บางทีโชคชะตามันเหมือนเช่นตลกตลอดเวลา ตั้งแต่เด็กก็ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น ไม่เคยได้เรียนพิเศษ จะไปสมัครก็ต้องไปคนเดียว
ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง อยากออกไปจากสังคมแถวบ้านก็ตั้งใจเรียนและไปสอบเรียนที่กทม พอเรียนจบมาก็มาอยู่บ้านได้เดือนนึง ก็โดนคนแถวบ้านนินทา
ว่าไม่หางานทำ เกาะพ่อกิน พอได้งานที่กทม ก็ไปอยู่ข้านแฟนพ่อแม่แฟนก็ดีดูแลเราเหมือนลูก ทำงานก็ได้เจ้านายดีถึงจะเป็นงานจุกจิก
แต่ทำไปแล้วรู้สึกโอเค คิดว่าชีวิตกำลังไปได้สวย ได้หลุดพ้นจากสังคมแถวบ้าน แต่สุดท้ายที่ข้านก็ตามกลับบ้าน มี่บ้านมีป้าอา ย่านอนติดเตียง พ่อก็กินเหช้าทุกวัน ป้ากับอาไม่มีลูกไม่มีแฟน ขับรถไม่เป็นเดินทางไปไหนลำบาก จะซื้อของกินอะไรก็ลำบาก ตามจริงมีลูกพี่ลูกน้องแต่เขาพึ่งแต่งงานแยกครอบครัวไป
พ่อก็พึ่งพาอะไรไม่ได้ สุดท้ายสงสารเลยต้องออกจากงาน ห่างกันแฟนมาทำงานโรงงานแถวบ้าน ขี่มอไซต์ไปทำงานทุกวัน อยากจะออกรถใหญ่อยากให้ที่บ้านช่วยก็บอกซื้อมาทำไมเปลืองเงิน เขาสามารช่วยได้นะ แต่เขาไม่อยากเสียเงินทั้งที่รถก็มาใช้กันในบ้าน ไม่ได้อกว่าจะให้ซื้อออกคนเดียว แค่อยากจะให้ช่วยดาวน์หน่อย เดี๋ยวผ่อนเอง ทุกวันนี้ขี่มอไซต์ซื้อผ้าอ้อม3ถุงใหญ่ซื้อโน้นนั้นนี่ โครตลำบากรุงรังไปหมด บางทีหนักเกินยางแตก มียู่วันนึงก็นั่งคิดว่าตัวเองดิ้นรนออกไปจากที่นี่แทบตายสุดท้ายก็กลับมาจมอยู่ที่เดิม ใครว่าบ้านนอกมีความสุขมันก็ไม่ทุกคนนะ เหมือนต้องเสียสละทุกอย่าง ดิ้นรนเอง ในขณะที่เพื่อนมีพ่อแม่คอยซัพ เราตัวคนเดียว