ตามหัวข้อเลยค่ะ อายุก็ไม่น้อยแล้วค่ะ วัยทำงานเต็มตัวแล้ว ชีวิตวนลูป ไม่ค่อยมีโอกาสเจอใคร ช่วงที่เรียนอยู่หรือทำงานแรกๆก็มีคนเข้ามา แต่เป็นเราที่ไม่เลือกใครให้เป็นจริงเป็นจัง เพราะคิดยังมีโอกาสอีกมาก ซึ่งคิดผิดแหละ (ถ้าย้อนเวลาไปได้คงไม่เล่นตัวขนาดนั้น5555)  อยากเจอคนที่ชอบ ถูกใจจริงๆ แล้วคบกันไปยาวๆ เราเลยคิดเยอะในแต่ละความสัมพันธ์ แต่พอถึงจุดนึงมาวันนี้ก็รู้สึกว่าโอกาสมันยากขึ้นค่ะ ทำงานเกือบทุกวัน เลิกงานก็เหนื่อยกลับบ้าน ไม่ค่อยปาร์ตี้สรรค์สรรค์ มีไปเที่ยวหรือไปเจอเพื่อนๆบ้างตามโอกาสเท่านั้น แถมไม่กล้าจีบคนอื่นก่อน. ถ้าเลือกได้ก็อยากลงจากคานแล้วค่ะ อยากจริงจัง อยากมีคนฟังเรื่องของเราในทุกๆวัน แล้วก็อยากรับฟังเรื่องของใครซักคนในทุกๆวันเหมือนกันค่ะ 555   แต่!!!
 
.
 
.
 
บางทีมันก็มีความคิดผุดขึ้นมาดับฝันตัวเองค่ะ หรือเราจะไม่มีเนื้อคู่กันนะ เนื้อคู่ชั้นคงยังไม่เกิดแน่ๆ ตอนนี้เลยคิดว่าอาจต้องเตรียมใจไว้ล่วงหน้าค่ะ เผื่อต้องอยู่บ้านคานทองนิเวศน์ จริงๆคือกลัวมาก ถึงขั้นไม่กล้าถามหมอดูว่าจะมีเนื้อคู่มั้ย เพราะกลัวหมอบอกไม่มี แล้วจะบั่นทอนจิตใจค่ะ555555 ยิ่งไปกว่านั้นคือ เรามีญาติคนนึงค่ะเป็นผู้หญิง ซึ่งอยู่บ้านคานทองนิเวศน์ไปเรียบร้อยแล้ว (อายุจะ 50 กว่าแล้ว และคิดว่าเค้าไม่น่าจะแต่งงานแล้วค่ะ) เราเลยยิ่งกลัว แต่คือเค้าก็มีความสุขในแบบของเค้านะคะ แม้เราสัมผัสได้ว่าเค้าก็ดูเหงาแหละค่ะ ซึ่งเราสงสารญาติเราคนนี้น้า ยังหวังอยากให้เค้าเจอใครซักคน แม้จะวัยนี้ แต่ก็อาจพบรักแท้ได้เหมือนที่เห็นหลายๆคู่ 
 
.
 
.
 
คิออยากมาชวนคุยอะค่ะ ต้องทำใจยังไง ให้ยอมรับสถานะอย่างงี้ได้ ถ้าวันนึงเราอาจเป็นอย่างงี้จริงๆ คนเราต้องมองโลกในแง่บวกแค่ไหนกัน ต้องปรับทัศนคติยังไง ให้ใช้ชีวิตต่อจากนี้อย่างแฮปปี้ (ที่ถามอย่างงี้เพราะใจจริงเราไม่อยากโสด เราเชื่อว่ามีคนที่เต็มใจที่จะโสดและมีความสุขในแบบเค้าค่ะ)