เราเคยตั้งกระทู้ในหัวข้อนี้ไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่เมื่อกลับไปอ่านอีกครั้ง มีความรู้สึกว่าสิ่งที่ต้องการจะสื่อมันไปไม่ถึงคนอ่าน รู้ตัวว่ายกสิ่งที่ไม่ได้จำเป็นมาพูด วันนี้เลยอยากแสดงความคิดเห็นอีกครั้ง
1. ถึงอยากให้มีใบประกอบวิชาชีพ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ายอมรับในขั้นตอนการได้มาสิ่งใบประกอบไปซะทั้งหมด อย่างน้อยก็อยากให้มีการแก้ไขเนื้อหาการสอบให้สอดคล้องกับการนำไปใช้จริง และเพิ่มส่วนของการตรวจสภาพจิตเข้าไปด้วย เพื่อจะได้รู้ว่าคนที่ต้องไปคลุกคลีดูแลลูกเล็กเด็กแดง จะมีวุฒิภาวะที่เหมาะสมหรือไม่
2. อย่างน้อยใบประกอบวิชาชีพก็เป็นการตรวจสอบขั้นที่ 1 ว่าคนๆนั้นผ่านการอบรมมา ก่อนจะไปดูแลเด็ก ว่าได้รับการอบรมจากสาขาวิชาต่างๆ อาทิ วิชาจิตวิทยาสำหรับครู ที่ช่วยให้รู้แนวทางในการรับมือ คืออย่างน้อย ถ้าไปสอนก็มีเทคนิคในการจัดการกับ "ความเป็นเด็ก" ในระดับหนึ่ง เปลี่ยนจากการลงโทษเป็นการเสริมแรงทางบวก เป็นต้น ซึ่งเราไม่ได้หมายความว่าเรียนวิชานี้แล้วเป็นคนดี แต่อย่างน้อยก็ได้รับการอบรมมาก่อนบ้าง ซึ่งในข้อนี้ หากครูสายอื่นต้องการเป็นครูจริงๆจบป.บัณฑิตมาก็ได้เรียนในวิชานี้เช่นกัน ยอมเสียเวลาเล็กน้อยแลกกับเทคนิคในการดูแลเด็กแบบถูกวิธี
3. การที่ผู้ที่อยู่ในสาขาอื่น อยากเป็นครู การได้มาซึ่งใบประกอบมันไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น นั่นคือการ เรียนป.บัณฑิต อารมณ์เหมือนคนจะไปเป็นทหาร ต้องทดสอบร่างกายให้ผ่านก่อนจึงจะเป็นได้ ก่อนจะไปเป็นครู อย่างน้อยควรได้เรียนรู้เทคนิคการรับมือกับเด็ก เพราะอาจารย์ในคณะนี้มักจะสอดแทรกเรื่องราว และการรับมือที่ควรใช้มาในชั่วโมงเรียนเสมอ บางสถานการณ์การดุหรือตำหนิก็ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสม กลับจะเป็นแผลในใจเด็กซะเปล่าๆ
หลักใหญ่ใจความจริงๆก็มีแค่นี้ค่ะ ขอบคุณที่คนที่ยอมเข้ามารับฟังมุมมองจริงๆของเรา
ถึงกระทู้ : ยกเลิกใบประกอบวิชาชีพครูเถอะครับ..เพื่อเห็นแก่การศึกษาของชาติ
1. ถึงอยากให้มีใบประกอบวิชาชีพ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ายอมรับในขั้นตอนการได้มาสิ่งใบประกอบไปซะทั้งหมด อย่างน้อยก็อยากให้มีการแก้ไขเนื้อหาการสอบให้สอดคล้องกับการนำไปใช้จริง และเพิ่มส่วนของการตรวจสภาพจิตเข้าไปด้วย เพื่อจะได้รู้ว่าคนที่ต้องไปคลุกคลีดูแลลูกเล็กเด็กแดง จะมีวุฒิภาวะที่เหมาะสมหรือไม่
2. อย่างน้อยใบประกอบวิชาชีพก็เป็นการตรวจสอบขั้นที่ 1 ว่าคนๆนั้นผ่านการอบรมมา ก่อนจะไปดูแลเด็ก ว่าได้รับการอบรมจากสาขาวิชาต่างๆ อาทิ วิชาจิตวิทยาสำหรับครู ที่ช่วยให้รู้แนวทางในการรับมือ คืออย่างน้อย ถ้าไปสอนก็มีเทคนิคในการจัดการกับ "ความเป็นเด็ก" ในระดับหนึ่ง เปลี่ยนจากการลงโทษเป็นการเสริมแรงทางบวก เป็นต้น ซึ่งเราไม่ได้หมายความว่าเรียนวิชานี้แล้วเป็นคนดี แต่อย่างน้อยก็ได้รับการอบรมมาก่อนบ้าง ซึ่งในข้อนี้ หากครูสายอื่นต้องการเป็นครูจริงๆจบป.บัณฑิตมาก็ได้เรียนในวิชานี้เช่นกัน ยอมเสียเวลาเล็กน้อยแลกกับเทคนิคในการดูแลเด็กแบบถูกวิธี
3. การที่ผู้ที่อยู่ในสาขาอื่น อยากเป็นครู การได้มาซึ่งใบประกอบมันไม่ใช่เรื่องยากขนาดนั้น นั่นคือการ เรียนป.บัณฑิต อารมณ์เหมือนคนจะไปเป็นทหาร ต้องทดสอบร่างกายให้ผ่านก่อนจึงจะเป็นได้ ก่อนจะไปเป็นครู อย่างน้อยควรได้เรียนรู้เทคนิคการรับมือกับเด็ก เพราะอาจารย์ในคณะนี้มักจะสอดแทรกเรื่องราว และการรับมือที่ควรใช้มาในชั่วโมงเรียนเสมอ บางสถานการณ์การดุหรือตำหนิก็ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสม กลับจะเป็นแผลในใจเด็กซะเปล่าๆ
หลักใหญ่ใจความจริงๆก็มีแค่นี้ค่ะ ขอบคุณที่คนที่ยอมเข้ามารับฟังมุมมองจริงๆของเรา