คือตั้งแต่เกิดมา เราไม่ได้รู้สึกถึงความรักที่พ่อ  หรือแม่มีความรักแบบพ่อแม่คนอื่นมอบให้ 
เราเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน เกิดมาในครอบครัวที่พ่อแม่แยกทางกัน  ตัวเราเองถูกส่งไปเรียนโรงเรียนแระจำตั้งแต่จำความได้  โดยแม่จะไปรับเรากลับบ้านเฉพาะปิดเทอม  ส่วนพ่อนานทีปีหนถึงจะมา  พอโตมาหน่อยแม่เราแต่งงานใหม่   เราพยายามเข้าใจนะว่างานยุ่ง ยุ่งจนลืมวันเกิดเรา  ลืมไปรับเรา  เวลาเรา ทะเลาะกับพ่อเลี้ยง เราจะเป็นฝ่ายผิดแล้วโดนตี ไม่สิโดนกระทืบน่าจะเหมาะกว่า  พอถึงชั้นไปเรียน กทม แม่ไม่เคยยอมจนพระแภวบ้านต้องมาคุยให้ แม่ถึงยอม  เราเกรดไม่ดีคือโดนด่า ต้องเกรดดีๆแบบลูกเพื่อน ซึ่งเราเรียนวิศวะ ลูกเพื่อนนางเรียนนิเทศ  บางทีตอนมัธยมขอเรียนพิเศษ ซึ่งเราขอเงินพ่อเรา แม่ก็เอาเงินเราไปให้ทางผัวใหม่นาง  เพราะถ้าเราเรียนพิเศษ  นางจะไม่มีคนช่วยงานเสาร์อาทิตย์  เครียดจนเป็นซึมเศร้า  แม่รู้แต่แม่บอกโรคบ้าๆ บ้าไง เลยเป็น  แรงกดดันจนตอนนี้ เราจยมีงานทำ ส่งเงินให้ใช้ แม่จะบอกว่าทำไมเอาตัวไม่รอด  จนตกงานมาอยู่บ้าน  ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้รับกำลังใจจากคนเป็นแม่ หรือพ่อ  พ่อไม่เคยสนใจเราตั้งแต่แต่งงานใหม่