เรามีแฟนเป็นคนจีนค่ะ (ตอนนี้คบกันมาปีกว่าๆ) เจอกันตอนที่เราไปใช้ชีวิตที่จีน
ตอนเจอกันเรารู้สึกว่าเขาเป็นคนน่ารัก ตลก เฮฮา กวนๆดีค่ะ ค่อนข้างตรงสเปกเรา
ก็คุยๆมาเรื่อยๆ จนตัดสินใจคบเป็นแฟนตอนที่เรากลับมาอยู่ไทยแล้ว
แต่พอเป็นเปลี่ยนแฟน เขากลับเปลี่ยนไปค่ะ ขี้หวง ไม่สนุกสนานเหมือนก่อน เราเข้าไกลผู้ชายไม่ได้แม่แต่เพื่อน
เสื้อผ้าต้องใส่กางเกงขายาว เสื้อยืด ง่ายๆคือห้ามโป๊ ซึ่งจริงๆเราไม่ได้เป็นคนชิบแต่งตัวโป๊อยู่แล้ว แต่เรารู้สึกว่าบางอย่างมันเกินนนนนไปทำไมต้องมาทำหนดชีวิตกันด้วย ถ้าบางวันเราอยากจะใส่กระโปรงสั้นๆขึ้นเข่าหน่อยที่มันน่ารักๆไม่ได้หรอ กางเกงเท่าเข่าบอกว่าสั้น เสื้อทำงานคล้ายๆเชิ้ต เขาบอกว่าคอกว้างไป
เราค่อนข้างอึดอัดกับสิ่งที่เขากำหนดให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้ ทะเลาะกันแทบทุกวัน แต่เราก็เปิดใจคุยกับเขาแล้วจนตอนนี้เริ่มดีขึ้น เราตัดปัญหาด้วยการแต่งตัวเสื้อยืด กางเกงยีนส์
แล้วก็มีอีกหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะ ตอนนี้เขามาเรียนอยู่ที่ไทย เราต้องเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างให้เขา ตั้งแต่หาหอ พาไปเปิดบัญชีธนาคาร ซื้อยูนิฟอร์ม พาไปรายงานตัว บลาๆ เหมือนเป็นแม่ แล้วยังต้องช่วยทำการบ้าน สอบให้อีก(โควิดเลยสอบผ่านเนต) ทั้งที่เราก็มีงานของเราต้องทำ บอกตรงๆว่าเหนื่อยมากค่ะ เหมือนเราต้องค่อยพะวงว่าเขาจะมีเรื่องอะไรเมื่อไหร่ให้เราช่วย ถ้าเขาต้องก็ความช่วยเหลือเมื่อไหร่ เขาจะพิมพ์มาในวีแชท แล้วถ้าเราไม่ตอบ(บางทีก็กำละงพิมพ์อยู่) เขาก็จะโทรมาขึ้นเสียงใส่ว่าทำไมไม่ตอบ
วันนี้เรื่องสดๆพึ่งเกิดคือ เราถามเขาว่าเรียนเป็นยังไงบ้าง เขาบอกพอได้ฟังเข้าใจประมาณ60-70% แต่ไม่รู้ตอนสอบจะทำยังไง เราก็บอกว่า ดีแล้ว สู้ๆ อ่านหนังสือเยอะๆ เราก็บอกเขาอีกว่าเทอมนี้ไม่ช่วยเรียนแล้วนะ เขาโมโห บอกว่าทำไมไม่ช่วย คนอื่นเขาก็มีคนช่วยเหมือนกันหมด เราบอก ถ้าเราช่วยเธอทำการบ้าน สอบ แล้วเธอจะได้รับอะไรจากการเรียนหนังสืออะ? เขาก็โมโห บอกว่าวันนี้อารมณ์ดีมาก แต่เราทำทุกอย่างพังหมด ไม่ต้องมาคุยกับเขาเลย ตั้งแต่6โมง จนตอนนี้เราก็เลยไม่ได้คุยกัน เราก็ขี้เกียจจะง้อค่ะ เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงๆที่เราไม่ช่วยเขาเรียนหนังสือแล้วจะมาโมโหกันเพราะมันเป้นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว
รวมถึงหลายเรื่องก่อนหน้านี้ที่เราต้องดูแลเขาตลอดช่วงนี้เขาอยู่ไทย พูดตรงๆ ว่าเหนื่อยค่ะ
เราบอกเลิกเขาหลายรอบมากค่ะ แต่ก็ไม่ได้เลิกกันจริงๆสักที เขามักจะพูดว่าเขาทำอะไรผิดหรอ? เขาทำร้ายร่างกายเรารึไง? เขารักเราขนาดนี้ทำไมถึงจะเลิกกันเขา? มีปัญหาก็จะเลิกๆๆ ทำไมไม่คุยแก้ไขกัน ..... เราก็ยังรู้สึกยังรักเขานะคะ แล้วเราก็รู้ว่าเขารักเรามาก แต่เราก็เหนื่อยค่ะ อยากระบาย
มีใครเคยอยู่ในสภาวะเดียวกันไหมคะ แล้วจะทำยังไงต่อไปดี
ควรรักเขา หรือ รักตัวเรา มากกว่ากัน?
ตอนเจอกันเรารู้สึกว่าเขาเป็นคนน่ารัก ตลก เฮฮา กวนๆดีค่ะ ค่อนข้างตรงสเปกเรา
ก็คุยๆมาเรื่อยๆ จนตัดสินใจคบเป็นแฟนตอนที่เรากลับมาอยู่ไทยแล้ว
แต่พอเป็นเปลี่ยนแฟน เขากลับเปลี่ยนไปค่ะ ขี้หวง ไม่สนุกสนานเหมือนก่อน เราเข้าไกลผู้ชายไม่ได้แม่แต่เพื่อน
เสื้อผ้าต้องใส่กางเกงขายาว เสื้อยืด ง่ายๆคือห้ามโป๊ ซึ่งจริงๆเราไม่ได้เป็นคนชิบแต่งตัวโป๊อยู่แล้ว แต่เรารู้สึกว่าบางอย่างมันเกินนนนนไปทำไมต้องมาทำหนดชีวิตกันด้วย ถ้าบางวันเราอยากจะใส่กระโปรงสั้นๆขึ้นเข่าหน่อยที่มันน่ารักๆไม่ได้หรอ กางเกงเท่าเข่าบอกว่าสั้น เสื้อทำงานคล้ายๆเชิ้ต เขาบอกว่าคอกว้างไป
เราค่อนข้างอึดอัดกับสิ่งที่เขากำหนดให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้ ทะเลาะกันแทบทุกวัน แต่เราก็เปิดใจคุยกับเขาแล้วจนตอนนี้เริ่มดีขึ้น เราตัดปัญหาด้วยการแต่งตัวเสื้อยืด กางเกงยีนส์
แล้วก็มีอีกหลายๆเรื่อง โดยเฉพาะ ตอนนี้เขามาเรียนอยู่ที่ไทย เราต้องเป็นคนจัดการเรื่องทุกอย่างให้เขา ตั้งแต่หาหอ พาไปเปิดบัญชีธนาคาร ซื้อยูนิฟอร์ม พาไปรายงานตัว บลาๆ เหมือนเป็นแม่ แล้วยังต้องช่วยทำการบ้าน สอบให้อีก(โควิดเลยสอบผ่านเนต) ทั้งที่เราก็มีงานของเราต้องทำ บอกตรงๆว่าเหนื่อยมากค่ะ เหมือนเราต้องค่อยพะวงว่าเขาจะมีเรื่องอะไรเมื่อไหร่ให้เราช่วย ถ้าเขาต้องก็ความช่วยเหลือเมื่อไหร่ เขาจะพิมพ์มาในวีแชท แล้วถ้าเราไม่ตอบ(บางทีก็กำละงพิมพ์อยู่) เขาก็จะโทรมาขึ้นเสียงใส่ว่าทำไมไม่ตอบ
วันนี้เรื่องสดๆพึ่งเกิดคือ เราถามเขาว่าเรียนเป็นยังไงบ้าง เขาบอกพอได้ฟังเข้าใจประมาณ60-70% แต่ไม่รู้ตอนสอบจะทำยังไง เราก็บอกว่า ดีแล้ว สู้ๆ อ่านหนังสือเยอะๆ เราก็บอกเขาอีกว่าเทอมนี้ไม่ช่วยเรียนแล้วนะ เขาโมโห บอกว่าทำไมไม่ช่วย คนอื่นเขาก็มีคนช่วยเหมือนกันหมด เราบอก ถ้าเราช่วยเธอทำการบ้าน สอบ แล้วเธอจะได้รับอะไรจากการเรียนหนังสืออะ? เขาก็โมโห บอกว่าวันนี้อารมณ์ดีมาก แต่เราทำทุกอย่างพังหมด ไม่ต้องมาคุยกับเขาเลย ตั้งแต่6โมง จนตอนนี้เราก็เลยไม่ได้คุยกัน เราก็ขี้เกียจจะง้อค่ะ เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงๆที่เราไม่ช่วยเขาเรียนหนังสือแล้วจะมาโมโหกันเพราะมันเป้นหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว
รวมถึงหลายเรื่องก่อนหน้านี้ที่เราต้องดูแลเขาตลอดช่วงนี้เขาอยู่ไทย พูดตรงๆ ว่าเหนื่อยค่ะ
เราบอกเลิกเขาหลายรอบมากค่ะ แต่ก็ไม่ได้เลิกกันจริงๆสักที เขามักจะพูดว่าเขาทำอะไรผิดหรอ? เขาทำร้ายร่างกายเรารึไง? เขารักเราขนาดนี้ทำไมถึงจะเลิกกันเขา? มีปัญหาก็จะเลิกๆๆ ทำไมไม่คุยแก้ไขกัน ..... เราก็ยังรู้สึกยังรักเขานะคะ แล้วเราก็รู้ว่าเขารักเรามาก แต่เราก็เหนื่อยค่ะ อยากระบาย
มีใครเคยอยู่ในสภาวะเดียวกันไหมคะ แล้วจะทำยังไงต่อไปดี