เกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงและหัวโบราณ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็มีคนมาจีบนะ แต่ไม่ได้คบใครเลย ซึ่งหลายคนที่เข้ามาดูก็รู้เลยว่าเจ้าชู้ เลยไม่คบดีกว่า แต่ก็มีคุยกับรุ่นน้องคนนึง จนทำงานก็ยังคุยกันอยู่ ในใจก็ชอบเค้านะคะแล้วก็รู้สึกว่าเค้าก็ชอบเรา แต่ด้วยเรื่องระยะทาง ไม่สามารถเจอกันบ่อยๆได้ เลยไม่ได้คบกัน  

ทีนี้หลังทำงานมาได้ 5 ปี ก็ได้ได้มีแฟนค่ะ ช่วงแรกก็ดีอยู่นะคะ พอเริ่มได้คบซักพักก็พอรู้ข้อเสียของกันและกัน และเป็นคนโลกส่วนตัวสูง มักมีปัญหากับแฟนว่าเราไม่ค่อยสนใจ ตามจิกเราเกินจนน่ารำคาญ เลยทำให้ช่วงหลังเราก็คิดถึงรุ่นน้องคนนั้นตลอดว่าถ้าได้คบกันเค้าคงดีกับเรากว่านี้ สุดท้ายก็บอกเลิกแฟนไปค่ะ

แล้วเรากลับไปคุยกับรุ่นน้อง ซึ่งเค้าบอกว่าเค้ารักเราแล้วก็ยังรอเราอยู่ (ในช่วงที่คุยกันเค้ารู้ว่าเราโลกส่วนตัวสูง แล้วเค้าก็เข้าใจเราให้เวลาเราเสมอ)

ประเด็นคือตรงนี้แหละค่ะ ทั้งทีตอนคบกับแฟนเก่าก็คิดถึงรุ่นน้องคนนี้ตลอด  อยากคบกับคนนี้ แต่พอจะได้คบกันเรากลับรู้สึกเฉยๆซะงั้น ไม่รู้ว่าเอียนกับคำว่าแฟนอยู่รึเปล่า ตอนนี้บอกรุ่นน้องไปว่าค่อยๆดูกันไปก่อน ยังไม่พร้อมมีแฟน เค้าก็ยินดีรอค่ะ

เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่มัธยมค่ะ พอชอบใครก็ชอบมาก จะเนียนเข้าไปตีสนิทแล้วพอเค้าแสดงออกว่าชอบเราแล้ว เรากลับถอยหนีออกมาซะงั้น ไม่เข้าใจตัวเองเลยค่ะว่าเป็นอะไร การที่คนโลกส่วนตัวสูงจะหาคนที่เข้าใจเราได้นี่ยากนะคะ ไม่อยากจะพลาดจากคนที่รักเราและเข้าใจเรา ใครมีแนวทางแก้ไขความรู้สึกอยากถอยหนีเมื่อมีคนแสดงออกว่ารักเราบ้างคะ หรือมีคำอธิบายอะไรเกี่ยวกับอาการแบบนี้บ้าง?? 

ขอบคุณค่ะ