วันหนึ่งหลังหายนะ ไม่ใช่แค่เพียงชีวิตส่วนตัว แต่รวมถึงการงานที่ประเดประดังมาพร้อมกัน กชมนชนหมาตาย กชมนพังงานแต่งแฟนเก่า กชมนถูกไล่ออกจากงาน จะมีอะไรที่ดิ่งไปกว่านี้อีกเล่า แต่กชมนไม่เคยแพ้พ่าย เกี้ยว ... คือ ศิราภรณ์สูงค่า มีไว้เพื่อประดับศรีษะ ก็สมชื่อ เจ้าตัวเก็บงำความพังพินาศเอาไว้ภายใน เชิดหน้าขึ้น กลืนน้ำตา แล้วก็ตัดสินใจทำอะไรซักอย่าง สิ่งที่จะกอบกู้ความภาคภูมิใจที่แตกหักยับเยินแล้วผสานมันขึ้นมาใหม่ ดังนั้นเมื่อเพื่อนสนิทอย่างเพียงพันแสง เพื่อนที่แม้ว่าโลกจะหันหลังให้กชมนคนนี้ เขาก็จะอยู่เคียงข้าง ได้เอ่ยปากว่า "จำเป็น" จะต้องมี "ลูกชาย" สืบสกุลสักคน ให้เจ้าพ่อได้สบายใจ กชมนก็เสนอตัวในทันที ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรจะต้องทำ ในเมื่อเพียงพันแสงต้องการ เธอก็พร้อมจะให้ ในห้วงคิดส่วนลึกกชมนก็คงคิดว่าสิ่งนี้คงช่วยให้เธอฟื้นตัวจากความยับเยินในใจเมื่อมรสุมลูกใหญ่ผ่านเข้ามาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

แต่แล้วกลับไม่ใช่ ผลร้ายจากการกระทำของเธอลุกลามไปไกลกว่าที่คิดมากนัก การฝังตัวอ่อนเป็นผลสำเร็จก็จริง แต่ดูเหมือนเบื้องบนจะยังไม่พอใจผลของหายนะที่เกิด จึงหยิบยื่นความยากลำบากลงมาเสริมเพิ่มเติม จากก้นเหวที่ยืนอยู่ดูเหมือนชีวิตของกชมนจะลงไปบาดาล เมื่อเอมี่ผู้คับแค้นใจที่กชมนทำให้งานแต่งธีมเอลซ่าล่มสลาย จากความพาลพาโลโฉเกในจิตใจ ใครจะนึกว่าผลร้ายดันขยายไปจนกู่ไม่กลับ หญิงสาวผู้นั้นตัดสินใจสลับตัวอ่อน ลูกของกชมน และ เพียงพันแสง สุดท้ายไปอยู่ในท้องของปิ่นปัก เริ่มแรกบุคลิกอ่อนหวาน สดใส และ ให้ความสนิทสนมจนเกินพอดี ก็ทำให้กชมนไม่ชอบใจอยู่แล้ว แต่ที่ร้ายกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้ คือ ภรรยา ของ สิบทิศ แฟนเก่าของกชมน คนที่ฝังหนามให้อยู่ในใจของเธอมาเป็นเวลากว่า 15 ปี

การเลิกราระหว่าง "สิบทิศ" และ "กชมน" คือ ตำนานประจำคณะ ท่ามกลางคนมากมาย บนหอประชุมใหญ่ สถานที่ซ้อมใหญ่ครั้งสุดท้าย สิบทิศทำกชมนไว้อย่างแสบสัน ต่อหน้าธารกำนัล เขาบอกว่าเธอมันมันตัวกระตุ้นความห่วย ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ไม่มีใครหรอกที่จะอยู่กับเธอได้ เธอจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต การพบหน้ากันของสิบทิศ และ กชมน ในเวลา 15 ปีให้หลัง เหมือนการกวนน้ำให้ตะกอนที่นอนก้นลอยตัวขึ้นมาอีกครั้ง ความจริงที่เป็นอยู่ และ ความคิดในใจที่สวนทาง สัมพันธ์ที่จบสิ้นลง ไม่ประสบความสำเร็จนั่นคือความจริง หากความคิดนั้นยังสวนทางว่าไม่สิความเป็นฉันไม่ได้ผิดอะไร การเป็นกชมนไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ "เรื่องรัก" ที่ผ่านมาต้องสะดุดหยุดลง แต่เมื่อความจริงและสิ่งในใจมันไปคนละทาง สิ่งที่แย่ที่สุด คือ กชมนหาคำตอบไม่ได้ว่าที่แท้เรื่องเหล่านี้มันเกิดจากอะไรกันแน่

เมื่อเป็นเช่นนั้นกลไกการป้องกันตัวเองก็ก้าวเข้ามามีบทบาท ไม่หรอก ... ฉันไม่ผิด ฉันไม่แพ้ ฉันคือฉันคนเดิม คือ ฉันเท่าเดิม ยิ่งคลางแคลงใจเท่าไหร่ กชมนก็พยายามที่จะเป็นตัวเองให้มากขึ้น ตัวเองที่แข้งกร้าวไม่อ่อนแอ ไม่ปล่อยวาง เธอตัดสินใจทำงานร่วมกับสิบทิศ ทำไมมันจะไม่ได้ล่ะแค่ร่วมงานกับแฟนเก่า ปีนจากก้นเหวแค่นี้มันจะเป็นไร แต่สิ่งนั้นก็ยิ่งทำให้คนรอบข้างมองไม่เห็นว่าอันที่จริง กชมนก็มีเรื่องที่ต้องสละ มีเรื่องที่เสียใจ มีเรื่องที่เจ็บ ประสบความอยุติธรรม และ เรื่องที่ต้องแบกรับ หากก็เป็นกชมนอีกนั่นเองที่ทำให้คนอื่นมองไม่เห็นสิ่งเหล่านี้ด้วยการเอาความเหวี่ยงวีน เสียงดัง โวยวายเข้าเป็นกรอบล้อมรอบตัว และ เมื่อจ่อมจมอยู่กับความทุกข์ตรมของตัวเองที่ไม่มีใครมองเห็น เพียงพันแสงก็มีปัญหาของเขา ดังนั้นคนที่เป็นเพื่อนก็คือเจ้าจิ๋วตัวน้อยในท้อง

เมื่อเรื่องมันเยอะแยะมากมายขนาดนี้ กชมนเองจึงไม่มีสายตาที่มองเห็นความเดือดร้อนของคนอื่นเช่นกัน เป็นต้นว่า ปิ่นปัก ด้วยความคิดที่สวนทางกันตั้งแต่ต้น กชมน ตั้งแง่กับปิ่นปักตั้งแต่แรก และ ยิ่งปิ่นปักเป็นคน ๆ นั้นของสิบทิศ กชมนยิ่งรู้สึกแปลบปลาบในใจ มันไม่ใช่การอยากให้อดีตหวนกลับคืนมา แต่ในใจมันมีคำถามว่าทำไม ทำไมเขาไปดี ไปมีความสุข แต่ฉันยังทุกข์และคลางแคลงใจตลอดเวลา เรื่องราวผ่านไปนานแล้ว รื้อฟื้นไปไม่มีประโยชน์เจ้าตัวก็รู้ แต่สิ่งที่ติดค้างก็ยังเป็นสิ่งที่ติดค้าง แม้พยายามที่จะออกห่างเพื่อให้ตะกอนที่ขุ่นข้นลงไปนอนก้นอยู่เหมือนเดิม แต่ก็ไม่อาจเป็นได้ เมื่ออีกฝ่ายที่ไม่ได้ล่วงรู้ความในใจ กวนตะกอนให้ฟุ้งกระจายอยู่เสมอ และ กชมนก็ยังเป็นกชมน มีหรือที่จะอยู่เฉย ๆ ถ้าจะเป็นบ้าก็บ้าไปด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ การตอบโต้ที่ไม่มีใครยอมใคร การตอบโต้ที่หวังจะหยุดยั้งการกระทำของอีกฝ่ายให้พอเถอะ แต่ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่มีใครได้เรียนรู้กันซักทีว่ามัน "หยุดไม่ได้" กชมนยิ่งรำคาญก็ยิ่งตอบโต้ แต่การตอบโต้ก็ทำให้ปิ่นปักยิ่งติดตาม จากเรื่องลูกลามสู่เรื่องส่วนตัว และ รวบตึงไปถึงเรื่องงาน

การเก็บกักทุกอย่างเอาไว้กับตัวเมื่อมากเข้านานเข้าก็เหมือนกับน้ำที่ล้นเขื่อน จากหนามแหลมที่ทิ่มแทงใจกชมน มาถึงการรับรู้ของสิบทิศ  คนที่เหมือนจะ move on แต่ที่จริงก็มีสิ่งที่ติดค้าง คิดว่าสิบทิศรู้เหมือนกันว่าตัวเองก็ไม่ได้ดีนัก การเลิกรานั้นส่งผลกระทบต่อสิบทิศเช่นกัน แต่สิบทิศโดยเนื้อแท้เป็นคนสบาย ๆ สบายจนคล้ายเอ้อระเหย จึงดูว่าได้เดินทางออกไปไกล แต่เมื่อพิจารณาพฤติกรรมที่ทิ้งความแสบซ่าส์ลงไป สไตล์คู่ครองที่ต่างกับกชมนราวผืนฟ้า และ มหาสมุทร จะเรียกว่าโตขึ้นก็คงใช่ แต่คิดอีกครั้ง ความรักครั้งก่อน ก็ทำให้สิบทิศคิดเหมือนกัน เราควรไปทางไหน ควรทำตัวเช่นไร ก็แค่อยากได้ปิ่นปักผมซักอัน มากกว่าจะสวมใส่เกี้ยวที่สวยงามสูงค่าแต่หนักหัว ความเคลียร์ใจได้เกิดขึ้นในคืนวันนั้น แต่มันก็ไม่คลี่คลายลงไปเสียทีเดียว เมื่อสิบทิศยังรู้สึกผิด สิ่งที่กชมนเป็นอยู่จะเรียกว่าเป็นเพราะกชมนเองก็ย่อมได้ แต่สิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธก็คือเขามีส่วนพรากความมั่นใจที่จะนับหนึ่งในความสัมพันธ์จากเพื่อนคนนี้  แล้วต่อจากนี้เพื่อนจะเหลือใคร ? ความสงสารเห็นใจของสิบทิศก็ทำให้เกิดความหวาดระแวงที่เป็นปมใหญ่ของปิ่นปัก เธอก้าวออกมาจากการงานเพื่อตั้งครรภ์  ทุกคนปฏิบัติกับเธอราวกับของสูงค่า แต่ใครเลยจะรู้ในสิ่งที่เธอต้องแบบรับ ความภาคภูมิใจที่ลดลง เพราะ การพึ่งพาสามี อีกทั้งยังช่วยอะไรในอาชีพของเขาไม่ได้ ความสนิทสนมของพ่อและแม่สามีกับแฟนเก่าของสามี เธอทำอะไรได้บ้างนอกจากยินยอม และ นิ่งอั้น

เรื่องทุกข์มักทำให้เติบโตมากกว่าเรื่องสุข หายนะที่แท้ทำให้คนเราเติบโตได้ในชั่วข้ามคืน กองละครดำเนินต่อไปได้รุ่นเด็กที่ต้องกางปีกบินด้วยตัวเองอย่างเต็มกำลัง ส่วนรุ่นใหญ่ ... ไม่ว่าจะช่วงอายุใดก็ยังสามารถเติบโต เติบโตพอที่จะยอมรับเรื่องการปล่อย ปล่อยให้อดีตอยู่ในที่ในทางของมัน ปล่อยให้คนมองที่เราเป็น มากกว่าสิ่งที่เราอยากให้เขามองว่าเป็น อย่างที่กชมนกำลังทำ อย่างที่ปิ่นปักเองก็ทำ กชมนที่แท้แล้วเป็นคนโอบอ้อมทีเดียวแต่ลักษณะแข็งกร้าวทำให้คนมองไม่เห็น และก็คงไม่มีใครว่าอะไรถ้าปิ่นปักจะไม่ยอม หรือ ไม่โอเคกับสิ่งที่ไม่สมควรจะต้องโอเคบ้าง แค่พูดให้ชัดแต่ต้น อย่างตรงไปตรงมา ปิ่นปักมีสิบทิศที่เป็นคน ๆ นั้น คนที่กระตุ้นตัวจริงออกมาในท้ายที่สุด ส่วนกชมน ... จะมีใคร ตรงนี้แหละเป็นสิ่งที่สิบทิศยังค้างในใจ

ตรงนี้นี่เองที่ปมสุดท้ายได้คลี่คลาย คนที่เพียงพบเจอกันไม่นาน ก็มองผ่านเกราะที่ล้อมรอบตัวของกชมนเอาไว้ แล้วทะลุเข้าไปในใจส่วนลึก หมอเจษ ไม่ใช่ reward แต่เป็นคนที่ทำให้กชมนเริ่มต้นที่จะรู้จักมองในสิ่งที่ตัวเองเป็น ปราณีตัวเอง ให้คนอื่นได้มองเห็นว่าสิ่งที่เสียสละ ก็คือสิ่งที่เสียสละ ไม่ใช่สิ่งที่ต้องทำ สิ่งที่รู้สึกเจ็บปวด ก็ให้เห็นว่าเจ็บปวด ไม่ใช่เป็นสิ่งที่สมควรได้รับแล้ว ให้คนมองอย่างที่เป็น ไม่ใช่ที่เห็นว่าเป็น ไม่ต้องเอาอะไรมาเป็นเกราะกำบัง และ ถมเพิ่มให้เข้าใจเป็นอื่น กชมนอาจเคยเป็นสารกระตุ้นความห่วยสำหรับใคร แต่ไม่ใช่กับหมอ กชมนอาจเคยอยู่กับใครไม่ได้ แต่ไม่ใช่คนที่ถามว่าขอเป็นคนที่ดื่มกาแฟทุกเช้าด้วยได้ไหม คำถาม รอยยิ้ม และ สายตา ที่มองตามหลังกลุ่มคนที่ติดตามผูกพันเพียงแค่ขวบปีไป มีริ้วรอยความเข้าใจเกิดขึ้นมากมาย สุดท้ายมือที่ผู้ชายคนหนึ่งยื่นมาให้จับจูง อาจเป็นคนนี้ หรือ อาจไม่ใช่ แล้วมันจะสำคัญอะไร เมื่อเส้นทางใหม่เพิ่งเริ่มต้น

ท่ามกลางความวุ่นวายอลวน

แม้ในเวลามืดมนดอกไม้ยังเติบโต และ แย้มบาน