เรารู้สึกเบื่อแล้วก็เหนื่อยหน่ายที่จะต้องมานั่งทะเลาะกับแม่ คือต้องบอกก่อนว่าทางบ้านค่อยข้างขัดสนเรื่องการเงิน ที่บอกแบบนี้เพราะแม่ก็อาจจะเครียดเพราะเรื่องนี้ด้วย เข้าเรื่องกันค่ะ คือช่วงประมาณม.2-ม.3อะค่ะเรามาอยู่กับป้าเพราะแม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัด แรกๆก็ไม่ได้มีปัญหาไรหรอกค่ะแต่พอช่วงประมาณสักม.3ได้ เราไม่ค่อยได้โทรไปหาแม่เพราะส่วนนึงคือไม่ค่อยว่าง แล้วก็อาจจะลืมโทรไปด้วยสาเหตุนี้เราจึงเริ่มทะเลาะกันค่ะ แม่ชอบคิดว่าเราไม่ยอมโทรไปเพราะไม่รัก ซึ่งไม่เป็นอย่างนะ้นเลยเราก็ไม่เข้าใจแม่เราเครียดแล้วก็เสียใจมากๆจริงๆ เราก็ไม่กล้าไปเล่าให้ใครฟังแต่ก็อยากระบ่ย จนรู้สึกสภาพจิตใจยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ซึ่งปิดเทอมใหญ่นี้เราก็ไปหาแม่ไปอยู่กะแม่ช่วงปิดเทอมคิดว่าคงไม่น่ามีอะไรแย่แต่ป่าวเลย เเย่ลงกว่าเดิมเป็น100เท่าเลยค่ะ แม่ชอบหาเรื่องมาชวนทะเลาะตลอดยิ่งแม่เป็นคนขี้บ่นขี้จุกจิกยิ่งทะเลาะกันง่ายขึ้นเลย เราทำได้แต่ไปเเอบร้องไห้คนเดียว เวลาทะเลาะกันแม่ไม่ค่อยฟังเหตุผลเราเลยไม่ว่าเราตะผิดหรือถูกแม่ก็มักหาเหตุผลยกขึ้นมาทพให้ตัวเองดูดี แล้วแบบแอบแค้นนิดๆเรียกส่าแค้นก็คงไม่เชิง เอาเป็นว่าน้อยใจดีกว่า คือเราไม่เข้าใจแม่อะ ยิ่งช่วงหลังๆแม่ชอบใส่อารมณ์มากขึ้น จริงๆเราก็เถียงบ้างละแต่เถียงเพราะที่เราไม่ผิดจริงๆ แม่ชอบเครียดแล้วมาลงที่เรากับน้อง ทำให้เรากับน้องเครียดกะนมากไม่มีความสึขเลย เเล้วแม่เป็นคนที่ขี้ประชดเก่งมาก บ้างเรื่องก็แบบพูดไม่จบอะ เราเซ็ง เราเหนื่อย อยากจะหนีก็หนีไม่ได้ เดะจะมาด่าเราอีกก็คงทำได้เเค่เงียบแล้วก็นิ่ง เราอึดอัดค่ะ อยากหนีออกไปให้พ้นๆ คิดอยากตายหลายรอบมากเพราะอยู่ไปก็เครียดอึดอัดใจไปหมด ร้องไห้ได้อย่างเดียวแต่ก็ต้องร้องแบบเงียบๆไม่งั้นก็จะโดนอีก เราเลือกอะไรได้ไหม ถ้าไม่ติดที่ว่าหาเงินไม่ได้เราจะหนีออกจากบ้านจริงๆ เราหนักมากๆเลยค่ะ ตอนนี่ก็ยังอยู่กะแม่อยู่ อยากเปิดเทอมไวๆเเล้ว

ขอบคุณที่รับฟังค่ะ