เราเป็นเด็กบ้านนอกคนนึงค่ะที่ชอบเรียนภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่น เราต้องการที่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเพื่อทำตามความฝัน พ่อแม่เราไม่สามารถสานฝันของเราได้เนื่องจากท่านทั้งสองท้องเราก่อนวัย ปัจจุบันมีน้องชายอีก2คนค่ะ แต่มีอีกคนนึงที่สนับสนุนเราอยู่คือพี่สาวพ่อเราหรือป้าเรานั่นแหละค่ะ ป้าเราทำงานราชการมีลูกสาว1คนกำลังเข้ามหาลัย ป้าเราเสนอให้เราไปเรียนที่กำแพงเพชรที่ป้าเราอยู่ซึ่งเราอยู่อีกจังหวัดนึงค่ะ ถ้าเราจะไปเรียนต่างประเทศเราจะต้องยอมไปเรียนที่นั่น3ปี แล้วป้าเราจะส่งไปเรียนมหาลัยต่างประเทศหลังจากจบ ม.6 ที่เราคิดหนักว่าจะมาเรียนที่นี่ดีมั้ยเนื่องจากที่บ้านเรา เรามีเพื่อนสนิทสองคนที่อยู่บ้านใกล้ๆกัน คนนึงเค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องเราค่ะ ส่วนอีกคนก็เพื่อนที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เรารู้จักกับสองคนนี้มา10ปี เวลามีปัญหาไรกันจะช่วยกัน ปลอบโยนกันตลอด เราไม่อยากไปไกลจากเพื่อนเพราะเค้าคือคนที่สำคัญมากๆในชีวิตเรา เราลองคุยเรื่องนี้กับเพื่อน เพื่อนบอกว่าไม่เป็นไร ค่อยกลับมาหาพวกกูก็ได้ พวกกูไม่ทิ้งหรอก นั่นทำให้เราอยากร้องไห้มากกว่าเดิมเพราะคำพูดนั้น และอีกปัญหาคือเราเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง เวลาคนแปลกหน้าพูดด้วยเราจะพูดงงๆ ตะกุกตะกัก เราเลยกลัวที่จะย้ายโรงเรียนมาที่กำแพงเพรชเพราะกลัวเราจะเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ที่โรงเรียนที่เราอยู่ปัจจุบันก็มีเพื่อนร่วมห้องที่สนิทที่สุดแค่1คนเท่านั้น เราควรจะไปก้างต่อไปโดยที่ได้อย่างและเสียอย่างดีมั้ยคะ ยอมทิ้งการได้อยู่กับเพื่อนสนิทไปหลายปีเพื่อเรียนต่อให้จบ สานฝันให้เป็นจริง และเข้มเเข็งที่จะก้าวผ่านความกังวล เรื่องนี้พ่อแม่เราไม่ขัดนะคะพ่อแม่เราจะช่วยเรื่องเงินออกคนละครึ่งกับป้าเรา