ผม เป็นคนเฟรนลี่ค่อนข้างง่าย ติดเล่น ติดตลก บ้าๆบอๆ
แต่รู้หรือไม่ ช่วงมัธยมผมเสียเพื่อนไปเยอะมาก ผมยอมรับครับ ว่าผมทำตัวของผมเอง
แต่ผมเองก็ใช่ว่า ผมจะไม่มีเพื่อนคบอะไร ก็มีอยู่บ้าง แต่ไม่ได้สนิทไรมาก พอคุยปรึกษาอะไรกันได้อยู่
แต่ก็มีเพื่อนในห้องผม และหลายคน ไม่มีใครเห็นผมเป็นคนมีตัวตนเลย 
ผมรู้สึกไร้ค่ามาก
ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครมาเซอร์ไพรส์เค้กวันเกิดอะไรให้ สตอรี่หรือไอ จีโพสต์ต่างๆไม่เคยมีใครแท็กหาผม ไม่มีใครเข้าข้างผม 
งานกลุ่มแต่ละครั้ง ผมก็ต้องขอร้องกลุ่มนั้นให้เอาผมไปอยู่ด้วย
เลิกเรียนมา บางวันก็มาร้องไห้ในห้องบ่อยมาก
จนผมคิดได้ว่า อนาคตคนเรามันมีอีกไกล ผมจึงรู้ว่าอนาคตถ้าผมสอบติดมหาวิทยาลัย ผมจะเริ่มต้นใหม่มีเพื่อนใหม่ในสังคมมหาวิทยาลัย 
พอผมคุยกับแม่เรื่องเรียนต่อมหาลัย แม่ผมบอกว่า ไม่มีเงินส่งผมเรียน ซึ่งผมก็รู้ดีว่าแม่ไม่มีจริงๆ
ผมเองก็กะจะเรียนราม และทำงานไปด้วย ซึ่งงานที่ผมทำเป็นงานโรงงาน
ถ้าผมได้ทำงานโรงงานนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอเพื่อนในที่ทำงานสักคนไหมที่เขาจะเห็นผมมีตัวตน เห็นผมสำคัญ 
เพราะผมก็รู้ว่างานโรงงานต่างคนต่างก็มีครอบครัวกัน ก็อายุของแต่ละคนก็ห่างกันมาก

เอาๆจริงผมอยากจะต่อมหาลัยปิดมากกว่าครับ เพราะบังตคับเข้าเรียน ซึ่งจะทำให้เราสนิทกับเพื่อนได้ง่าย มีเพื่อนเป็นกลุ่มเป็นก้อน อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรา โพสต์สตอรี่เฟส ไอจี แท็กถึงเรากับเพื่อนๆ ไปสังสรรค์ด้วยกัน เฮฮาปาร์ตี้
คือ ผมอยากมีชีวิตแบบนี้มาก แต่ไม่มีโอกาสเลย
ผมคิดแบบนี้ทีไร ผมหดหู่ทันที
ผมอยากจะมีสักครั้งนึงในชีวิตที่หลายคนเห็นผมสำคัญ สนิทกับผม และเห็นผมมีตัวตนจริงๆ

ซึ่งคนที่เห็นเราเป็นเพื่อนๆจริง 3 งานที่เขาจะต้องมาแน่นอน คือ งานบวช งานแต่ง และงานศพ
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่า อนาคตนี้ ทั้ง งานบวช งานแต่ง และงานศพ ของผม จะมีเพื่อนมางานของผมกันไหม

ซึ่งถ้าผมเรียนราม ผมก็คงไม่มีเพื่อนแน่นอน เพราะผมจะทำงานไปด้วย ว่างๆก็อ่านหนังสือรอไปสอบทีเดียวครับ