จริงๆ ก็เซอร์ไพรส์ตัวเองเหมือนกันแหละที่กลายเป็นแฟนของ “เพราะเราคู่กัน 2gether The Series” แบบติดหนึบหนับ ตามดูตามเชียร์ทุกสิ่งอย่าง เพราะเราไม่ใช่สายวาย (ซีรี่ส์วายที่ดูจนจบที่ผ่านมา ก็มีแค่เรื่องเดียว คือ Love Sick The Series เช่นเดียวกับนิยายวายที่อ่านก็มีแค่เรื่องนี้) ผู้ชายอย่างไบร์ท (วชิรวิชญ์ ชีวอารี) และวิน (เมธวิน โอภาสเอี่ยมขจร) ก็ไม่ใช่สเปคเลย แล้ว EP แรกๆ ตัวละครอย่างสารวัตรกับไทน์ก็ไม่เข้าทางเรา...ค่อนไปทางเกลียดด้วยซ้ำ ผู้ชายขี้เก๊ก กับผู้ชายที่เรียกตัวเองว่า “ไทน์คนชิคๆ” เนี่ยนะ!! แต่พอเคมีและเสน่ห์ของนักแสดงมันได้! ฉากจิ้นๆ ทำได้โดน! และมวลรวมของเรื่องราวที่ทำให้เรานั่งยิ้ม อารมณ์ดี และส่งพลังบวกๆ ออกมาตลอดเวลา รู้ตัวอีกทีก็โดนตกไปแล้วจ้า

.
สำหรับเราแล้ว การเดินทางเข้าสู่โลกของซีรี่ส์วาย เราต้องตั้งธงไว้ก่อนว่า นี่คือมันโลกอีกใบที่อะไรๆ ก็เป็นไปได้ และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือเรื่องราวความสัมพันธ์ของตัวละคร เคมีของตัวละครและนักแสดง ดังนั้น อะไรอื่นๆ ที่เหลือเราพร้อมจะมองข้ามได้เสมอ จริงอยู่ว่าโปรดักชั่น บท นักแสดงรายรอบ หรือแม้แต่ความสมเหตุสมผลของซีรี่ส์เรื่องนี้นั้นเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ แต่ เฮ้ย ในโลกของความวาย สิ่งที่เราสนใจที่สุดไม่ใช่อะไรพวกนี้หรอก!

.
ความรักความสัมพันธ์ของสารวัตรกับไทน์มันทำให้เราย้อนคิดถึงความรักสมัยวัยรุ่นวัยเรียน ทำให้เราคิดถึงความหวังความฝันแบบเด็กๆ ที่เชื่อมั่นในรักแรก การแอบรักที่กลายมาเป็นรักแท้ หรือแม้แต่การเชื่อว่าความรักจะเอาชนะทุกสิ่งทุกอย่างได้ แล้วมันก็น่าประหลาดใจนะที่เราเชื่อกับความรักที่เห็นตรงหน้าด้วย แม้ว่าในโลกแห่งความเป็นจริง เราจะกลายเป็นคนเย็นชา ตายด้าน หรือหลงลืมไปแล้วว่าเราเคยเชื่อในพลังแห่งรักแบบนี้

.
แล้วก็ต้องให้เครดิตการแสดงของสองนักแสดงนำด้วย เริ่มจาก “ไบร์ท” ในบทสารวัตร จากความนิ่ง เท่ หยอดเก่ง จ้องเก่ง ที่ทำให้เราเคลิ้ม ตัวละครสารวัตรก็ค่อยๆ โชว์ให้เห็นความยากของบทมากขึ้นเรื่อยๆ จุดพีคที่ทำให้เราชอบมากก็คงเป็นซีนจูบแรก “กูจองแล้ว” ที่สีหน้าก่อนจูบนั้นบอกเล่าอะไรมากมายได้ดีเหลือเกิน แล้วที่น่ารักมากก็คืออาการไปไม่เป็นทั้งหลายที่มาแฟลชแบ็กให้เราดูใน EP11 มันทำให้เราต้องมองย้อนความรู้สึกและการแสดงออกทั้งหมดของสารวัตรที่ผ่านมาใหม่หมดเลย ส่วน “วิน” จากที่ถูกคาแร็คเตอร์สารวัตรฉายแสงกลบมาตลอด อยู่ๆ ตัวละครนี้ก็ค่อยๆ โปรยเสน่ห์ของตัวเองออกมามากขึ้นเรื่อยๆ จนเราก็ตกหลุมรักเค้าไปโดยไม่รู้ตัวอีกคน ทึ่งมากขึ้นไปอีกกับซีนดราม่าขับเน้นอารมณ์ที่เริ่มมาตั้งแต่ EP10 ฉากร้องไห้ที่ไทน์รู้สึกว่าตัวเองเล่นดนตรีร้องเพลงได้ไม่เต็มที่ เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่า เฮ้ย วินเป็นนักแสดงที่น่าสนใจแฮะ (แล้วฉากร้องไห้ทั้งหมดของวินในเรื่องก็มีโทนอารมณ์ที่แตกต่างกันหมดเลย แล้วมันก็ดีมาก!) พีคที่สุดก็ฉากร้องไห้เสียใจหลังจากเห็นสารวัตรกับแพมนั่นแหละ ขนาดว่าเราบังเอิญไปเจอคลิปนี้แทรกอยู่ในรีแอคไหน หรือใครตัดมาสั้นๆ เราก็ยังน้ำตาไหลตามไทน์ได้ทุกครั้ง เป็นผู้ชายที่ร้องไห้ได้น่าสงสารมาก อยากกอดอยากปลอบ!

.
แล้วนอกจากการตัดจบแบบค้างคาอารมณ์ของคนดูให้ต้องตะโกนว่า “จะจบ EP แบบนี้ไม่ด๊าย” ที่เราชอบมากแล้ว เรายังชอบการเปิด/ปิดปมดราม่าต่างๆ ในเรื่องที่เกิดขึ้นแบบปุบปับฉับไวมาก (ยกเว้น 2 EP สุดท้ายที่ดราม่าระหว่างสารวัตร-ไทน์จะคาราคาซังกว่าปกติ) คือในขณะที่ละครหรือซีรี่ส์เรื่องอื่นๆ จะขยายความดราม่าของความเข้าใจผิด หรือปัญหาต่างๆ ให้ยืดยาว แทรกด้วยภาพตัวละครเหม่อมองเศร้าสร้อย เล่าด้วย MV เพลงประกอบอะไรก็ว่ากันไป ปมปัญหาดราม่าใน “เพราะเราคู่กัน 2gether The Series” จะมาไวไปไวมาก แบบเรายังไม่ทันจะเครียดหรือกดดันอะไร เรื่องก็คลี่คลายให้ยิ้มได้แล้ว ซึ่งแรกๆ ก็รู้สึกประหลาดหน่อยๆ ทำไมเล่าเรื่องแปลกจัง แต่พอเวลาผ่านไป เราก็ชินและชอบมาก ไม่เครียดดีนะเธอ!

.
แล้วจะไม่พูดถึงเพลงประกอบของ scrubb ก็คงไม่ได้ ชอบมากแหละที่ซีรี่ส์ได้ใช้เพลงประกอบของ scrubb ตามเวอร์ชั่นหนังสือนิยายได้จริงๆ แล้วการเลือกเพลงวางเพลงก็ทำได้ดีมาก ยอมรับตามตรงว่ามีหลายเพลงเลยที่เราได้กลับมานั่งตั้งใจฟังเนื้อเพลงจริงๆ จังๆ แล้วพบว่าเนื้อเพลงของ scrubb มันมีเสน่ห์มากนะ มันเหมือนจะเรียบง่าย แต่เล่าด้วยชั้นเชิงฉลาด แล้วภาษาที่ใช้ก็ดีมากด้วย

อ่านบทความอื่นๆ ได้ที่ เพจ ชีวิตผมก็เหมือนหนัง