ช่วงนี้ปิดเทอมบวกกับช่วงโควิด เราจึงได้อยู่บ้านมากขึ้นเราอาศัยอยู่กับยายน้าสาว น้ามีลูก 2คน คนโตอายุ 15 คนเล็กอายุ 4 ขวบ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีมากแต่ไม่ถึงกับแย่ พอแม่เราแยกทางกัน ตอนเราอยู่ป.2เราจึงต้องมาอาศัยอยูากับยาย ปัญหาที่เราเจอคือ ครอบครัวมีปากเสียงกันแทบทุกวัน เราพยายามพูดที่จะไม่ให้พวกเขาทะเลาะกัน แต่การที่เราไปบอกเขาเรากลับโดนใส่อารมณ์กลับมา น้าเราเป็นพวกที่โคตรปัดความรับผิดชอบของตัวเอง เขาไม่เคยทำหน้าที่ของคำว่าวัยผู้ใหญ่ ไม่เคยทำหน้าที่ของคำว่าแม่ เราอิจฉาลูกน้านะที่มีแม่คอยดูแล แต่เรากลับแอบดีใจที่เราไม่ได้อยู่กับแม่ แต่แม่เรากลับสั่งสอนเราดีกว่าแม่ของเขาสะอีก น้าเรากับลูกชายทะเลาะกันทุกวันเรื่องเดิมๆ คือ ขอเงินน้าเราไม่มีให้ ไม่มีกับข้าวเพราะน้าเราไม่ทำไว้ให้ 
เรามองว่าปัญหาพวกนี้มันมีทางออก เราคุยกับน้าเราทุกครั้งที่เขา2คนทะเลาะกันเราพยายามไกล่เกลี่ยตลอดแต่กลับโดนใส่อารมณ์กับมาเราเหนื่อยที่จะพูด คือเราลำคานที่จะได้ยินเสียงทะเลากัน ลำคานที่จะเห็นชองในบ้านพังชิ้นแล้วชิ้นเล่า มันเป็นปัญหาที่แก้ไม่ตก มันโคตรมีผลกระทบต่อจิตใจเรามากๆ เราสงสารยายที่จะต้องมาฟังคำทะเลากันของคนอื่น ค่อยายเราอายุ 70 กว่าแล้วควรจะให้เขามีความสุขในทุกๆวัน ไม่ต้องคิดอะไร แต่ยายกลับต้องมาหุงข้าวปลาอาหารกินเอง  ไม่ทำก็ไม่ได้กินถ้าเราไม่อยู่  ยายก็ต้องทำเอง ยายตื่นเช้าไปสวนไปนา กลับมาเกือบเที่งก็ต้องมาทำกินเอง เพราะน้าเราไม่เคยทำกับข้าวไว้รอ ทำก็แต่อาหารปากตัวเองซื้อหมูปิ้งมากินบ้าง โจ๊กบ้าง แบบกินให้เสร็จแต่ยายแกเป็นคนโบราณทานน้ำพริกเมนูปลา ผักลวก น้ำพริก อาหารอ่อนเคี้ยวง่าย ตกเย็นมาน้าเราก็ทานของทานเล่น พวกลูกชิ้น อะไรงี้ แบบไม่ได้กับข้าวจริงจัง ไม่เคยหุงหาอาหารใส่พาข้าว ลูกชายก็เป็นพวกเลือกกิน น้าเราจะชอบขึ้นเรือนนอนแต่หัวค่ำ เวลาทะเลาะกับลูกชายไม่ใช้คำบอกสอน ใช้แต่ขึ้นเสียงตะคอกใส่กัน ลูกคนเล็ก4ขวบ ก็เหมือนเป็นลูกเรา เราป้อนข้าวอาบน้ำสอนหนังสือ เลี้ยงให้เลยแหละ น้าเราไม่เคยที่จะเลี้ยง พออยู่กับน้าก็เปิดแต่ทีวีให้ดู ให้เล่นโทรศัพท์บ้าง ไม่พาลูกทำกิจกรรม หรือใช้เวลาว่างมาคอยบอกคอยสอน ในช่วงที่เด็กกำลังเรียนรู้ ลูกคนโตน้าเราก็เลี้ยงแบบส่งๆ คือ ให้เงินๆๆๆ ใช้เงินแก้ปัญหา จนมันโตมาเป็นคนแบบนี้ ขี้โวยวาย ทะเลาะกับน้าเราทีไร บางครั้งมันก็ชอบพังข้าวของ เราเห็บแบบนี้เราเหนื่อยมร้องไห้ทุกวันจะเล่าให้ใครฟังก็กลัวเขาว่าเราไม่เข้มแข็งเราเหนื่อยมากๆ  เราเคยโทรไห้กับแม่ แม่เราก็บอกให้อดทนๆ ทุกครั้งที่น้องไห้เราจะคิดถึงพี่ชายกับแม่มาก เราคิดว่าถ้ามีบ้าน อยู่ครอบครัวแยกเราคงจะมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่านี้แน่ๆ เราสงสารยายสงสารตัวเอง ไม่กล้าโทรไปร้องไห้กับแม่บ่อยๆ  เพราะกลัวว่าเขาจะไม่สบายใจ เราเคยฟังเสียงเขาทะเลาะกันจนเป็นไฮเปอร์เวน เรารับสภาพแบบนี้ไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าเวรหรือกรรมอะไร