ผมเป็นคนที่รูปลักษณ์ภายนอกดูไม่ดี สมมุติถ้าบอกว่าเคยมีแฟน บอกได้เลยว่าไม่มีใครเชื่อ แต่ลึกๆผมเป็นคนใจดีนะ 
ถ้าผมได้ยินว่ามีใครต้องการความช่วยเหลือ ผมจะช่วยทันทีแบบที่ไม่ต้องขอ และทำให้อย่างดีด้วย แล้วเวลามีคนมายืมเงิน ถ้าไม่มีคืนผมก็ให้เลย
ก็ประมาณนั้น...
แล้วทีนี้ การเป็นคนดี หลังๆเลยเป็นของตาย ถูกใช้ประโยชน์จากความใจดี พอหมดประโยชน์ก็หมา แลกๆก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะผมเต็มใจช่วย
แต่หลังๆผมเริ่มเหงา ผมเลยอยากหาแฟนสักคน ผมเลยเล็งๆไว้ แล้วดูว่าเขาชอบอะไร เวลาเขาโพสต์ของที่อยากได้ ไม่กี่วันผมก็หาซื้อมาให้เขา
ก็เรียกว่าสายเปย์ก็ได้ คือผมรู้ตัวว่าผมหน้าตาไม่ดี แต่ผมจะสื่อว่า สิ่งที่ผู้ชายคนอื่นให้ได้ ผมก็มีให้เหมือนกัน สิ่งที่ผู้ชายคนอื่นทำได้ ผมก็ทำได้
ผมพยายามพิสูจน์ความดีของตัวเองด้วยความใจดีอยู่หลายปี บอกได้เลยว่าหมดไปเยอะ แต่สุดท้ายก็หมาตัวหนึ่งที่หมดประโยชน์แล้ว
หลังจากที่ผมถามตัวเองอยู่นาน ว่าผมจะใจดีไปทำไม ในเมื่อเขาเลือกคนหล่อ ไม่ได้เลือกคนดี
คือนึกภาพตามนะ ผู้ชายหลายๆคนที่ผู้หญิงในคณะผมคบอยู่นะ จะทรงแบบ ก้างๆ ขาวๆ ทำผมหัวเห็ดแสกกลาง สักลาย เจาะหู กินเหล้า+สูบบุหรี่
แล้วสภาพผม สูงๆ อ้วนๆ ดำๆ ใส่แว่น หัวล้าน มีแผลที่แก้ม ไม่สัก ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจาะหู คือเกิดมาอย่างไง ทุกวันนี้ก็อย่างงั้นอ่ะ
ผมอ่ะตั้งแต่เด็กจนโต ก็ถูกสอนมาดีตลอด เป็นคนเรียบร้อยคนหนึ่ง แต่แค่นิสัยดี ผมจะเอาอะไรไปสู้คนหล่อ
ถามว่าทำไมผมไม่ลดน้ำหนัก ไม่เปลี่ยนตัวเองให้ดูดี ข้อแรก ถ้าวัดกันที่ภายนอก เขาเจอคนที่หล่อกว่า เขาก็ทิ้งผมละ
ข้อสอง ผมอยากให้มีใครเห็นสิ่งดีๆที่ผมทำบ้าง อยากให้มองผมว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ที่สามารถดูแลและทำได้เหมือนกับผู้ชายคนอื่นๆ
คือแววตาที่ผู้หญิงมองผมอ่ะ มันมีแต่ความรังเกลียด การเหยียด และบางทีผมก็ไม่เคยอยู่ในสายตาใครเลย แต่กับผู้ชายคนอื่นมันไม่ใช่ไง
และสื่งที่ผมทำ คือผมจะทำตัวแย่ไปเลย คือผมไม่บอกนะว่ายังไง แต่ในเมื่อที่ไม่มีใครเห็นสิ่งดีๆในตัวผม งั้นก็เป็นให้สุดในสิ่งที่คนอื่นคิดว่าผมเป็น
อ๋อแล้วก็สิ่งที่ผมค้นพบอีกอย่าง = ไม่มีหรอก ผู้หญิงที่คบผู้ชายที่นิสัยอ่ะ ก็คงอายเพื่อนแหละ ที่มีแฟนหน้าตาไม่ดี เลยต้องตามค่านิยม
คำพูดผมมันอาจจะดูแรงไปนะ อาจจะไปตรงจนแทงใจดำใคร แต่เชื่อเหอะ ผมไม่ได้โลกสวย ผมอยู่ในโลกความจริง โลกที่มันโหดร้ายกับผม