ตอนนี้สภาพจิตใจติดลบสุดๆ อาจจะเพราะเราตัวคนเดียวไม่มีญาติที่น้องที่ไหน เพื่อนไม่ค่อยจะมี ในชีวิตนี้เหลือแม่แค่คนเดียว แต่ตอนนี้แม่ป่วยหนักขึ้นเรื่อยๆ เข้าและออกโรงพยาบาล นอนโรงพยาบาลอย่างต่ำ10วัน การปวดที่สร้างความทรมานจากมะเร็งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ  การรักษาที่ทำได้แค่ประคับประคองอาการ การเริ่มทำใจให้รับกับการสูญเสียที่ใกล้เข้ามามันยากที่จะรับมือ  การที่จะต้องนั่งคิดในห้องเช่าเล็กๆคนเดียว ร้องไห้คนเดียวมันสุดจะบรรยายความรู้สึก เราเข้าใจในสัจจะธรรมของชีวิต แก่ เจ็บ ตาย มีพบก็ต้องมีจาก เราไม่ได้วาดฝันว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วนี้  เราไม่รู้จะดำเนินชีวิตอย่างไรดี การอยู่ในโลกใบใหญ่ใบนี้คนเดียวมันโดดเดียวมากน้อยแค่ไหน  การกินข้าวคนเดียว เดินห้างคนเดียว ทำอาหารกินคนเดียว นอนคนเดียวโดยปราศจากแม่มันเป็นอย่างไง  ทุกวันก่อนนี้กลับมาจากทำงานถึงห้องเช่าเล็กๆเราจะพบแม่ เดินห้างหรือมีแม่ทำอาหารไว้รอเรา ความรู้สึกตอนนี้มันยากที่จะบรรยาย ตัวคนเดียว คิดคนเดียว มันทั้งเหงา ทั้งเครียด เรากลัวการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักที่เหลือคนเดียวในโลกใบนี้ การจากลามันชั่งเจ็บปวด การได้แต่นั่งเฝ้าดูถึงการปวดอย่างทรมานของบุคคลอันเป็นที่รักมันเหมือนมีดกรีดลงกลางใจ