เราคบกับแฟนมาเกือบ7เดือนแล้วค่ะ เค้าอายุน้อยกว่าเรา 2 ปี เราอยู่ด้วยกันบ่อยมากค่ะไปไหนตัวแทบติดกันตอนรักกันเรารักกันมากค่ะ แต่เวลาทะเลาะเค้าชอบทำร้ายเรา ทำร้ายตัวเอง ข้าวของใช้พังไปหมด แต่ละรอบที่ทำก็มาจากแค่ทะเลาะกันปกติค่ะ เรางอนเค้าเราไม่อยากคุยกับเค้าเรายังไม่พร้อม อยากอยู่คนเดียวสักพัก ละเค้าจะเป็นคนที่อยากเคลียให้จบในตอนนั้นอยากคุยให้รู้เรื่องในตอนนั้น แต่คือเราอยากอยู่เงียบๆของเราก่อนน่ะค่ะ เราพร้อมเมื่อไหร่เราก็จะคุยเองเราโอเคเรากลับไปคุยแน่นอนค่ะ เราคุยกันหลายรอบมากเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่ 3 แล้วค่ะ รอบแรกเราก็ไม่คุยของเราเหมือนที่ผ่านมา งอน ตามประสา ผญ งอนแฟนทั่วไปค่ะหงุดหงิดหน่อยๆ แล้วเค้าก็ชอบบีบไหล่เรา เขย่าตัวเราแรงๆเพื่อให้เราตอบให้เราคุย พอเราบอกเราเจ็บเค้าก็ไม่หยุดแล้วเขย่าเราบีบเราแรงขึ้นเรื่อยๆบังคับให้เราพูดเราเจ็บมากจนร้องไห้ เราอยากออกจากตรงยั้นมากเราพยายามหนีเรากลัวเราเจ็บ แต่เค้ากระชากเราแล้วเหวี่ยงเราลงเตียงแรงมากเรารู้สึกไม่อยากอยู่ตรงนี้นแล้ว แล้วชอบทำร้ายตัวเองขู่จะฆ่าตัวตาย เอามีดมาจะแทงตัวเอง เค้าทั้งผลักหลังชนผนังบีบแขนบีบมือ รอบ2 ที่มหาลัยเลยค่ะ ที่สาธารณะเลยกระชากแขนเราจะเอามาคุยให้ได้ตะคอกใส่เราดังมาก แล้วต่อยกำแพงไม่หยุด รอบล่าสุดเราทนไม่ไหวจริงๆค่ะเรากลัว เราไม่สามารถมองเค้ากลับมาเป็นคนเดิมได้อีกแล้วค่ะ คือทะเลาะกันตั้งแต่เมื่อคืน พอตอนเช้าเรายังไม่โอเคไม่อยากคุยเราก็นอนดูซีรี่ใส่หูฟัง เค้าก็ง้อๆเรามาเรื่อยๆ แต่เข้าใจฟีลเรามั้ยคะ คือมันไม่อยากคุยก็คือไม่อยากคุยอะอยากคุยเมื่อไหร้เดี๋ยวมันก็ดีกันเองโดยไม่ต้องทำอะไรอะค่ะ เราเป็นแบบนี้ แต่พอเมื่อเช้าเรายังไงก็ไม่คุยจนเค้าตะคอกว่า ทำไมต้องไม่อยากคุยอะก็คุยกันดิวะ!! เราบอกว่าขออยู่คนเดียวอยากอยู่คนเดียว แล้วเค้าก็เอาเลยค่ะ อาละวาดทำร้านตัวเองแล้วคะคอกว่า ทำไมๆๆผิดอะไรๆๆ แล้วเตะตู้เย็นถังขยะเราแตกหมด ทำทุกอย่างทุบเตะ เรามองเราก็ทำไรไม่ถูกค่ะเรากลัวเราบอกให้เค้าหยุด เพราะของที่เค้าทำพ่อแม่เราซื้อให้ค่ะ เราพึ่งย้ายมาอยู่หอเราตั้งใจจัดตั้งใจเช็ดตั้งใจดูแลอย่างดี เค้าเตะเค้าต่อยเค้าปาหมดเลยค่ะ เราไม่ไหวเราเลยพูดว่า หยุดเดี๋ยวนี้นะ ของของกูทำทำไมไม่ชาวยรักษาไม่ช่วยดูแลอย่าทำให้มันพังทำให้ชีวิตกูดีขึ้นหน่อยได้มั้ย คือที่พูดไปแบบนั้นคือตอนนี้เรากำลังถึงจุดพีคของชีวิตอะค่ะ แม่เราทำงานไม่ไดัแล้วเป็นโรคประจำตัวบางอย่าง ส่วนพ่อเราก็ขับแท็กซี่ไปวันๆช่วงโควิดอีดค่ะ ขับรถหาเงินได้วันละ 200-300 เอง เราต้องหางานพาททามเลี้ยงตัวเองส่งตัวเองเรียน แล้วเรากำลังหาแต่หาไม่ได้เลยแถวหอเราเราเครียดมากค่ะ ละของทุกอย่างพ่อแม่เราก็ซื้อให้ด้วยเงินของเค้าเองเราไม่ชอบที่เห็นเค้ามาทำแบบนี้กับของของเรา เราดูแลดีมาตลอด ถ้ามันพังมันเสียงเราจะอยู่ยังไงงานเราก็ยังหาไม่ได้เลยคือชีวิตตอนนี้เราแย่ขนาดนี้แล้ว แต่เค้ากลับมาทำให้แย่กว่าเดิม เราเลยพูดประโยคนั้นไปค่ะ แล้วเค้าก็พุ่งเข้ามาบีบไหล่เราผลักเราติดหัวเตียงแล้วเขย่าเรา แล้วตะคอกใส่หน้าเราว่า แล้วดีตรงไหน แล้วดีตรงไหนๆๆๆๆ แบบนี้ไปเรื่อย ตะคอกเขย่าๆหัวเราชนขอบเตียงเจ็บมากค่ะเค้าไม่หยุด พูดแต่แล้วดีตรงไหนๆๆๆ แล้วทำร้ายข้าวของเรา เตะปา ต่อยแล้วพูดประโยคนั้นซ้ำๆ มันหนักขึ้นเรื่อยๆค่ะ เค้าบอดเราว่าเค้าน่าจะเป็นโรคซึมเศร้า คือบ้านเค้ามีปัญหาตั้งแต่เด็กพ่อตีแม่ เค้าเห็นความรุนแรงมาตั้งแต่เด็ก แล้วพ่อกับแม่ก็เลิกกัน แต่ตอนนี้ชีวิตเค้ากับบ้านเค้าก็ไม่ได้แย่อะไรนะคะแม่เค้าก็มีความสุขดีค่ะ แต่เรารู้สึกเราเริ่มทนไม่ไหวกับพฤติกรรมเค้าแล้วค่ะ ทั้งเอาหัวโขกกำแพงทำร้ายข้าวของ ทำร้ายตัวเองและทำร้ายเรา เราเริ่มเหนื่อย ตอนอยู่จุดนนั้นเราเหนื่อยมากๆเรากลัวมากๆ ตอนนี้ภาพเค้าติดตามากค่ะ เราคิดถึงเค้าคนเดิมไม่ออกเลย เราอยากจบอยากพอนะคะคิดว่าทนแบบยี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว แต่เราก็รักเค้ามากไม่อยากเสียเค้าไปอยู่ดี พ่อแม่เค้ากับเราก็ยอมรับกันแล้วเราไม่พร้อมจริงๆค่ะ ไม่รู้จะตัดสินยังไง คิดไม่ออกจริงๆค่ะ