สวัสดีค่ะ อยากจะมาขอคำปรึกษาและระบายความรู้สึกของตัวเองมากๆเลยค่ะ เพราะทนความรู้สึกแบบนี่มา2-3ปีแล้ว คือมันเริ่มรู้สึกอึดอัดมากๆตอนเราขึ้นม.ปลายค่ะ เพราะงานมันเยอะขึ้นมากๆ แต่พ่อกับแม่ไม่ค่อยเข้าใจและบางงานต้องทำในโทรศัพท์มือถือ หรือทำในคอมฯ ซึ่งมันมีปัญหามากๆ เพราะพ่อกับแม่บอกว่าเราไม่ทำงานเอาแต่เล่นโทรศัพท์ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ก็โทรศัพท์ตลอดๆเวลาขนาดนั้น เราก็พยายามที่จะอธิบายและให้ดูว่าเราต้องทำงานจริงๆ แต่พ่อกับแม่เราก็ไม่เข้าใจ จึงทำให้เราเริ่มทะเลาะกับพ่อแม่มากขึ้นๆ ซึ่งบางครั้งเราก็ไม่เข้าใจในสาเหตุการทะเลาะกันด้วยซ้ำ ว่าเราทำอะไรผิด พ่อกับแม่หาเรื่องด่าเราแทบตลอดเวลา ใช้เราทำนู้นทำนี่จนแทบไม่มีเวลาทำการบ้าน เวลาเราบอกว่าทำงานอยู่ก็บออกว่าเราโกหก ทั้งๆที่งานก็กองอยู่ให้เห็น เวลาเราปรึกษาเวลามีเรื่องไม่สบายใจก็บอกว่าไร้สาระแล้วเอาไปเล่าให้คนอื่นฟัง ซึ่งเราไม่โอเคมากๆ ตั้งแต่ตอนนั้นเราเริ่มเก็บตัวมากขึ้น  คุยกับที่บ้านน้อยลง วันๆนึงแทบจะนับคำได้ พ่อกับแม่ชอบเมินเฉยใส่เรามากขึ้นทุกวัน มันทำให้เราเครียดมากๆ เราร้องไห้แทบทุกวัน
เรากลายเป็นคนซึมๆไม่ร่าเริง ผลการเรียนตกหวบๆจนครูประจำชั้นเรียกพบและให้เราระบายทุกอย่างให้ครูฟัง ครูเลยแนะนำให้เราไปพบจิตแพทย์ เพราะกลัวเราจะเป็นโรคซึมเศร้า พอกลับบ้านเราเลยไปบอกพ่อกับแม่เรื่องที่จะได้พบจิตแพทย์ แต่พ่อกับแม่กลับไม่ให้ไป เพราะเหตุผลคืออายคนอื่น ถ้ามีลูกเป็นโรคซึมเศร้า ตอนนี้เราไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตแล้วจริงๆ ไม่มีความสุขเลย