เริ่มแรกเรยนะคะ คือวันหนึ่งเราไปกินข้าวกับครอบครัวที่นอกบ้าน แล้วก็ดันมาเจอกับญาติคนนี้(จะเรียกแทนชื่อว่าเขานะคะ) พ่อของเราก็ทักทายเขา แต่ตอนนั้นคือเรายังไม่รู้จักกับเขานะคะ พ่อก็บอกให้สวัสดีเราก็ทักทายตามที่พ่อบอก พอเขาเดินออกไปเราก็ถามพ่อว่าพี่คนเมื่อกี้คือใคร พ่อก็บอกว่าเขาคือลูกของลุงพ่อเรา หลังจากนั้นเราก็ชอบนึกถึงเขาบ่อยๆ เพราะเขาตรงสเป็กเรา5555อีกใจก็นึกขึ้นมาว่า"เห้ยเราจะชอบเขาไม่ใด้เขาเป็นญาติเรา" แต่อีกใจกลับทำให้เราอยากคุยกับเขาจน เราก็พยายามหาเฟสเขาแต่ก็หาไม่เจอ หลังจากนั้นมานานมากๆจนมีวันหนึ่ง พี่เขาแอดมา เราคือดีใจมากกกกก เรารีบรับแอดทันที เราก็จะทักไปแต่อีกใจก็เขิลไม่กล้าทัก ผลสรุปวันนั้นก็ไม่ใด้ทัก5555 จนวันหนึ่งเรารวบรวมความกล้าเพื่อจะทักเขาไป เราก็ทำได้จริงๆ เราทักไปว่า "เจๆพรุ่งนี้ใส่ชุดอะไร" คือเราจะแกล้งทำเป็นทักผิดแชท555 คือเขาก็ตอบเว้ย เขาตอบว่า "อ๋อ ใส่ชุดนักเรียน" เรานี้เขิลมากกกก เราก็ตอบ "5555" เรานี้รีบรุกเลยจ้าาา เราก็ถามว่าทำไรนู้นนี้นั้นถามต่างๆนาๆ เราก็เลยถามว่า "พี่จำหนูได้ไหม" แต่เขากลับจำไม่ใด้ แง้ๆ😂
แต่ไม่เป็นไร เราก็เลยบอกว่าเราลูกใคร เขาถึงจะจำได้5555 เราก็คุยแบบนี้กันมาเรื่อยๆ เราก็เริ่มคุยกันเชิงไม่ใช่พี่น้องร้ะบางทีก็คุย18+ คุยเกินเลยก็มี ทำไรอยู่ที่ไหนก็บอกกันตลอด คาสายด้วยกันบ่อยๆ ทำแบบนี้เรื่อยๆจนมาถึงสองเดือน(สำหรับเรานานมากนะ) คือเราจำวันที่เราเริ่มคุยได้ พอถึงสองเดือนเขาเริ่มไม่ตอบแชท เริ่มไม่ค่อยอ่านแชท เราก็ทำใจใว้แล้วเพราะยังไงเราไม่มีสิทธิอะไรเราเป็นแค่ญาติกัน แต่เรากลับไปรักเขาตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือรักเขาไปเเล้ว อีกอย่างเราคือคนที่รักคนยากมาก แต่ถ้ารักขึ้นมาก็จะรักแบบไม่เผื่อใจ จนวันหนึ่งเราเห็นเขาแท็กผู้หญิงคนหนึ่งในโพสๆหนึ่ง เราจึงรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว เราก็เลยถอยออกมาเพราะยังไงไม่มีสิทธิอะไรอยู่แล้ว(ฟิลแบบคนแอบรัก) เราลบเพื่อนเขาทันที เราถึงกับร้องไห้บ่อยมาก เพื่อนเราก็ปลอบให้เราตัดใจเถอะเรากับเขาเป็นญาติกัน เราก็พยายามตัดใจ แต่ก็ชอบแอบยืมเฟสเพื่อนไปส่องเขาบ่อยๆ จนผ่านมาเป็นเวลาหลายเดือนเพื่อนของเขาทักมาคุยกับเรา
(แต่เพื่อนเขาไม่รู้ว่าเรากับเขาเคยคุยกัน)
เราก็คุยกับเพื่อนเขานะ แต่คุยในสถานะพี่น้อง พี่คนนั้นก็โอเค แล้ววันหนึ่งเราคอลกับพี่คนนั้น แล้วเขาดันอยู่กับพี่คนนั้น เราก็ไม่พูดอะไร แล้วเขาพูดขึ้นมาว่า "เอ้า คุยกับเพื่อนพี่หรอ พี่ฟ้องพ่อหนูนะ" เราก็ตอบไรไม่ถูกก็เลยหัวเราะกลบเกลื่อน หลังจากนั้นมาไม่กี่วัน เราไปเที่ยวที่ๆหนึ่งเพื่อจะไปเต้น555 ดันไปเจอเขาแต่เขามากับแฟน เรานี้แบบ หื้มมม หมดอารมณ์เต้น พอเพื่อนเราเห็นก็ดึงเราไปเต้นเราก็เริ่มไม่นึกถึงร้ะ พอเต้นเหนื่อยแล้วเรากลับมานั่งที่โต๊ะ และแล้วเราได้เห็นภาพๆหนึ่งที่โคตรเจ็บใจ เขายืนกอดเอวเเฟนเขาแล้วก็ยืนเต้นด้วยกันยืนตะโกนร้องเพลงด้วยกันข้างหน้าเรา เราโคตรอยากจะร้องไห้ตรงนั้นแต่ทำไม่ใด้ แล้วเราเหมือนโรคจิตชอบซ้ำเติมตัวเอง เราก็นั่งดูอย่างนั้นแหละ จนเพื่อนเราต้องมาดึงเราไปที่หน้าเวทีแต่เราก็ไม่ไปเราก็นั่งดูอย่างงั้น จนงานเลิกก็แยกย้ายกันไป แล้วหลังจากนั้นเวลาเจอกันก็ต้องทำตัวปกติ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
โคตรเจ็บเลยเนาะรักคนที่รักไม่ใด้ หรือว่ารักได้นะ แต่ก็ได้แค่รักไม่มีสิทธิครอบครอง เจ็บดีจังหัวใจเราเนี้ย
คือเราแอบชอบญาติตัวเอง
แต่ไม่เป็นไร เราก็เลยบอกว่าเราลูกใคร เขาถึงจะจำได้5555 เราก็คุยแบบนี้กันมาเรื่อยๆ เราก็เริ่มคุยกันเชิงไม่ใช่พี่น้องร้ะบางทีก็คุย18+ คุยเกินเลยก็มี ทำไรอยู่ที่ไหนก็บอกกันตลอด คาสายด้วยกันบ่อยๆ ทำแบบนี้เรื่อยๆจนมาถึงสองเดือน(สำหรับเรานานมากนะ) คือเราจำวันที่เราเริ่มคุยได้ พอถึงสองเดือนเขาเริ่มไม่ตอบแชท เริ่มไม่ค่อยอ่านแชท เราก็ทำใจใว้แล้วเพราะยังไงเราไม่มีสิทธิอะไรเราเป็นแค่ญาติกัน แต่เรากลับไปรักเขาตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือรักเขาไปเเล้ว อีกอย่างเราคือคนที่รักคนยากมาก แต่ถ้ารักขึ้นมาก็จะรักแบบไม่เผื่อใจ จนวันหนึ่งเราเห็นเขาแท็กผู้หญิงคนหนึ่งในโพสๆหนึ่ง เราจึงรู้ว่าเขามีแฟนแล้ว เราก็เลยถอยออกมาเพราะยังไงไม่มีสิทธิอะไรอยู่แล้ว(ฟิลแบบคนแอบรัก) เราลบเพื่อนเขาทันที เราถึงกับร้องไห้บ่อยมาก เพื่อนเราก็ปลอบให้เราตัดใจเถอะเรากับเขาเป็นญาติกัน เราก็พยายามตัดใจ แต่ก็ชอบแอบยืมเฟสเพื่อนไปส่องเขาบ่อยๆ จนผ่านมาเป็นเวลาหลายเดือนเพื่อนของเขาทักมาคุยกับเรา
(แต่เพื่อนเขาไม่รู้ว่าเรากับเขาเคยคุยกัน)
เราก็คุยกับเพื่อนเขานะ แต่คุยในสถานะพี่น้อง พี่คนนั้นก็โอเค แล้ววันหนึ่งเราคอลกับพี่คนนั้น แล้วเขาดันอยู่กับพี่คนนั้น เราก็ไม่พูดอะไร แล้วเขาพูดขึ้นมาว่า "เอ้า คุยกับเพื่อนพี่หรอ พี่ฟ้องพ่อหนูนะ" เราก็ตอบไรไม่ถูกก็เลยหัวเราะกลบเกลื่อน หลังจากนั้นมาไม่กี่วัน เราไปเที่ยวที่ๆหนึ่งเพื่อจะไปเต้น555 ดันไปเจอเขาแต่เขามากับแฟน เรานี้แบบ หื้มมม หมดอารมณ์เต้น พอเพื่อนเราเห็นก็ดึงเราไปเต้นเราก็เริ่มไม่นึกถึงร้ะ พอเต้นเหนื่อยแล้วเรากลับมานั่งที่โต๊ะ และแล้วเราได้เห็นภาพๆหนึ่งที่โคตรเจ็บใจ เขายืนกอดเอวเเฟนเขาแล้วก็ยืนเต้นด้วยกันยืนตะโกนร้องเพลงด้วยกันข้างหน้าเรา เราโคตรอยากจะร้องไห้ตรงนั้นแต่ทำไม่ใด้ แล้วเราเหมือนโรคจิตชอบซ้ำเติมตัวเอง เราก็นั่งดูอย่างนั้นแหละ จนเพื่อนเราต้องมาดึงเราไปที่หน้าเวทีแต่เราก็ไม่ไปเราก็นั่งดูอย่างงั้น จนงานเลิกก็แยกย้ายกันไป แล้วหลังจากนั้นเวลาเจอกันก็ต้องทำตัวปกติ เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
โคตรเจ็บเลยเนาะรักคนที่รักไม่ใด้ หรือว่ารักได้นะ แต่ก็ได้แค่รักไม่มีสิทธิครอบครอง เจ็บดีจังหัวใจเราเนี้ย