ดิฉันอยู่กับสามีมา8ปี ตอนแรกที่แต่งงานกันเพราะต่างคนต่างเพื่อลืมความรักครั้งเก่า และเค้าก้อสัญญาว่าจะดูแลและปกป้องฉันและจะแต่งงาน กับฉันเราตกลงกันว่าจะมีลูก พอท้องจิงจะแต่งงาน ที้งหมดก้อเป็นเงินฉันเป็นคนออก พอแต่งกันไปเค้าก้อเป็นหนี้สินติดตัวมาเงินเดือนเหลือ2-3000ต่อเดือน แต่ฉันเห็นว่าเราสามารถสร้างตัวกันได้ ก้อเลยปล่อยผ่าน ก่อนคลอดเค้าก้อบอกจะเลี้ยงลูกช่วย พอออกมาจิงๆก้อต้องเลี้ยงเอง พอถึงวันทำงานก้อต้องจ้างเค้าเลี้ยง ฉันก้ออดทน พอบอกอยากทำเพื่อลูกอยากมีบ้าน ฉันก้อเป็นกู้มาผ่อนบ้าน บ้านที่อยู่ฉันก้อ้ป็นคนผ่อน ตอนหลังฉันเอาน้องแม่ มาเลี้ยงหลาน ทั้งที่ฉันออกแต่ค่ากินค่าอยู่ แม่ฉันช่วยจ่ายเงินให้ป้าเค้า สามีฉันก้อหาแต่เรื่องปวดหัว ทำงานก้อเหนื่อย กลับมาสอนหนังสือลูกอีก แต่สามีฉันได้แต่พูดโน้นนี้นั้น  ว่าป้าเค้ากินแต่ของดีๆ อยากกินอะไรก้อไม่ยอมซื้อเอง บางครั้งฝากซื้อก้อทำเป็นไม่จ่ายมั้งอะไรมั้งฯฯฯ อีกเยอะแยกมามาก ต่างจากทางพ่อแม่เค้า เอาหลานไปฝากเลี้ยงก้อคิดตังค์เหมือนจ้างเค้าเลี้ยง หยุดเสาร์ อาทิตย์ ส่ง9:00รับ บ่าย3ที่ส่งก้อไกล ฉันก้อเป็นคนดำเนินการทั้งหมด เค้าไปทำงานอย่างเดียว เหล้ายาปลาปิ้งอยากกินก้อซื้อให้กิน เที่ยวก้อพาเที่ยว เทศกาลไปหาพ่อแม่เค้า ก้อต้องให้ตังค์อีก ต่างจากแม่เรา เราไปเอากับแม่เรา ฉันรับได้นะทุกอย่าง แต่ที่เบื่อคือทำไมชอบมาจุกจิกๆเหมือนผู้หญิง ทั้งที่ตัวเองช่วยเหลืออะำรไม่ได้ และไม่มีทางออกให้เราเลย อยากเลิก สงสารลูก เคยไล่ไปหลายครั้งแล้วไม่ไป