออไอ่เด็กนี่มันทำเป็นไหมวะเรื่องง่ายๆเอง ไม่รู้จักอะไรต่ออะไรเลย บ้านนอก เอ๋อ-" แล้วก็มองเราแบบน่าสงสารพร้อมกับความเบื่อหน่าย เราก็จะยิ้มแห้งๆให้ เรากลัวการที่ทำอะไรผิดตลอดเลย พอทำผิดเล็กๆน้อยๆคนก็ชอบมองกันชอบหัวเราะ เราก็เก็บมาคิด เป็นไมเกรน นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง ตัวสั่น กลัว คิดมาก เดินไปเดินมาอยากตาย ใจสั่น คลื่นใส้ จนไม่ทำอะไรต่ออะไร ทำไม่เป็น ทำไมต้องเกิดในสังคมแบบนี้นะ ภาระอีกอย่างเลยค่ะเวลาไปไหนมาไหนนี่ต้องให้ครอบครัวขับรถไปส่งตลอด เราเหมือนเด็กที่ต้องพึ่งคนแก่ ไม่รู้จักโต เรากลัวรถบนถนน ด้วยความไม่มีความมั่นใจก็ไม่รู้ว่าควรขับรถยังไง และไม่เคยหัด กลัวความผิดพลาด ไม่มีวันไหนที่จะไม่ร้องไห้ ยิ่งคิดถึงอนาคตยิ่งจะร้องไห้ ต้องอาภัพรักไม่มีคู่ครอง การงานจะดีไหม ชีวิตจะดำเนินยังไงหรอ คิดว่าสักวันต้องเส้นเลือดในสมองแตกตายแน่ ชีวิตนี้ไม่มีใครเข้าใจเลย
ขออภัยที่ออกทะเลนะคะ พอดีอยากระบายมากในความที่มันตั้งกระทู้อันนึงได้วันเดียว คืออดใจไม่ไหวแล้ว จะกระอักตาย