นั่งดูรูปในวันก่อนในวัยเก่า
หวนรำลึกสุขและเศร้าในครั้งนั้น
แล้วนึกย้อนผ่านเวลาผ่านคืนวัน
พบสัมพันธ์บางอย่างที่หลุดลอย

ในวันนั้นคนหนึ่งคนเฝ้ามองหา
สิ่งนำพาในชีวิตที่เหงาหงอย
ในวันนั้นความรักที่รอคอย
เปรียบเหมือนพลอยที่ยากจะพบเจอ

และเพียงช่วงเวลาผ่านในความเงียบ
ที่เปรียบเทียบคล้ายอารมณ์ที่พลั้งเผลอ
ในเวลาที่สับสนกลับพบเจอ
ใครบางคนที่เรียกเธอในหัวใจ

แต่เพียงแค่เวลาผ่านน้อยนิด
ในตอนนั้นชีวิตที่อ่อนไหว
ในตอนนั้นไร้เดียงสามากเพียงใด
สัมพันธ์ใจแตกละเอียดไม่เหลือดี

อาจจะด้วยความไม่รู้ในความคิด
รู้เพียงจิตรักแสนรักไม่ถอยหนี
จึงไม่คิดการกระทำในบางที
ทำลายสิ่งที่แสนสำคัญ

หากครั้งนั้นคือตัวฉันในครั้งนี้
ฉันอาจเลือกทำตามที่เธอใฝ่ฝัน
ฉันอาจเลือกทำสิ่งแตกต่างกัน
ความผูกพันธ์คงไม่ช้ำซ้ำตัวตน

หากครานั้นฉันยอมละความเป็นฉัน
หากครานั้นฉันรับฟังเธอสับสน
หากครานั้นฉันลดในตัวตน
ครานี้เธออาจเป็นคนที่คู่กาย

เฝ้าดูรูปจนถึงรูปที่ท้ายสุด
ก่อนจะหยุดสูดหายใจครั้งสุดท้าย
และถอนลมหายใจที่เดียวดาย
พร้อมปิดเล่มภาพถ่ายด้วยตนเอง