คือดิฉันเป็นคนติดบ้านมาก อยู่บ้านรู้สึกอบอุ่นอยากกินได้กิน อยากเที่ยวได้เที่ยว แล้วมีเพื่อนเป็นแมวมีความสุขทุกครั้งที่ตื่นมา ได้เล่นกับแมว ตั้งแต่เด็กจนโต พอวันนึงก็ไปเรียนในกทม. (ดิฉันอยู่ภาคใต้นะคะ) ตอนไปปี1 ก็ร้องเหมือนเด็กติดพ่อแม่เลยค่ะ 55555. แต่ก็หน้าทีนะคะ แล้วข้อดีคือ มหาลัยดิฉันสามารถเลือกวันเรียนได้ เลยได้กลับบ้านแทบทุกอาทิตย์ก็ว่าได้ อันที่จริงตอนนี้ดิฉันก็ทำใจได้นิดๆแล้ว แต่พอโควิดมาก็อยู่บ้านยาวๆอีกครั้ง แต่กลับไปครั้งนี้ต้องไปฝึกงานทำตั้งแต่จันทร์ถึงเสาร์ เลยค่ะ แล้วสายงานดิฉันก็ มีมากในกทม.  จังหวัดอื่นแทบจะไม่มีเลย แต่ดิฉันก็ยังทำใจไม่ได้ เพราะอีกไม่กี่วันหลังจากฝึกงาน ก็ต้องทำงานเลย เพราะดิฉันเรียนจบแล้ว รู้สึกทำใจไม่ได้รู้สึกเหมือน หลังจากนี้เข้าสู่วัยทำงานแล้วต้องหาเงินจริงจังแล้ว เหมือนเรายังไม่พร้อม แต่ก็หน้าที่ เพราะพ่อแม่ก็วัย40-50 ปีแล้ว แต่ดิฉันก็จะพยายาม ทำใจให้ได้ แต่ก่อนไปดิฉันไม่อยากจะร้องไห้ยิ่งใกล้วันที่ต้องไปเท่าไรก็ยิ่งคิดถึง 

ขอวิธีทำใจหน่อยนะคะ ว่าทุกคนทำใจกันอย่างไรบ้างแบบตอนขึ้นรถไฟแล้วน้ำตาไม่ไหล เห็นหน้าพ่อแม่ และน้องแมวที่บ้านแล้วน้ำตาไม่ไหลทำยังไงดีคะ