ตอนนี้เราอายุ15ค่ะ เราอยู่รู้สึกเหนื่อยแล้วก็ท้อมากๆ เหมือนโบกมันมืด รู้สึกเนื่อยๆ เบื่อ ไม่แยากทำอะไร ไมาหิว แต่ก่อนเป็นคนที่ร่าเริงกว่านี้ รู้สึกเบื่อกับชีวิต เหมือนแบบหมดเเพชชั่นที่จะมีชีวิตต่อไป ทำอะไรก็ผิด จะพูดอะไรก็ไม่ได้ เป็นแบบนี้มานานสักพักแล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพ่อแม่ไม่สังเกตหน่อยหรอ แต่ก็คงคิดว่าเราเป็นเด็กนิสัยเสียนิสัยเเย่คนนึงเท่านั้นละ คงไม่คิดว่าลูกตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไรประมานนี้ เคยทำร้ายตัวเองโดยการทุบตีตัวเองอยู่เพราะคิดว่าช่วยทำให้อารมณ์สงบขึ้นอาจจะทำเพราะอยากเรียกร้องความสนใจด้วยแต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจเลยกลับมาด่าด้วยซ้ำทำร้ายตัวเองอยู่ประมาณ1ปีมั้ง บางครั้งที่เสียใจ ร้องไห้ หรือโมโหก็ชอบไปยืนหน้ากระจกแล้วพูดกับกระจกก็เป็นอีก1วิธีที่ทำให้อารมณ์สงบได้ เรามีพ่อที่ชอบดุด่าตอนเด็กๆเคยเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันแบบทำร้ายร่างกายกันแรงมากๆเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยลืม พ่อชอบใช้อารมณ์ไม่ฟังใครคิดว่าตัวเองถูก พ่อเคยสอนการบ้านเราอยู่ครั้งนึงตอนนั้นเราอ่านไม่ออกคำนึงพ่อก็ให้อ่านซ้ำๆเราก็อ่านไม่ได้สักทีเหมือนพ่อโมโหเลยตะโคกใส่เราเเล้วก็ตีเราก็เลือดออกนิดหน่อยเราก็ไม่เข้าใจว่าเราทำอะไรผิดเสียใจมากๆ บอกตรงๆว่าทุกวันนี้ไม่อยากคุยกับพ่อเเล้วรู้สึกเหนื่อยไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเลย มีอยู่ครั้งนึงพ่อเคยทำร้ายเาจนเราสติหลุดแบบร้องไห้เหมือนคนบ้าเลยเราแค่อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง ทำไมต้องด่าทำไมต้องตีด้วย ไม่มีความสุขเลย อยากร้องไห้ พ่อก็ไม่ใช่คนที่ไม่ดีแต่ก็ไม่ใช่คนที่ดีด้วยเป็นคนที่ค่อนข้างไปทางที่ไม่ดีส่วนแม่ แม่ไม่ค่อยฟังเราเลยคือแบบเหมือนจะฟังแต่ก็ไม่ได้จะฟังเเบบเข้าใจ100%อะอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน รู้สึกเหมือนไม่เคยดีในสายตาแม่เลยแบบเราทำอะไรแม่ก็จะหงุดหงิดอะแต่ไม่ได้หงุดหงิดแล้วแบบพ่อ แต่แบบไม่รู้อะอธิบายแม่ไม่ถูกเหมือนกัน ทุกวันนี้รู้สึกแย่กะตัวเองแล้วก็คนอื่นแบบจะอยู่ไปทำไมงะอยู่แล้วก็ไม่มีความสุขพูดอะไรก็พูดได้ไม่เต็มปากอยู่กับครอบครัวไม่เคยเป็นตัวของตัวเองแบบ100%เลย เราแค่อยากมีพ่อแม่มีแบบรับฟังแล้วก็เข้าใจอะ อยากมีคนที่เราสามารถเล่าได้ทุกเรื่อง เราไม่กล้าเล่าอะไรให้แม่ฟังเท่าไร รู้สึกกลัว กลัวแม่จะว่า กลัวแม่ซ้ำเติม เวลาเล่าอะไรให้ใครฟังอยากให้เขาฟังแล้วอยู่ข้างๆเราอะ ผิดหรอวะที่เรสเกิดมาถ้าเกิดมาแล้วเจออะไรแบบนี้ก็ไม่ได้อยากเกิดหรอก บางคนคงคิดละว่าอะไรของวะเจอแค่นี้เองบางคนเขาเจอหนักกว่านี้อีก ใช่แค่นี้ แต่แค่นี้มันก็หนักเกิดกว่าจะรับไหวแล้วนะลองมาเจอกับตัวเองไหมละ ไม่มีใครเข้าใจหรอก เห้อ ถ้ามีใครที่เราสามารถเล่าได้ทุกเรื่องก็ดีอึดอัดใจไปหมดเเล้วท้อ